ou ming

Τον παίρνω πια σαν έναν παράξενο συγκάτοικο. Που ακουμπάει το σαγόνι του στο μπράτσο του καναπέ και με κοιτάζει, που τεντώνει τα αυτιά του όταν ακούει κάποιον στο κλιμακοστάσιο, που τρέχει έξω στο μπαλκόνι και φωνάζει όταν γαβγίζει ο σκύλος του γείτονα. Με τον καιρό κόλλησα κι εγώ μερικά από τα χούγια του. Ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου όταν γαβγίζει ο σκύλος του γείτονα, ξαπλώνω καμιά φορά δίπλα του στα πλακάκια όταν κάνει ζέστη. Είναι ήσυχος, μιλάει μόνο με τα μάτια. Δεν σκάει αν το σπίτι δεν είναι καθαρό, εξάλλου μεγάλη χαρά τού δίνουν οι βουτιές στη λάσπη, κάτι που δεν μου πάει να του το στερήσω. Το αντίθετο του καλού είναι το άριστο, σκεφτόμουν σήμερα σκυμμένη με το σφουγγαρόπανο στο χέρι και προσπερνούσα σημεία με διάφορα τζάντζαλα, τα οποία πού να τα σήκωνα ένα ένα. Θα ήθελα δυο μέρες. Ήταν πίσω μου πλαισιωμένος από την κάσα της πόρτας και με κοιτούσε. Περίμενε τη βόλτα του, αυτό τον καίει όλη μέρα. Πολλές φορές βαριέμαι αυτή τη βόλτα πια. Κάθε μέρα στο λοφάκι. Για εκείνον όμως είναι πάντα σαν την πρώτη φορά. Η μύτη του στάζει απ’ τη διέγερση καθώς την κολλάει στις γωνίες των κτιρίων, στις κολόνες, στους κορμούς από τα δέντρα, απ’ όπου έχει περάσει κάποιος του είδους του και έχει αφήσει ίχνη. Το βλέπω, το βρίσκει συναρπαστικό. Μια ξερή κουράδα είναι θησαυρός. Με συγχωρείτε που το λέω έτσι είναι και η ώρα που τρώτε, αλλά είναι θησαυρός. Κοντεύω κι εγώ η ίδια να το πιστέψω. Και μόνη μου πια να περπατάω στο δρόμο, κάποια στιγμή το βλέμμα μου θα τρέξει σαν την ψείρα σε έναν λαχταριστό, στριφογυριστό κότσο στο πεζοδρόμιο.