2.7.08

11.8.93

Πίνω μια μπίρα και μετράω τις μέρες που έμειναν μέχρι τις 28 του μήνα. Έχει λιακάδα σε αντίθεση με χθες το απόγευμα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Φτάσαμε στις Κουκουναριές το σούρουπο, λίγο μετά τη βροχή, αφού είδαμε ένα τεράστιο και φαντασμαγορικό ουράνιο τόξο και μύριζε το χώμα, τα δέντρα και η βροχή από το Πήλιο σε όλη τη διαδρομή.

13.8.93

Είμαστε στο Περιστέρι, ένα νησάκι έξω απ' την Αλόννησο. Πήγαμε για ψώνια στο Πατητήρι, το λιμάνι της Αλοννήσου. Πάτησα το πόδι μου σε στέρεο έδαφος ύστερα από τέσσερις μέρες. Καθίσαμε σε ένα καφενείο με τον Δ. και σχεδόν έτρεμα απ' τη συγκίνηση που επιτέλους κάποιος θα μου έφερνε τον καφέ στο τραπέζι κι εγώ θα καθόμουν και ύστερα θα μου έπαιρνε και το ποτήρι και θα το έπλενε. Όνειρο απατηλό. Άρχισε να ξεσέρνει η άγκυρα, οι τουρίστες έλειπαν κι έτσι ρουφώντας στα όρθια δυο γουλιές καφέ, τρέξαμε στο σκάφος για να την ξαναρίξουμε. Ο Δ. στο τιμόνι, εγώ στην πλώρη. Έμαθα και πώς δουλεύει ο εργάτης. Μόνο που ο συγκεκριμένος δεν δούλεψε. Έριξα άγκυρα σχεδόν με το πόδι. Ύστερα χάλασε εντελώς. Στο Περιστέρι αρόδο, εγώ στο τιμόνι, ο Δ. στην άγκυρα. Ρίξαμε δυο φορές. Αφήνω το τιμόνι, πιάνω το μαχαίρι. Ντοματοσαλάτες, κάπαρη και διάφορες ιταλικές αηδίες. Η ώρα πέντε παρά και μόλις τώρα κάθισα απ' τις οχτώ το πρωί.

14.8.93

Έκανα ένα ζεστό μπάνιο, χτενίστηκα, νιώθω λιγάκι άνθρωπος. "Γράφεις, γράφεις", μου λέει ο Δ., "τι στο διάολο γράφεις θά' θελα νά' ξερα και γιατί στο διάολο τα σκίζεις και τα βάζεις στο τσαντάκι σου". Τον περιμένω για να βγούμε έξω για φαγητό, αλλά τον έχει πιάσει η κρίση ναυτοσύνης που τον πιάνει συνήθως στα λιμάνια και βοηθάει ένα καΐκι να βάλει νερό. Έτσι, κάθομαι πάλι στην καμπίνα και γράφω.

Περασμένα μεσάνυχτα, ξανά στην καμπίνα, έχει έρθει το καράβι και κουνιόμαστε αρκετά. Μόλις τελειώσαμε μια συζήτηση περί σχέσεων, αν είναι δυνατόν να τελειώσει ποτέ μια τέτοια συζήτηση φυσικά. Το κρεβάτι μου είναι πολύ στενό, μοιάζει με σιδερώστρα, έκανα αμάν για να το συνηθίσω και τώρα προσπαθώ να γράψω ακουμπισμένη στον αγκώνα μου. Η σκηνή θυμίζει κινέζικο τσίρκο. Αυτή η καμπίνα, το γεγονός ότι τη μοιράζομαι με τον Δ., έναν άνθρωπο που δεν ήξερα καν, καθώς και όλες οι νυχτερινές συζητήσεις που κάνουμε, μου φέρνουν στο νου φυλακισμένους. Πιάνουμε από ένα τσιγάρο κι αρχίζουμε να μιλάμε μέχρι που κάποιον τον παίρνει ο ύπνος.

