ou ming

Η είδηση με το σκύλο που μου έστειλες είναι ο μεγάλος μου φόβος, οι άνθρωποι, μάλλον πολλοί άνθρωποι, μισούν τα σκυλιά, και κάθε φορά που βγαίνω έξω με το σκύλο μου, φοβάμαι πως κάποιος θα τον δηλητηριάσει γιατί αυτός δεν έχει ιδέα για τις προθέσεις των ανθρώπων. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί που αγαπάνε και σέβονται τα πλάσματα, πολλοί που τα βοηθάνε να επιβιώσουν και να ζήσουν. Τα ξέρεις βέβαια όλα αυτά και πιστεύω πως φαντάζεσαι το λυσσαλέο μίσος που νιώθω κατά καιρούς για τους δολοφόνους. Αλλά δεν μας πάει και πουθενά το μίσος, δεν είναι έτσι; Κάποιες φορές που πάω να σκάσω, αφήνω τον εαυτό μου να μισεί, τον αμολάω να γαβγίζει μανιασμένα κι όταν κάποια στιγμή κουράζομαι και λέω δεν αντέχω να μισήσω ούτε ένα χιλιοστό ακόμη, ούτε καν το πρώτο γράμμα από το όνομα του εχθρού, ούτε καν μια τόση τρίχα, τότε σκέφτομαι την αγάπη, όχι από ευγένεια, αλλά από μια πελώρια κούραση, σαν ένα ξύλο να πιαστώ μετά από ώρες που αφρίζω στη θάλασσα. Και κάποτε που καταλαγιάζει όλο αυτό και βρίσκομαι να περπατάω μέσα στο μπετόν και το ζόφο της πόλης, να διασταυρώνομαι κοιτάζοντας ευθεία το άγριο μάτι του εχθρού, την αγάπη πάλι σκέφτομαι, και πάλι όχι από ευγένεια, αλλά για να βρω λίγη ομορφιά, αφού όχι έξω, μέσα μου.