18.8.12

Αγαπητέ Γ.,
μετά τη χθεσινοβραδινή κουβέντα μας, όπου δήλωσες ότι θέλεις να επισκεφθείς το μπλογκ μου, θα προσθέσω λίγα ακόμη πράγματα, τα οποία χθες δεν σκέφτηκα. Ίσως να έφταιγε το κρασί, ίσως η κρέπα που δεν φάγαμε, ίσως η καταθλιπτική κυρία που καθόταν πίσω σου και κάπνιζε σαν να καιγόταν. Φαντάζομαι ότι πολλά ποστ θα τα βρεις ανεπεξέργαστα, θα ξεκινήσεις άλλωστε με αυτή την ιδέα στο μυαλό, ότι τα κείμενα ενός μπλογκ δεν έχουν την ποιότητα ενός βιβλίου.

Το μπλογκ δεν φοράει γραβάτα και κοστούμι.
Είναι ένα απάτητο μέσο, δεν πρέπει να είναι τίποτα. Μπορείς να παίξεις όσο θέλεις με αυτό, δεν φέρει το βάρος καμίας πρότερης Ιστορίας, δεν σε σκεπάζει η σκιά κανενός ιερού τέρατος, κανενός πάνσοφου προγόνου. Αφήνει μια παιδική αίσθηση αυτή η διαδικασία, νερώνει την πηχτή, ενήλικη ζωή.
Δεν ξέρω αν βάζεις πάνω απ' όλα την υψηλή τέχνη κι εδώ βρεις το ψητό υπερβολικά γαρνιρισμένο με ταπεινά κρεμμύδια, όμως η τέχνη που είναι ξεκομμένη απ' τη ζωή δεν μου λέει τίποτα. Αν μη τι άλλο, όλο αυτό το εγχείρημα των μπλογκ δείχνει ξεκάθαρα ορισμένα αισιόδοξα πράγματα για την εποχή: ο άνθρωπος βαρέθηκε να κοιτάζει τον διπλανό στα δόντια και επιτέλους αναζητά τη σκέψη του, επίσης ξεκλέβει λίγο ελεύθερο χρόνο για να δημιουργήσει και όχι για να κοιτάζει άπραγος.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι στο διάβολο είναι αυτή η ou ming, εγώ ή κάποιος χαρακτήρας πίσω από τον οποίο κρύβομαι - δεν έχω καταλήξει. Είναι μια μάσκα που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο διαφανής - ο άνθρωπος έχει την τάση να σκάει σαν σπυρί, το σκέφτομαι συνέχεια αυτό τελευταία.
Δες ό,τι θέλεις, σκάλισε το αρχείο ή μείνε στα πιο πρόσφατα, όπως θα καθόσουν στον καναπέ μου και θα ξεφύλλιζες τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες μου όση ώρα θα έφτιαχνα καφέ στην κουζίνα.


***

Πέρασαν αρκετά χρόνια από αυτό το μέηλ, το οποίο ποτέ δεν έστειλα. Τα μπλογκ στο μεταξύ έγιναν κάτι σαν τον σοφό παππού. Κάθονται σε μια καρέκλα με το ένα χέρι σαν χωνί γύρω από το αφτί και με το άλλο πάνω στα γόνατα. Περιμένουν τα εγγόνια τους για να τους διηγηθούν ιστορίες, αλλά αυτά μπαίνουν τρέχοντας στο δωμάτιο, λένε τα νέα τους με 140 χαρακτήρες και φεύγουν πάλι τρέχοντας. 

15 σχόλια:

un certain plume είπε...

Αν είχατε φάει εκείνη την κρέπα όλα θα ήταν διαφορετικά σήμερα (βλ. φαινόμενο της πεταλούδας). Το λέω για να μη νομίζετε ότι είστε αθώα.

Takis X είπε...

Θα ξαναγυρίσουμε. Αφού κάνεις εσυ ξανα την αρχή, δεν γίνεται, θα υποκυψω.

Ανώνυμος είπε...

