ποστ σε έναν νεαρό μπλόγκερ
Όταν γράφεις στο μπλογκ σου, ασκήσου στην ιδέα ότι μιλάς μόνος σου· ότι τα σχόλια δεν είναι τίποτε άλλο από σιωπηλά βλέμματα προς έναν άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο παραμιλώντας, κι ας έχει το bluetooth αγκιστρωμένο στο αυτί.
Να σέβεσαι τον αναγνώστη σου. Να είσαι σαφής και κυρίως σύντομος. Κι αυτό όχι γιατί ο αναγνώστης σου έχει περιορισμένες πνευματικές δυνατότητες, αλλά γιατί σύντομα θα πονέσουν οι σπόνδυλοί του απ' την κακή στάση και την κούραση της ημέρας, και θα τον πιάσει η ημικρανία του απ' τις αναλαμπές της οθόνης.
Να είσαι σεμνός, αλλά να αφήνεις κάτω το ψαλίδι πριν φτάσεις στο σημείο να ψαλιδίσεις τα φτερά σου. Οι άνθρωποι θέλουν να δείχνουν ποιοι είναι κι αυτό δεν είναι ευτελές· είναι η συνεισφορά του καθενός στην αποκάλυψη της Αλήθειας.
Να έχεις φίλους μπλόγκερ. Θα έρθουν σίγουρα στιγμές στο αχανές σύμπαν του ίντερνετ που θα χρειαστείς το στέρεο έδαφος ενός διπλανού πλανήτη.
Να χρησιμοποιείς όσες περισσότερες δυνατότητες του μπλογκ μπορείς. Χρησιμοποίησε κείμενο, χρησιμοποίησε ήχους, χρησιμοποίησε εικόνες και χρώματα. Διαφορετικά, θα είσαι σαν τον κρυωμένο που μπορεί να δει, αλλά όχι να μυρίσει ή να γευτεί όλα τα συστατικά της σούπας του.
Όταν λες δεν μπορώ να γράψω, αυτό κατά πάσα πιθανότητα δεν οφείλεται σε έλλειψη έμπνευσης ή ιδεών, αλλά στο ότι έχεις καταληφθεί από μια γενική ατολμία. Συχνά θα φτάνεις στο σημείο παραλυσίας. Θα φοβάσαι ότι και ένα γράμμα να πληκτρολογήσεις, θα σε αρπάξουν απ' τα μούτρα. Είναι σημαντικό να μάθεις να ξεχωρίζεις αυτά τα δύο. Γιατί αν πιστέψεις ότι μαστίζεσαι από έλλειψη έμπνευσης, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Αν όμως θεωρήσεις τον εαυτό σου άτολμο, θα εκνευριστείς. Κι αυτό μπορεί να είναι η λύση.
15 σχόλια:
"υπόκλιση"
Η τελευταία παράγραφος νομίζω απευθύνεται και σε μας τους παλαιούς των ημερών.
Είναι πολύ μεγάλη αλήθεια αυτό που γράψατε για την ατολμία. Το νιώθω, το έχω συζητήσει και με αγαπημένους φίλους μπλόγγερ.
Ώρες-ώρες νιώθω ότι ο εκνευρισμός μου θα με ελευθερώσει και φαντασιώνομαι αυτό το θυμωμένο ποστ με όλες τις δυνατές μορφές, με κείμενο, με εικόνα, με ήχο.
Προς το παρόν σιωπή και περισυλλογή.
Και σας κούρασα μάλλον.
Άξια! Άαααααξιιιιιαααααααα, Άαααααξιιιιιαααααααα, Άαααααξιιιιιαααααααα.
(επαναλάβετε τρις)
Με την πρώτη (και τη δεύτερη) ανάγνωση, θέλησα να κανω ένα σχόλιο-αντίγραφο αυτού της ιφιμέδειας.
Μετά από κι άλλες αναγνώσεις, ψάχνοντας να βρω την απάντηση (όντας σίγουρη ότι υπήρχε, εδώ, στο κείμενό σας), ξαφνικά, την βρήκα: στην πρώτη παράγραφο.
Ναι.
Βδομάδες τώρα, γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η σκέψη, πως αν έκλεινα τα σχόλια, αυτό θα ήταν μια απελευθέρωση, και θα έγραφα, επιτέλους.
Μένει, τώρα (που το τεκμηριώσατε θεωρητικά) να βρούμε τον τρόπο να προχωρήσουμε στην πράξη!
