ou ming

Ξαφνικά -σαν να με τσίμπησε μύγα- αφήνω τη δουλειά μου, βγάζω τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο, πιάνω ένα βιβλίο που έχω πάντα δίπλα μου και αρχίζω να σκαλίζω μανιακά τις σελίδες ψάχνοντας αυτό το συγκεκριμένο απόσπασμα:

Ο κόσμος πάντα αγάπησε τον άγιο σαν αυτόν που προσεγγίζει όσο κανείς άλλος την τελειότητα του Θεού. Ο Χριστός, παρακινημένος από κάποιο θείο ένστικτο, αγάπησε τον αμαρτωλό σαν να βρίσκεται εγγύτερα στην τελειότητα του ανθρώπου. Η πρωταρχική του επιθυμία δεν ήταν να αναμορφώσει τον κόσμο, ούτε να ανακουφίσει τους ανθρώπους από τα βάσανα. Δεν επεδίωκε να μεταμορφώσει έναν κλέφτη με ενδιαφέρουσα προσωπικότητα σε πληκτικό νομοταγή πολίτη. Και ασφαλώς δεν θα είχε σε μεγάλη εκτίμηση τη Λέσχη Αρωγής Κρατουμένων και άλλες σύγχρονες παρεμφερείς κινήσεις. Ούτε θα του φαινόταν σπουδαίο κατόρθωμα η μεταβολή ενός τελώνη σε Φαρισαίο. Μ' έναν τρόπο που ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητός από τον κόσμο, θεωρούσε την αμαρτία και τον πόνο σαν πράγματα αυτά καθαυτά όμορφα και ιερά, που οδηγούν στην τελειοποίηση της προσωπικότητας.
Είναι μια αντίληψη ίσως αρκετά επικίνδυνη, όπως όλες οι μεγάλες ιδέες. Αναμφίβολα όμως ήταν το πιστεύω του Χριστού. Δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό πως αυτή είναι η αληθινή πίστη.
Φυσικά, ο αμαρτωλός πρέπει να μετανοήσει. Γιατί όμως; Επειδή απλούστατα είναι ο μόνος τρόπος για να αντιληφθεί τι έκανε. Η στιγμή της μετάνοιας είναι στιγμή μύησης. Κι ακόμη περισσότερο, είναι το μέσο για να αλλάξει κανείς το παρελθόν του. Οι Έλληνες νόμιζαν πως αυτό είναι αδύνατον. "Ούτε οι θεοί μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν" έλεγαν αποφθεγματικά. Ο Χριστός έδειξε ότι και ο πιο κοινός αμαρτωλός μπορεί να το κάνει, είναι το μόνο που μπορεί να πετύχει. Αν τον ρωτούσαν, θα έλεγε -είμαι απόλυτα βέβαιος για αυτό- πως τη στιγμή που ο άσωτος υιός έπεσε κλαίγοντας στα γόνατα, μετέβαλε τη σπατάλη της περιουσίας του με τις πόρνες, τη βοσκή των χοίρων και τη λαχτάρα του για τα βαλανίδια που έτρωγαν, σε όμορφες και ιερές στιγμές της ζωής του.

Όσκαρ Γουάιλντ
de profundis
εκδόσεις Γράμματα