Τον αδερφό μου τον θεωρούσα πάντα ατρόμητο. Από μικρός ανεβοκατέβαινε βουνά, έπαιρνε το ποδήλατό του και έβγαινε στη λεωφόρο, έβαζε φωτιά στις σαΐτες του και τις πετούσε απ' την ταράτσα, έπινε απορρυπαντικά και έτρωγε ναφθαλίνες. Μια μέρα που έλειπαν οι γονείς από το σπίτι, μπήκα στο δωμάτιό του και τον βρήκα ξαπλωμένο. Κάθισα στα πόδια του κρεβατιού και κάτι άρχισα να του λέω, όταν έτριξε το παράθυρο. Κοκάλωσα. Εμένα, αντίθετα με εκείνον, με κυνηγούσαν οι διακόπτες στο σκοτάδι και με έψαχνε κάθε βράδυ ένας άντρας με μακρύ χέρι που τον έλεγαν Γερανό.
-Τι φοβάσαι, μου είπε, ο αέρας είναι.
-Μα το παράθυρο τρίζει, όταν κάποιος προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα, μουρμούρισα ακίνητη και παγωμένη.
Με κοίταξε προβληματισμένος.
-Καλά, πώς το σκέφτηκες αυτό;
Τον κοίταξα εξίσου προβληματισμένη.
-Καλά, για αυτό εσύ δεν φοβάσαι;
Πολλά χρόνια αργότερα ένας καλός μου φίλος θα ισχυριζόταν ότι φόβο νιώθουν κυρίως οι άνθρωποι με φαντασία και αυτό θα ήταν μια παρηγοριά.
3 σχόλια:
Και ποιος δεν έχει φαντασία και ειδικά σ' αυτή την ηλικία? Από 'κει και πέρα, η φαντασία προσπαθεί να δικαιολογήσει με οποιονδήποτε τρόπο κάθετι άγνωστο. Οπότε, λογικό είναι να ρίχνουμε τις ευθύνες του φόβου στη φαντασία! Και 'γώ είχα τέτοιους φόβους μικρός, αλλά θα 'θελα να είχα περισσότερους, γιατί πιστεύω ότι οι φόβοι είναι για να τους ξεπερνάμε και να μας κάνουν πιο δυνατούς! Όσο πιο πολύ φόβοι, τόσο πιο δυνατός. Όσο πιο δυνατός, τόσο πιο καλά εξοπλισμένος για τα δύσκολα αργότερα. Αυτά!
Καλησπέρα!
αυτός ο γερανός τι απέγινε τελικά;
Καλημέρα Adis. Δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ με όσα λες. Άκου. Διαβάζει το μπλογκ μια φίλη παιδοψυχολόγος. Θα τη ρωτήσω και θα σου πω. Ή μάλλον θα μας πει.
Αποτέτοιε, τον ξεπέρασα. Βρήκα άλλον :)
Δημοσίευση σχολίου