ou ming

Αγαπητέ Γ.,
μετά τη χθεσινοβραδινή κουβέντα μας, όπου δήλωσες ότι θέλεις να επισκεφθείς το μπλογκ μου, θα προσθέσω λίγα ακόμη πράγματα, τα οποία χθες δεν σκέφτηκα. Ίσως να έφταιγε το κρασί, ίσως η κρέπα που δεν φάγαμε, ίσως η καταθλιπτική κυρία που καθόταν πίσω σου και κάπνιζε σαν να καιγόταν. Φαντάζομαι ότι πολλά ποστ θα τα βρεις ανεπεξέργαστα, θα ξεκινήσεις άλλωστε με αυτή την ιδέα στο μυαλό, ότι τα κείμενα ενός μπλογκ δεν έχουν την ποιότητα ενός βιβλίου.

Το μπλογκ δεν φοράει γραβάτα και κοστούμι.

Είναι ένα απάτητο μέσο, δεν πρέπει να είναι τίποτα. Μπορείς να παίξεις όσο θέλεις με αυτό, δεν φέρει το βάρος καμίας πρότερης Ιστορίας, δεν σε σκεπάζει η σκιά κανενός ιερού τέρατος, κανενός πάνσοφου προγόνου. Αφήνει μια παιδική αίσθηση αυτή η διαδικασία, νερώνει την πηχτή, ενήλικη ζωή.

Δεν ξέρω αν βάζεις πάνω απ' όλα την υψηλή τέχνη κι εδώ βρεις το ψητό υπερβολικά γαρνιρισμένο με ταπεινά κρεμμύδια, όμως η τέχνη που είναι ξεκομμένη απ' τη ζωή δεν μου λέει τίποτα. Αν μη τι άλλο, όλο αυτό το εγχείρημα των μπλογκ δείχνει ξεκάθαρα ορισμένα αισιόδοξα πράγματα για την εποχή: ο άνθρωπος βαρέθηκε να κοιτάζει τον διπλανό στα δόντια και επιτέλους αναζητά τη σκέψη του, επίσης ξεκλέβει λίγο ελεύθερο χρόνο για να δημιουργήσει και όχι για να κοιτάζει άπραγος.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι στο διάβολο είναι αυτή η ou ming, εγώ ή κάποιος χαρακτήρας πίσω από τον οποίο κρύβομαι - δεν έχω καταλήξει. Είναι μια μάσκα που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο διαφανής - ο άνθρωπος έχει την τάση να σκάει σαν σπυρί, το σκέφτομαι συνέχεια αυτό τελευταία.

Δες ό,τι θέλεις, σκάλισε το αρχείο ή μείνε στα πιο πρόσφατα, όπως θα καθόσουν στον καναπέ μου και θα ξεφύλλιζες τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες μου όση ώρα θα έφτιαχνα καφέ στην κουζίνα.

***

Πέρασαν αρκετά χρόνια από αυτό το μέηλ, το οποίο ποτέ δεν έστειλα. Τα μπλογκ στο μεταξύ έγιναν κάτι σαν τον σοφό παππού. Κάθονται σε μια καρέκλα με το ένα χέρι σαν χωνί γύρω από το αφτί και με το άλλο πάνω στα γόνατα. Περιμένουν τα εγγόνια τους για να τους διηγηθούν ιστορίες, αλλά αυτά μπαίνουν τρέχοντας στο δωμάτιο, λένε τα νέα τους με 140 χαρακτήρες και φεύγουν πάλι τρέχοντας.