15.8.93

Αρόδο στον Πλανήτη, ρίξαμε με το ντίνγκι και τη δεύτερη άγκυρα την ώρα που σουρούπωνε. Οι κατσίκες έπιναν νερό από τη θάλασσα. Μου φάνηκε περίεργο. Ο Δ. με ρώτησε αν έχω ξανακάνει τη γιορτή μου έτσι. Εννοούσε πλένοντας πιάτα μέχρι το βράδυ. Η καμπίνα έχει γεμίσει μικρά, πράσινα σκνιπάκια που διψάνε για αίμα. Σκοτώνω αβέρτα όσα μπορώ. Πρέπει να είναι μεσάνυχτα, η αντλία του νερού κάνει έναν παράξενο θόρυβο και το φως τρεμοπαίζει.



Δεκαπέντε χρόνια μετά, αντιγράφω λίγες παραγράφους από τα ημερολόγια που βρήκα σκαλίζοντας τα πράγματά μου, από την εποχή που -όπως έλεγε ο παππούς μου- δούλευα "στα καράβια". Βοηθός σε ιστιοφόρα κάποια χρόνια, τα καλοκαίρια με τουρίστες, τους χειμώνες με φίλους. Αγκυρωμένη στην εργονομική μου καρέκλα σήμερα, κάθε ντεντλάιν και καημός.

29 σχόλια:

Spy είπε...

Τι τραβάγατε κι εσείς οι μούτσοι...
Τότε.

jorge είπε...

ευχαριστούμε που μας άφησες να ρίξουμε μια ματιά ου.

Lion είπε...

Ααααααα, μα γιατι να το μαθαινω τελευταιος; Δεν ηξερα αγαπητη οτι διαθετετε - και - τετοιες ικανοτητες. Η (ηδη υψηλη) εκτιμηση μου στο προσωπο σας ανεβαινει κατακορυφα.

Εκεινο που δεν καταλαβαινω ειναι αν νοσταλγειτε εκεινες τις παλιες εποχες η αν σκεφτεστε "ουφ, ευτυχως που περασαν".

Το να κανω 4 μερες να πατησω στερια το θεωρω μαλλον φυσιολογικο - ου μινγκ αλλα και ανεπαρκες. Με 44 μερες στην θαλασσα νιωθω καλυτερα.

Την καλημερα μου

ou ming είπε...

spy, και πού να δείτε τι τραβάμε εμείς οι μπλόγκερ. Τώρα.

jorge, παρακαλώ :)

dralion, 4 μέρες με Ιταλούς, οι οποίοι παύουν να μιλάνε μόνο όταν κοιμούνται, ισοδυναμούν με 444 μέρες στη θάλασσα. Αν έχεις το σκύλο σου μαζί, οκ. Φυσικά τις νοσταλγώ αυτές τις μέρες. Νομίζετε μου αρέσει αυτό το ρεμέτζο γραφείου που ζω; Καλημέρα και σε εσάς.

Περαστικός είπε...

Μου μύρισε θάλασσα καθώς το διάβαζα. Πολύ ωραίο, Ou Ming.

Nomad είπε...

αροδο στον πλανήτη, ναι. Ανεβηκες κυρα παναγιά; εγώ πήγα με τα ποδια με εναν φίλο, δεν υπολογίσαμε καλά, νύχτωσε και μας φιλοξένησε ο αγιορίτης παπας που ηταν εκεί για να μετρήσει τα κατσίκια, κοβοντας την ακρη απ το ενα τους αφτί. φαγαμε ρύζι μπλουμ, ελιες κρεμμύδι και ψωμί. οι αλλοι εψησαν μπριζόλες. ευτυχως ειδοποιησε με τον ασυρματο μια βαρκα η οποια ειδοποιησε τους δικους μας να μην ανησυχούν. κοιμηθηκαμε στοη βεραντα του μοναστηριου. το πρωί επιστρεψαμε αζί με τον παπα που μας εδειξε το μονοπάτι. σημειώσεις δεν κρατησα, μου αρκουν οι δικές σου.

:)

Ιφιμέδεια είπε...

Φαίνεστε ότι είστε ταξιδιάρα ψυχή αγκυροβολημένη πίσω από ένα γραφείο. Νοσταλγείτε την εποχή εκείνη;

ou ming είπε...

