29.8.12

Οι φίλοι μου λένε πως είμαι αφηρημένη. Πρέπει να παραδεχτώ πως έχουν δίκιο. Το καταλαβαίνω πάντα εκ των υστέρων, όταν ετοιμάζομαι πυρετωδώς για ένα ραντεβού που τελικά είναι αύριο, όταν ξεχνάω ότι έχω σημειώσει μια εκκρεμότητα ή ότι έχω καν σημειωματάριο, όταν βρίσκομαι στο δρόμο τυφλωμένη απ' τον ήλιο με τα γυαλιά πάνω στο πλυντήριο. Η νοητική αυτή δυσλειτουργία, που μου παρουσιάστηκε τελευταία, λίγο με τρομάζει, γιατί -αν θέλετε το πιστεύετε- τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τους αφηρημένους. Από παιδί δεν μου διέφευγε τίποτα, ήξερα ανά πάσα στιγμή τι κουβαλούσα στις τσέπες μου, κάθε μικρό χνούδι, κάθε ασήμαντο κέρμα, και ακόμη και το παιχνίδι μου, το ανθρωπάκι με το ελατήριο, το άφηνα άγρυπνο όλη νύχτα μήπως και δεν προλάβαινε να πεταχτεί ακριβώς στην ώρα του, όταν κάποιος θα άνοιγε το κουτί το πρωί. Έτσι ήμουν, ποτέ δεν έχανα το λογαριασμό. Και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς άλλα παιδιά βουτούσαν τόσο βαθιά μέσα στη στιγμή, που ξεχνούσαν τα πάντα: το σερβιρισμένο φαγητό στο τραπέζι ή κάτι τόσο επιτακτικό όσο ένα αυτοκίνητο που περίμενε με τη μηχανή αναμμένη, απλώς και μόνο γιατί ένας βόλος κύλησε περίεργα, μια μπάλα αναπήδησε με χάρη ή γιατί ο γείτονας ξέχασε τη βρύση ανοιχτή και σχηματίστηκε ωραία λάσπη. Και να που έφτασα κι εγώ στο σημείο να παρασύρομαι απ' τη στιγμή και να λοξοδρομώ. Χωρίς τους βόλους και τις μπάλες, χωρίς τη λάσπη του γείτονα, με όλη την κούραση της ηλικίας και τη φυσική φθορά, αλλά έτσι είναι οι δεύτερες ευκαιρίες· όταν το ύφασμα ξεθωριάσει απ' την καλή, στην ανάποδη το χρώμα παραμένει.

10 σχόλια:

roubinakiM είπε...

λίγο λάδωμα χρειάζεται και η μηχανή ξαναπαίρνει μπροστά

Ανώνυμος είπε...

Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, για να σας δώσει την ευκαιρία να κάνετε όσα παραλείψατε ως παιδί.
Ένας σίγουρος(;) τρόπος μήπως και ξαναβρείτε την παιδική σας ηλικία...

http://www.youtube.com/watch?v=kg-HiIIkw64

κ.κ.

Takis X είπε...

Ομοιάζούμε:)

karagiozaki είπε...

Στη θέση σου δεν θα ανησυχούσα. Ήμουν και παραμένω πάντα τρομερά αφηρημένη, το'χω συνηθίσει πια, άσε που ίσως και να το προτιμώ τελικά.
Και τα πιο αγαπημένα ρούχα είναι τα λιγάκι φθαρμένα στη άκρη, τα ελαφρώς ξεθωριασμένα, αυτά που κουβαλάνε τις μέρες μας πάνω τους.
:)

chien andalou είπε...

Αρφ-αρφ!
;)

Ιφιμέδεια είπε...

Νομίζω ότι κάποια στιγμή κουράζεται το μυαλό να ζει σε αυτή τη διαρκή εγρήγορση, να μη σου ξεφεύγει τίποτα, να τα παρατηρείς όλα, να αισθάνεσαι κάπως υπεύθυνος για όλα, και σε εγκαταλείπει. Όχι τελείως ευτυχώς. Αλλά να, αισθάνομαι κάπως σαν το μυαλό μας να καταλαβαίνει πιά ότι είναι μάταιο να είσαι τόσο προσεκτικός πάντα, είναι καλό να σου ξεφεύγουν και πράγματα. Ίσως είναι και ενδιαφέρον να πας να βγεις από το σπίτι με τις παντόφλες ή να βάζεις το κινητό στο ψυγείο.

ou ming είπε...

Ναι, ενδιαφέρον είναι μόνο που δεν είχε σήμα.

Γεια σε όλους! (ξέχασα να σας πω)

fieryfairy είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν κ οι δεύτερες ευκαιρίες και μπορείς να ζήσεις και την αφηρημάδα. Εγώ είμαι όπως ήσουν, καθόλου αφηρημένη, καθόλα οργανωμένη. Μερικές φορές τους ζηλεύω όσους βουτάνε βαθιά στη στιγμή και δε βγαίνουν να πάρουν ανάσα.

Ανώνυμος είπε...

Ou ming, δε γνωριζόμαστε, αλλά σ' αγαπώ (τί θα πει πραγματικα;). Ελπίζω να μη συναντηθούμε ποτέ, για να μη χρειαστεί να πούμε τίποτα.

Κατερίνα

ou ming είπε...

Αν συναντηθούμε, ωστόσο, θύμησέ μου να μην πούμε τίποτα :)