Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου ότι γράφω. Κάτι καλό, κάτι που μου αρέσει. Ψάχνω τις λέξεις στον ύπνο μου, τις βρίσκω, τις βάζω στη σωστή θέση. Όταν ξυπνάω, σκορπίζονται, όπως χτυπάς κάτω το πόδι σου και τρομάζουν τα περιστέρια στο πάρκο.
Τα βράδια είναι ήρεμα. Δεν χτυπάνε τηλέφωνα, αραιώνουν τα αυτοκίνητα και η κίνηση στο δρόμο. Πού και πού γαβγίζει κάποιο σκυλί από μακριά. Κάθομαι με τα δάχτυλα λυγισμένα σαν τα πόδια της αράχνης πάνω στα πλήκτρα. Έχω σκεφτεί ένα σωρό πιθανά κείμενα που θα μπορούσα να γράψω, μένουν όλα στη μέση, ανάβω τσιγάρο, σκέφτομαι. Δεν είναι τόσο ότι θέλω να γράψω, όσο ότι θέλω να φύγει το βάρος που νιώθω, ένα συγκεκριμένο βάρος που συσσωρεύεται πάντα όταν δεν γράφω. Κάποιοι κάνουν καράτε, άλλοι πλέκουν, εγώ αυτό θέλω. Είναι σίγουρα παράξενη εποχή. Μπήκε το δεξί μου χέρι αριστερά, το αριστερό δεξιά και δεν ξέρω ποιο κοιτάζω.
Καταβάλλω προσπάθεια τελευταία να δημοσιεύω αυτά που γράφω. Εδώ και καιρό έχει αναλάβει μέσα μου ο πιο αυστηρός εαυτός ξινίζοντας τα μούτρα του σε κάθε κείμενο. Οι λέξεις θέλει να έχουν γρέζια. Να τις αγγίζεις και να κόβεσαι. Σκέφτομαι, δεν αντέχουν άλλο οι άνθρωποι να κόβονται, κάτι άλλο έχουν ανάγκη, ίσως ένα παραμύθι, ίσως μια παρηγοριά, ίσως κάτι άλλο. Οι λέξεις στέκονται αμήχανες, οι λέξεις διαλύονται, τα γράμματα προτείνουν τα μπαστουνάκια τους σε αυτούς που τα χρειάζονται, τα κουλουράκια τους στους πεινασμένους. Δεν μπορώ να φανταστώ, είναι η αλήθεια, ποιος ο ρόλος ενός κειμένου πια.
Δεν ξέρω αν είναι γνώρισμα της ηλικίας μου ότι χάνονται οι εντάσεις. Έχω την αίσθηση ότι συνέβη κάπως ξαφνικά, τόσο που μου 'ρχεται να αρχίσω να ψάχνω μέσα στο σπίτι σαν να πρόκειται για το κασκόλ ή τα γυαλιά μου. Όταν σκύβω μέσα μου, ανακαλύπτω συνεχώς γωνίες ακατοίκητες.
Δεν υπάρχει ίσως άλλος τρόπος για να καταλάβω, από το να γράφω συνέχεια, να μιλάω συνέχεια. Να ζυμώνω με τη γλώσσα τις λέξεις, να ζυμώνω με το χέρι τις φράσεις, για να πάρουν τελικά οι σκέψεις σχήμα. Πρέπει κάθε τόσο να μου υπενθυμίζω πως είναι εποχές που πρέπει απλώς να περιμένεις, πες τις μεταβατικές, τράνζιτ τις ονόμαζα παλιά, και πάντα μου φαίνεται ότι τραβάνε πολύ, όπως ο χειμώνας προς το τέλος του, που τον βρίσκω απόλυτα κουραστικό, σαν να έχω ζήσει μια ατέλειωτη νύχτα, ένα ατέλειωτο κρύο, και ας μην είναι έτσι ακριβώς.
Με δυσκολεύει που δεν καταλήγω πουθενά. Κανένα κείμενο από όσα γράφω δεν αξιώνεται να δει ένα τέλος. Φεύγω πάντα αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή, αλλά δεν είναι και παράξενο, αυτή τη νέα εποχή μένουν όλο και πιο λίγα να σου κλέψουν.
