ou ming

-Να πάμε στο Άμστερνταμ. Εκεί η οικονομία είναι εύρωστη.
-Και τι θα κάνουμε στο Άμστερνταμ;
-Θα μιλάμε Ελληνικά, θα γελάνε και θα μας πληρώνουν.

Πρωινός διάλογος με τον καφέ. Έχουμε ακουμπήσει τις κούπες μας μπροστά στον υπολογιστή και περιμένουμε να ανοίξει η σελίδα του in.gr. Όχι για να διαβάσουμε τις ειδήσεις, αλλά για να δούμε αν έχει ανέβει η είδηση. Πώς ελέγχεις να δεις αν ένας φίλος σου δημοσίευσε το ποστ που σου έλεγε. Και τρίζουν τόσο οι καρέκλες μας, τρέμει τόσο το πάτωμα, που μας περνάει απ' το μυαλό ότι και η ίδια η σελίδα του in.gr μπορεί να λείπει, να έχουν χρεοκοπήσει τα πάντα, όλα.

Εδώ και μέρες, προσπαθώ να ανασύρω ιστορίες που έλεγε η γιαγιά μου και ο παππούς μου για την Κατοχή. Πώς επιβίωσαν αυτοί οι άνθρωποι, μου τα έλεγαν κάποτε και δεν τους έδινα μεγάλη σημασία. Κάποια στιγμή θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει ότι είχαν κάνει τα λεφτά τους τυρί. Κοιτάζω το ταβάνι και φαντάζομαι δεκάδες κεφάλια τυρί να αιωρούνται ανάμεσα στα φωτιστικά του ικέα.

Περνάω τις τελευταίες μέρες ακονίζοντας τα όπλα μου, κάνοντας βόλτες στις βιτρίνες να βρω καινούρια. Βλέπω ήδη τα δόντια και τα νύχια του πλησίον να γυαλίζουν κάτω απ' τον ηλιόλουστο αττικό ουρανό. Έχω αγοράσει βουλοκέρι και σκοινί, έχω γράψει σημειώματα να με δέσουν στο κατάρτι· ο μεγάλος φόβος μου είναι μην βρεθώ σε τέτοια ανάγκη, που αρχίσω να γλυκοκοιτάζω τα σκυλιά μου.