(Καλημέρα σας, όπως είδατε "κοιμήθηκα" πάνω στο ποστ σας χθες βράδυ-με την αγγλική έννοια, και ξύπνησα με απαντήσεις.
Τα χίλια καλά λόγια που θέλω να σας πω, δεν τα λέω εδώ, δημοσίως, παρακαλώ δημιουργήστε τα με την φαντασία σας, ξέρετε εσείς, αληθινά θα είναι.)
υπέροχο-υπέροχο!!!
αν και δεν περίμενα τέτοιο ποστ από εσάς μάι λέιντυ...
Ιφιμέδεια, Sraosha, Lemon, Urf, ευχαριστώ πολύ για την αντίδρασή σας στο παραμιλητό μου με το μπλούτουθ στο αυτί. Είμαι σίγουρη ότι παρόμοιες σκέψεις κάνει οποιοσδήποτε ασχολείται καιρό με το μπλόγκινγκ. Είμαι επίσης σίγουρη ότι οι σκέψεις και τα θέματα που προκύπτουν είναι πολύ περισσότερα. Σκεφτόμουν χθες ότι θα είχε ενδιαφέρον να ανοίγαμε ένα κοινό μπλογκ και να γράφαμε για όλα αυτά που μας έχουν κατά καιρούς απασχολήσει εδώ. Υποπτεύομαι ότι ίσως έτσι προέκυπτε ένα παράδοξο: μιλώντας για τη διαδικασία πιθανόν να φτάναμε να μοιραστούμε πολύ πιο προσωπικά πράγματα από ό,τι μέσα από τα μπλογκ μας. Ίσως γιατί πίσω από τέτοιου είδους ζητήματα κρύβονται πάγια προβλήματα της ζωής: η σχέση με τους άλλους, η σχέση με τον εαυτό, ο περιορισμός της ελευθερίας λόγω των άλλων, η κινητοποίηση μέσω των άλλων και προς την ελευθερία, το μπόλιασμα, το πού αρχίζω εγώ και πού ο άλλος, πού αρχίζει η μάσκα μου και πού ο πυρήνας, πόσο αντέχω και πόσο δέχομαι τις μη επιτυχημένες στιγμές μου και άλλα τέτοια πολλά. Φαντάζομαι πως δεν είναι τυχαίο ότι μόλις μετά από τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που άνοιξα το μπλογκ σκέφτομαι και γράφω ένα τέτοιο ποστ. Στην αρχή, το βάρος πέφτει σε αυτά που σε ξεχωρίζουν από τους άλλους, στις διαφορές που δίνουν το στίγμα σου. Τελευταία, άρχισα να νιώθω ότι υπάρχουν πάρα πολλά που μας συνδέουν, ένα είδος κοινής μοίρας με τη μορφή μιας κοινής μύγας. Ίσως λέγεται ωρίμανση αυτό, με τα χρόνια να θέλεις να κατανοήσεις περισσότερα για τον κόσμο, πιθανόν σε μια προσπάθεια να έχεις την κατανόησή του.
παλιοσειρά...
Τώρα ή μου λέτε ότι ο παλιός είναι αλλιώς ή μου λέτε ο παλιός να το πάρει αλλιώς.
ο παλιός δεν μπορεί κι αλλιώς
ναι!
όταν περπατάω στον δρόμο και παραμιλάω σπάνια ακούει κανείς τι λέω ακόμη και όταν λέω μαλακίες είναι δικές μου, ενώ στον μπλόγκ μπορεί να λέω τις ίδιες μαλακίες και είτε τις δεχτεί, είτε να τις κατακρίνει. γιαυτό ίσως τελικά να είμαι και γω μπλόγκερ..
Γεια σου msaz :)
Stilvi, το ξέρετε το σύνθημα "είμαστε όλοι μπλόγκερ", ε;
επίσης μαρέσει και η διασκευή "im a blogger baby so why dont you kill me"!!
Από τα καλύτερα σου
Καλημέρες
κρατώ την πρότασή σου ούτως ή άλλως και έτσι και αλλιώς δηλαδή μιας και δεν είμαι μπλόγκερ ...η καθημερινότητα ίσως να μη θέλει έμπνευση αλλά τόλμη. Πολλές ευχαριστίες για τη συμπυκνωμένη σκέψη σου
!
Δημοσίευση σχολίου