Μοιάζει με το παιχνίδι των κρίκων στο λούνα παρκ. Εκείνος στέκεται απέναντί σου και εσύ του πετάς γράμματα προσπαθώντας να τα περάσεις στο κεφάλι του. Ακόμη κι αν κάποια γράμματα αστοχήσουν, ακόμη κι αν πέσουν και στριφογυρίζουν στα πόδια του, θα καταλάβει, σκέφτεσαι, θα τα δει, θα σχηματίσει τη λέξη, θα καταλάβει. Ύστερα έρχεται η σειρά σου, εκείνος στέκεται απέναντί σου και σου πετάει γράμματα προσπαθώντας να τα περάσει στο κεφάλι σου. Θα καταλάβεις, σκέφτεται, ακόμη κι αν τα γράμματα που πέσουν κάτω μπερδευτούν με τα δικά σου που έπεσαν, θα τα ξεχωρίσεις, θα σχηματίσεις τη λέξη, θα καταλάβεις. Και αν κανείς από τους δυο δεν καταλάβει, πράγμα που γίνεται συχνά, ο έρωτας είναι τόσο τυφλός, που για ώρα θα περιεργάζεσαι ένα ι περνώντας το για το βραχίονα των γυαλιών σου που έσπασαν.
6 σχόλια:
Τι ωραία που τα λες, Ου.
δύσκολο παιχνίδι. από γράμματα χαμός, αλλά λέξη δεν βγαίνει... ευτυχώς που μερικές φορές κάποιος αποφασίζει να ανοίξει το στόμα του και ω, αποκάλυψη τώρα ;)
Ευχαριστώ πολύ, Περαστικέ. Και πού να με δεις όταν πίνω :)
Και να πεις, karagiozaki, ότι έχουμε δυο ζωές για να πούμε αυτά που έχουμε να πούμε.
το έκανα εικόνα,τί όμορφο.
Γεια σου, kihli!
υπέροχη εικόνα
ελλοχεύει κι κίνδυνος να διαβαστούν με άλλη σειρά τα γράμματα. ο έρωτας νομίζω είναι συνηφασμένος με την παρεξήγηση
Δημοσίευση σχολίου