ou ming

Οι φίλοι μου λένε πως είμαι αφηρημένη. Πρέπει να παραδεχτώ πως έχουν δίκιο. Το καταλαβαίνω πάντα εκ των υστέρων, όταν ετοιμάζομαι πυρετωδώς για ένα ραντεβού που τελικά είναι αύριο, όταν ξεχνάω ότι έχω σημειώσει μια εκκρεμότητα ή ότι έχω καν σημειωματάριο, όταν βρίσκομαι στο δρόμο τυφλωμένη απ' τον ήλιο με τα γυαλιά πάνω στο πλυντήριο. Η νοητική αυτή δυσλειτουργία, που μου παρουσιάστηκε τελευταία, λίγο με τρομάζει, γιατί -αν θέλετε το πιστεύετε- τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τους αφηρημένους. Από παιδί δεν μου διέφευγε τίποτα, ήξερα ανά πάσα στιγμή τι κουβαλούσα στις τσέπες μου, κάθε μικρό χνούδι, κάθε ασήμαντο κέρμα, και ακόμη και το παιχνίδι μου, το ανθρωπάκι με το ελατήριο, το άφηνα άγρυπνο όλη νύχτα μήπως και δεν προλάβαινε να πεταχτεί ακριβώς στην ώρα του, όταν κάποιος θα άνοιγε το κουτί το πρωί. Έτσι ήμουν, ποτέ δεν έχανα το λογαριασμό. Και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς άλλα παιδιά βουτούσαν τόσο βαθιά μέσα στη στιγμή, που ξεχνούσαν τα πάντα: το σερβιρισμένο φαγητό στο τραπέζι ή κάτι τόσο επιτακτικό όσο ένα αυτοκίνητο που περίμενε με τη μηχανή αναμμένη, απλώς και μόνο γιατί ένας βόλος κύλησε περίεργα, μια μπάλα αναπήδησε με χάρη ή γιατί ο γείτονας ξέχασε τη βρύση ανοιχτή και σχηματίστηκε ωραία λάσπη. Και να που έφτασα κι εγώ στο σημείο να παρασύρομαι απ' τη στιγμή και να λοξοδρομώ. Χωρίς τους βόλους και τις μπάλες, χωρίς τη λάσπη του γείτονα, με όλη την κούραση της ηλικίας και τη φυσική φθορά, αλλά έτσι είναι οι δεύτερες ευκαιρίες· όταν το ύφασμα ξεθωριάσει απ' την καλή, στην ανάποδη το χρώμα παραμένει.