Πάμε βόλτα τα σκυλιά με τον μπαμπά μου στον κοντινό λόφο. Παίρνει μαζί του ένα σταυρόλεξο και ένα μήλο. Καθόμαστε σε δυο αντικριστούς βράχους, ο ήλιος λαμπυρίζει μέσα από τα κλαδιά, τα σκυλιά τρέχουν δεξιά κι αριστερά, σκάβουν το χώμα, δαγκώνουν κουκουνάρια. Ο μπαμπάς μου ακουμπάει τα γυαλιά του στην άκρη της μύτης του, βγάζει ένα στυλό από την τσέπη και ανοίγει το σταυρόλεξο. Σε μια γωνία της σελίδας βλέπω τον Βέγγο στριμωγμένο μέσα σε ένα κουτάκι να τραντάζεται από τα γέλια· το χέρι του μπαμπά μου τρέμει. Αν τον ρωτήσω, οι τελευταίες μας αναλαμπές, ου μινγκ, θα μου πει, οι τελευταίες μας αναλαμπές. Και η σελίδα θα ανεβοκατεβαίνει σαν να αερίζει τη φωτιά.
4 σχόλια:
Περιγράφεις την πραγματικότητα σαν να είναι όνειρο, θα μου πεις, σάμπως δεν είναι;
Μα τι παθαίνουν όλα τα γονίδια μας από μια ηλικία και ύστερα και το ρίχνουν στο σταυρόλεξο, τρυφερή μου ου μινγκ;
Κι ο δικός μου τα ίδια:
-Σκαθάρι με πέντε γράμματα Μιχάλη;
Του απαντάω "Γιόκο", για να έχει την χαρά να με ξαναρωτήσει, αφού με κάποιο λανθάνοντα τρόπο, θεωρεί ότι αυτό μας φέρνει πιο κοντά.
Είναι γλυκό να σ' αγαπούν κι ας μη σου το λένε όπως πιθανόν θα ήθελαν.
καλημέρα
Δείτε κι αυτό.
Περαστικέ, καταλαβαίνω σιγά σιγά πως πραγματικότητα είναι μόνο η ερμηνεία της. Για αυτό ίσως και οι τόσες παρεξηγήσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Michael Sc, εμείς είχαμε κολλήσει ώρα στον ποταμό της Τουρκίας με τρία γράμματα. Θα συμπληρώσω πως είναι γλυκό να λες Γιόκο και να εννοείς σ' αγαπάω.
thas, το είδα και θόλωσε η οθόνη και όλες μου οι μεταφράσεις.
Δημοσίευση σχολίου