Βγαίνοντας από το σινεμά και κατηφορίζοντας προς το αυτοκίνητο, συζητούσαμε για την ταινία. Ήταν ένα προβλέψιμο θρίλερ, έτσι αποφασίσαμε. Καλά ξεκίνησε, αλλά στην πορεία τα θαλάσσωσε. Και κατάλαβα ποιο θα ήταν το τέλος πριν απ' τα μισά. Και κοίταζα συνέχεια το ρολόι μου ξαπλωμένη στην κοιλιά της ταινίας. Και ευτυχώς που είχα μαζί μου έναν διπλό εσπρέσο, γιατί αλλιώς θα με είχε πάρει ο ύπνος. Να κατέβουμε με το ασανσέρ, είπε ο Π. Περίμεναν άλλοι δυο μπροστά στην πόρτα. Εγώ δεν μπαίνω με αυτούς στο ασανσέρ τέτοια ώρα, είπα. Περνώντας δίπλα από τη στάση, είδαμε τρεις να κάθονται. Περπάτα γρήγορα, αυτοί φαίνονται άγριοι, είπα στον Π. Καθώς περνούσαμε δίπλα από μια κολόνα, είδαμε δυο να ετοιμάζονται να κολλήσουν μια αφίσα. Με τον κουβά και τις βούρτσες και τα χαρτιά στα χέρια, γύρισαν και μας κοίταξαν. Και τους κοίταξα κι εγώ. Και μα το Θεό, έτσι που έλαμπαν τα μάτια τους, θα έκοβα το κεφάλι τους ότι ήταν άνθρωποι περίεργοι.
1 σχόλιο:
...28 μέρες αργότερα, η κατάσταση δεν είχε καλυτερέψει...Άτιμο πράγμα ο καφές!
Δημοσίευση σχολίου