υπάρχει κάτι (γλυκερά, ενοχλητικά, γοητευτικά) συγκινητικό στη δημοσιοποιημένη αλληλογραφία. αυτό εδώ δεν εξαιρείται, και το ότι μοιράζομαι το αρχικό γ. κάνει το μύλο των (κινηματογραφικών, αδιάφορων, ναρκισσιστικών) συνειρμών να γυρίζει.

(μαλακία και που δεν το στειλες και ποτέ βέβαια. μαζεύονται οι ματαιώσεις, γίνεται η αγουρίδα χέλι.)

Ιφιμέδεια είπε...

Δώσατε τον καλύτερο ορισμό του μπλογκ που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.
Κι επειδή ακριβώς ισχύουν όλα όσα γράφετε (ο άνθρωπος διακρίνεται μέσα από τα γραφόμενά του) προτιμώ ακόμη να συνδιαλέγομαι με άλλους παππούδες, αφού με 140 χαρακτήρες δεν μπορείς να γνωρίσεις καλά άλλους χαρακτήρες.

Περαστικός είπε...

Όπως πάντα, βρίσκεις τον στοχο στο κέντρο. Αυτά που διστάζεις να πεις, να γράψεις (και να στείλεις) είναι απώλεια για τους άλλους.

ou ming είπε...

un certain plume, πόσα χρόνια; πόσα ζαμάνια; Αν είχα φάει εκείνη την κρέπα, ίσως να είχες άδικο σήμερα.

Να υποκύπτεις, Takis X.
Είναι καλή τακτική αυτή :)

Λίγα πράγματα με βαραίνουν όσο οι ανεπίδοτες σκέψεις, acorpsperdu.

Ιφιμέδεια, αν δεν περάσει κανείς από 140 κύματα... Τώρα που χειμωνιάζει, να βρεθούμε να πλέξουμε τα κασκολάκια μας.

Περαστικέ, υπερβάλλεις γιατί με αγαπάς :)

Ιφιμέδεια είπε...

Οπωσδήποτε. Δεν ξέρω να πλέκω, αλλά ξέρω να κεντάω ;)

lemon είπε...

Αυτά που διστάζεις να πεις, να γράψεις (και να στείλεις) είναι απώλεια για τους άλλους.

Δίστασα λίγο να επαναλάβω το τόσο εύστοχο σχόλιο του περαστικού, από φόβο μήπως το νιώσεις σαν πίεση και σε βαρύνει. Αλλά ήταν τόσο απίστευτα αληθινά τα λόγια του, που δεν κρατήθηκα. Είσαι θησαυρός Ου.

happypepper είπε...

να είσαι καλά.
Χαίρομαι με τη διαύγειά σου.
Και σε ευχαριστώ.

x-ray είπε...

Πωπω... πάλι μας έστειλες.

Ανώνυμος είπε...

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού...
(Με τον τρόπο του Σαββόπουλου!
Δηλαδή, ακριβώς όπως νιώθω...)

Κάτι με τραβάει, καιρό τώρα, σ' αυτό που αναδύεται μέσα από τις λέξεις σας,
παρά το γεγονός ότι τα γραπτά σας είναι ακριβοθώρητα.
Μου αρέσει τουλάχιστον αυτό που εκπέμπετε
και σας κάνει να ξεχωρίζετε μέσα στον ωκεανό των (κατά κανόνα) αδιάφορων μπλογκ.
Είμαι σιωπηλή αναγνώστριά σας που ξέρει να εκτιμά αυτό που αξίζει να εκτιμηθεί...

κ.κ.

Фе́ммe скатале είπε...

Μόνο εσύ. Επιτέλους. Σε καμαρώνω.

ou ming είπε...

lemon, happypepper, x-ray, κ.κ., Maria_Adouaneta (Δε με λενε Μαρία), σας ευχαριστώ πολύ και σας φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική συμπύκνωση της ιστορίας των blog, ou ming. Το δικό σας πάντως είναι από τα πιο πολύτιμα της ελληνικής blogόσφαιρας -υποβάλλω τα σέβη μου, μια (άλλη) σιωπηλή αναγνώστρια.

ou ming είπε...

Σας ευχαριστώ.