16 σχόλια:
πωπω ου. μεσα στο μυαλο μου εισαι. (και στη καρδια μου δηλαδη :)
Είσαι πουλακι μου καταπληκτική, τι να λεμε
σ`αγαπάω πάντα
Τα μονολεκτικά σχόλια, που τόσο συνηθίζονται στο fb, από το "εξαιρετικό" έως το ..."ρισπέκτ", ίσως δεν σημαίνουν τίποτα τελικά.
Σας έχω πει πόσο λακωνική -άρα και περιεκτική- είναι η γραφή σας.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να προσπαθήσω να σας ξανά-πω με τις λιγότερες ει δυνατόν φλυαρίες ότι
αυτές οι λέξεις σας σήμερα
είναι λογοτεχνία.
Τελεία.
κ.κ.
Γράφε, δημοσίευε και μη ερεύνα. Δώσε κουλουράκια και μπαστουνάκια στο λαό.
...κι απ' την άλλη, τι να πεις; πώς να μην στραφείς σε μονολεκτικά σχόλια; Καμμιά φορά τα ποστ σου είναι σαν το φρέσκο χιόνι που δεν θες να το πατήσεις ή έναν ιστό αράχνης που μάζεψε δροσιά και αναπνέω με προσοχή μη χαθεί αυτό το ωραίο πράγμα ή μια πληγή που φοβάμαι μην ακουμπήσω άτσαλα κάτι πάνω. Και σχολιάζω με λίγες λέξεις που κρύβουν πολλές, και ένα ειλικρινές ευχαριστώ.
Τι να σου κλέψουμε, βρε ou ming, που μας τα χάρισες όλα. Να 'σαι καλά. Ούτε καν εγώ, πριν να σε διαβάσω, δεν ήξερα ότι έχω τόσο πολύ ανάγκη αυτές (σου) τις λέξεις!
Όλα τα κασκόλ του κόσμου να σου πλέξω, Ου, δεν είναι ικανά να σε ζεστάνουν όσο ζεσταίνεις εσύ την καρδιά μου, που υπάρχεις.
ou ming, σ' αγαπώ
Ou ming, να κάνεις μία ρύθμιση ώστε να είναι επιλέξιμοι οι τίτλοι των αναρτήσεων και, με κλικ, να οδηγούμαστε στη σελίδα που παρουσιάζει την ανάρτηση αυτή και μόνο. Είναι πιο ωραία έτσι, γιατί θα κάνουμε κόπι πέιστ το ειδικό λινκ, που θα παραπέμπει κύκνους, λύκους και καταθλιμμένες δέσποινες ακριβώς στα κείμενα που θέλουμε, αντί να τους στέλνουμε λινκ στο μπλογκ γενικά - στο γενικά το μήνυμα είναι διάχυτο. Το ξέρω ότι υπάρχει και το κόπι πέιστ σε όλο το κείμενο, αλλά πρέπει να τους φιλοξενήσεις. Φιλιά, Κατερίνα (η ίδια)
Καλημέρα σε όλους! Σας ευχαριστώ για όλα τα τόσο ζεστά σχόλια.
Κατερίνα, όταν μπεις εδώ, στα σχόλια, και πατήσεις είτε τον τίτλο ενός ποστ (που συνήθως δεν βάζω) είτε το "Χωρίς τίτλο", εμφανίζεται μόνο το συγκεκριμένο ποστ.
Εξαιρετικό κείμενο. Λαβ.
Περαστικός: Δώσε κουλουράκια και μπαστουνάκια στο λαό.
Σιμφονώ απώλητα (πωπω, λάθος μπαστουνάκια).
φιλιά ou-ming
houli-v
http://katbeat.wordpress.com/
το τελειωμένο από καιρό blog μου
φιλιά
Κατερίνα
φιλί. ματς.
οικείο, πολύ οικείο το φήλινγκ, λέξη προς λέξη και το ξίνισμα και η έλλειψη τέλους. καλή τύχη, ου
Δημοσίευση σχολίου