ou ming

Ξέρω. Δεν πρέπει να τα λέει κανείς αυτά, αλλά έρχεται μια στιγμή που λες θα πεθάνω και δεν θα τα έχω πει. Είμαι μεταφράστρια και αρκετά ευσυνείδητη, γεγονός που με έχει αφήσει σχεδόν ασπόνδυλη. Όμως, υπήρξε μία στιγμή, μία στιγμή μεγάλου, πραγματικά μεγάλου πειρασμού -μπορεί και να περίμενα περίοδο, δεν θυμάμαι, τότε με πιάνουν τέτοιες σκέψεις- που με συνεπήρε σαν ανεμοστρόβιλος η ιδέα της καταστροφής που μπορούσα να προξενήσω. Ήταν θυμάμαι μια κρύα, βροχερή νύχτα και μπροστά μου είχα το εγχειρίδιο μιας εξέτασης κοπράνων. Ξεκίνησα τη μετάφραση με ψυχρό επαγγελματισμό, ανέκφραστη έπιανα πού και πού την κούπα μου και έπινα μια γουλιά καφέ. Μετά από καμιά δεκαριά αράδες οδηγιών προς το χειριστή του εργαστηρίου -πάρτε τα κόπρανα ανακατέψτε τα αν είναι πολύ πηχτά αραιώστε τα και όλο τέτοια- με έπιασε μια μπόχα από τη μύτη, που ήταν αδύνατον να συνεχίσω. Τι σου είναι ο άνθρωπος. Σηκώθηκα, πήγα μέχρι το μπάνιο, έβαλα κολόνια και επέστρεψα στην καρέκλα μου. Το στομάχι μου είχε γίνει μια μπουνιά στο στομάχι. Λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ γιατί βλέπω ότι αυτό το ποστ τραβάει χωρίς παραγράφους και κενά, πράγμα παράξενο, ούτε μύγα νά' μουν δεν θα έβρισκα τόσο φαΐ στα σκατά, ήθελα να του γράψω αυτού του χειριστή, πιάστε τα σκατά και στη συνέχεια σκουπίστε τα χέρια σας στη λευκή, εργαστηριακή ποδιά σας, τέλος ακουμπήστε τις παλάμες σας στον τοίχο και ζωγραφίστε σαν νά' ταν δαχτυλομπογιές, σε αυτό τον κόσμο αυτά δεν γίνονται, αλλά αν γίνουν μία φορά, θα το θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή. Φιλιά χειριστή, ου μινγκ.