3.9.15

Δεν χρειάζομαι πια σε αυτόν τον κόσμο, έλεγε. Ένα άχρηστο εξάρτημα είμαι, μια καμινάδα σε ένα τραπέζι. Δεν χρειαζόταν πια σε αυτό τον κόσμο, ήταν αλήθεια. Και δεν μπορούσε ούτε μια στιγμή να χαρεί με την ελάχιστη ψευδαίσθηση πως σε κάτι ήταν χρήσιμος, να, να ρίχνει ένα ποτήρι νερό σε ένα γλαστράκι - ούτως ή άλλως δεν το έκανε πια. Απλώς κοιμόταν και ξυπνούσε, άνοιγε τα μάτια του το πρωί και τα έκλεινε το βράδυ σαν να ήταν η πόρτα ενός μαγαζιού που βάραγε μύγες.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μην χάνεστε. Κοντεύει χρόνος τώρα που βαράω μύγες δω μέσα...

Xilaren είπε...

<3

Σταυρούλα είπε...

Να σε διαβάζουμε συχνότερα! :)

chrisma είπε...

μας έλειψες!

ou ming είπε...

Πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω.

lemon είπε...

Λαικ <3

aerosol είπε...

Ρίχνετε νερό και σε αυτό το γλαστράκι παρακαλώ.
Περνάμε και το καμαρώνουμε ακόμα, μυρίζουν και τ' ανθάκια, ωραία είναι!