25.3.12

Όσο εγώ ζούσα τη ζωή μου με τις χαρές και τις λύπες της, ο σκύλος μου μεγάλωνε κουλουριασμένος μέσα στην κοιλιά της μάνας του, με την ουρά του τυλιγμένη σαν κορδονάκι. Ήταν αδέσποτη η μάνα του, μια αναγκαστικά καλή γυναίκα που έψαχνε στα σκουπίδια και έγλειφε το νερό από τις λακκούβες για να μεγαλώσει τα μικρά της. Μπορεί να μην είχε καμιά όρεξη να μπει σε αυτό τον κόπο χειμωνιάτικα, αλλά διαισθανόταν ότι αν δεν το έκανε, ο Θεός δεν θα της το συγχωρούσε ποτέ.


Όσο εγώ και ο σκύλος μου ζούσαμε τη ζωή μας με τις χαρές και τις λύπες της, ο άλλος μου ο σκύλος μεγάλωνε στο νησί μέσα στην κοιλιά της μάνας του, η οποία πρέπει να ζούσε δίπλα στο αεροδρόμιο και να έγλειφε λεκέδες κηροζίνης. Τώρα ζούμε όλοι τη ζωή μας με τις χαρές και τις λύπες της, με τον μικρό σκύλο να παίρνει φόρα πού και πού, να απογειώνεται και να πετάει μέσα στο σπίτι. Πριν από έναν μήνα του είχε χαλάσει ο δεξιός κινητήρας και τον τρέχαμε στους μηχανικούς.

8 σχόλια:

chrisma είπε...

Είναι σημαντικό, όπως γνωρίζετε πολύ καλά, να είναι καλός ο μηχανικός!

roubinakiM είπε...

a dog is all heart and stomach

lemon είπε...

Ω, στο μπλογκ σας είναι κάθε μέρα παγκόσμια ημέρα ποίησης Ου!

Περαστικός είπε...

Είσαι αναντικατάστατη, Ou.

x-ray είπε...

Ο δικός μου σκύλος μεγάλωνε κάπου στην πλατεία Λέλα Καραγιάννη, μου βγήκε λίγο επαναστάτρια.
Καλώς ήλθες Ου!

AA είπε...

Αν συναντηθούν στον άερα, το σκυλί αεροπλάνο πρέπει να δώσει προτεραιότητα στο γουρούνι αερόστατο (!)
Nα είστε καλά Ou Ming...

Ανώνυμος είπε...

Τελικά η κηροζίνη δουλεύει, αρκεί να μην ενοχλεί που ο σκύλος γαυγίζει "βρουμ, βρουμ".

msaz-blog είπε...

:-)