Ένα ποίημα με ελπιδοφόρα αρχή και λεπιδοφόρο τέλος
Τα ποστ μου αραιώνουν σαν τα μαλλιά μεσήλικου ανδρός,
το σκέφτηκα
μόλις που γύρισα απ' της δουλειάς τη σκόνη
έβγαλα τα παπούτσια μου σηκώθηκε μπουχός
και τώρα πάω να φτιάξω κανένα μακαρόνι.
14.5.07
Τα ποστ μου αραιώνουν σαν τα μαλλιά μεσήλικου ανδρός,
το σκέφτηκα
μόλις που γύρισα απ' της δουλειάς τη σκόνη
έβγαλα τα παπούτσια μου σηκώθηκε μπουχός
και τώρα πάω να φτιάξω κανένα μακαρόνι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
[και τώρα πάω να φτιάξω κανένα μακαρόνι.]
Το ξέρω: Είναι η μαγειρική που με σκοτώνει.
(για να γίνει το τέλος ακόμα πιο λεπιδοφόρο.)
Και μόλις τελειώσεις την μπουγάδα
δεν φτιάχνεις καμία παστιτσάδα;
Τέλος λεπιδοφόρο; Γιατί τα μακαρόνια είναι χωρίς σάλτσα;
Κουκουζέλη, μήπως να αλλάξω και τον τίτλο σε κακαρονάδα να είναι πιο ασορτυρί;
Yellow kid: Και να φανταστείς ότι κάτι τέτοιες μέρες ονειρεύομαι βαρκάδα.
αγαπητή x-ray, η σάλτσα είναι επιστημονική φαντασία.
Η αρχή, πάντως, είναι ελπιδοφόρα μόνο αν είσαι φαλάκρα.
Δημοσίευση σχολίου