Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι δεν ανακαλύπτεις την αλήθεια. Η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι κάτι που πάντα ήξερες αλλά ποτέ δεν έβλεπες, σαν τα πόδια του περιπτερά.
"πάντα ήξερες αλλά ποτέ δεν έβλεπες, σαν τα πόδια του περιπτερά." Τώρα που το λέτε ou ming, εγώ κάτι είχα πάρει μυρωδιά...ειδικά το καλοκαίρι, αλλά είπα "Μα πώς μυρίζουν αυτοί οι κένταυροι τέλος πάντων" (!)
ΑΑ, τώρα που το λέτε, το καλοκαίρι, ίσως ειδικά το καλοκαίρι, να παίρνουμε μια μυρωδιά από την αλήθεια. Η οποία σκέφτομαι ότι απέχει από την πραγματικότητα όσο τα νερά μιας έρημης παραλίας από το λιμάνι του Πειραιά.
δεν είναι λίγο εφιαλτικό αυτό το πράγμα; γιατί να είναι έτσι που το οικείο και ανώδυνο (η ιδέα των by default ποδιών του περιπτερά) να γίνεται ανοίκειο (τα πραγματικά πόδια του περιπτερά - η ιδέα της αποκάλυψης των οποίων καθόλου δε με προδιαθέτει για μια ευχάριστη έκπληξη)... Δε θα μπορούσε να είναι η αλήθεια σαν ένα νέο νησί μια νέα ήπειρος προς εξερεύνηση; Γιατί θα πρέπει εξερευνώντας να αρχίζει να υποψιάζεται κανείς ότι στις γειτονιές τες ίδιες γυρνάει και στη νέα ήπειρο; Μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως η μόνη λύση είναι να ερωτευτεί κανείς τον περιπτερά (ή την περιπτερού αναλόγως); Μήπως μπορούμε να εφαρμόσουμε την ιδέα σε κάποιο άλλο επάγγελμα, παρακαλώ;
12 σχόλια:
Εγώ πάντως τα έχω δει τα πόδια του περιπτερά. Είναι δυο.
Και το λέτε έτσι απλά; Είδα τον περιπτερά χθες όρθιο να περιμένει στη στάση και εμφανίστηκαν αγγελάκια με σάλπιγγες.
χθες ήταν η γιορτή των αγγέλων, έτσι δικαιολογείται το όραμα...
"πάντα ήξερες αλλά ποτέ δεν έβλεπες, σαν τα πόδια του περιπτερά."
Τώρα που το λέτε ou ming, εγώ κάτι είχα πάρει μυρωδιά...ειδικά το καλοκαίρι, αλλά είπα "Μα πώς μυρίζουν αυτοί οι κένταυροι τέλος πάντων" (!)
aerostatik, χμ, δεν το είχα συνδέσει.
ΑΑ, τώρα που το λέτε, το καλοκαίρι, ίσως ειδικά το καλοκαίρι, να παίρνουμε μια μυρωδιά από την αλήθεια. Η οποία σκέφτομαι ότι απέχει από την πραγματικότητα όσο τα νερά μιας έρημης παραλίας από το λιμάνι του Πειραιά.
Ειναι το γνωστο timing...
Για πολλά χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει τη σημασία του σωστού τάιμινγκ. Φαίνεται πως ήταν κι αυτό θέμα τάιμινγκ.
και αν ο περιπτεράς είναι μονοπόδαρος; τότε ποια είναι η αλήθεια;
Η κουτσή αλήθεια. (ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.)
Αχ! σε τι στοχεύει ο άνθρωπος στη ζωή του: στην αλήθεια που είναι κουτσή, στον έρωτα που είναι τυφλός, στα πορτοφόλια που είναι παχιά.
δεν είναι λίγο εφιαλτικό αυτό το πράγμα; γιατί να είναι έτσι που το οικείο και ανώδυνο (η ιδέα των by default ποδιών του περιπτερά) να γίνεται ανοίκειο (τα πραγματικά πόδια του περιπτερά - η ιδέα της αποκάλυψης των οποίων καθόλου δε με προδιαθέτει για μια ευχάριστη έκπληξη)...
Δε θα μπορούσε να είναι η αλήθεια σαν ένα νέο νησί μια νέα ήπειρος προς εξερεύνηση; Γιατί θα πρέπει εξερευνώντας να αρχίζει να υποψιάζεται κανείς ότι στις γειτονιές τες ίδιες γυρνάει και στη νέα ήπειρο;
Μήπως δεν είναι έτσι;
Ή μήπως η μόνη λύση είναι να ερωτευτεί κανείς τον περιπτερά (ή την περιπτερού αναλόγως);
Μήπως μπορούμε να εφαρμόσουμε την ιδέα σε κάποιο άλλο επάγγελμα, παρακαλώ;
Ο περιπτερωτός θεός είναι κι αυτός μια κάποια λύση, eryx-t.
Δημοσίευση σχολίου