Περαστικέ, είμαι σίγουρη ότι θα σου άρεσε πολύ.

nomad, δυστυχώς δεν μπορούσα να εγκαταλείψω το σκάφος, δούλευα. Όμως στον Πλανήτη πέρασα το πιο όμορφο βράδυ της ζωής μου. Όσες φορές και αν προσπάθησα να περιγράψω με λέξεις αυτό που είδα, στάθηκε απλώς αδύνατον.

Ιφιμέδεια, δεν είναι ότι είμαι ταξιδιάρα ψυχή και ξεκίνησα τα ταξίδια τότε. Έτυχε απλώς και ασχολούνταν οι φίλοι μου. Όταν πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου σε σκάφος είχα την εντύπωση ότι θα έκανα ηλιοθεραπεία και θα έβλεπα τα καράβια να περνούν. Δεν γίνεται να μην ανακατευτείς στις δουλειές όμως. Όλο και κάποιο σκοινί σου δίνουν να κρατήσεις ή να πετάξεις, όλο και κάποιο σάντουιτς θα φτιάξεις. Σιγά σιγά άρχισε να μου αρέσει πολύ. Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει στυλ ζωής και έχουν αρχίσει να αγκυροβολούν και οι σπόνδυλοί μου. Αν νοσταλγώ εκείνη την εποχή; Νοσταλγώ εκείνον τον εαυτό που δεν ζητούσε τόση ασφάλεια και δεν υπέφερε από αυτό.

Nomad είπε...

Ενα απο αυτα που είδες ηταν η θάλασσα να λαμπυρίζει (γόνος πλαγκτόν) μαζί με τα αστέρια.
Το άλλο που είδες όντως δεν περιγράφεται -δεδομένου ότι πιστεύουμε πως δεν υπάρχει.

ou ming είπε...

nomad, δεν μπορείς να φανταστείς πόση εντύπωση μου κάνει που μοιράζομαι αυτή την ανάμνηση μαζί σου, μέσω σέρβερ, δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Αυτά τα ημερολόγια είναι γεμάτα παράξενες συμπτώσεις όμως. Την επόμενη μέρα από τη βραδιά που σκάλιζα το συρτάρι μου και πέρασα ώρες διαβάζοντας αυτές τις σημειώσεις, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας από τους τουρίστες που ήταν στο σκάφος τότε. Όσο εγώ έψαχνα στο συρτάρι μου, εκείνος έψαχνε στο ίντερνετ το τηλέφωνό μου. Είχαμε να μιλήσουμε πάνω από μια δεκαετία.

Nomad είπε...

Ου, δεδομένου ότι η ζωή είναι αλλοκοτη κι οτι δε θυμάμαι πότε πήγα, αλλα έχουν περάσει σίγουρα πανω απο 12 χρόνια, πιθανολογώ ευλόγως ότι μπορεί και να ήταν την ιδια χρονιά. Κι αν όχι, τις ίδιες μέρες ήταν σίγουρα.
Κοιτα ξανα τα ημερολόγια, αν κάπου βρεις εγγραφή για κάτι απίστευτους τύπους που τους εσβησε η μηχανή στο έμπα 9στον λαιμό) του πλανήτη κι αναγκάστηκαν να σηκώσουν πανιά και να κάνουν τικ -μέσα στο στενό λαιμό που ισα που χώραγε κατα μηκος το σκάφος- ώστε να επιστρέψουν στον όρμο (με τα πανιά ανοιχτά και χωρίς μηχανή λέμε) εμείς είμασταν, κι ο βαρεμένος καπετάνιος μας που είχε ξεχάσει να κάνει εξαέρωση προτού συμπληρώσει πετρέλαιο.

(μια αλλη μέρα θα σου πω πως φτάσαμε στο φάρο της Ψαθούρας)

ο αποτέτοιος είπε...

πολύ όμορφο θαλασσινό κλίμα στο μπλογκ σας. ότι πρέπει για μένα που θα φύγω μεθαύριο για διακοπαι. αν και δεν θα πάω με σκάφος (κρίμα).
ευχαριστώ μου φτιάξατε τη μέρα.

ou ming είπε...

Δεν πρέπει να συμπέσαμε στον Πλανήτη, nomad. Αν σας είχε δει ο καπετάνιος μου, θα είχε σπεύσει και θα με είχε σύρει κι εμένα να σας βοηθήσουμε. Εκτός αν ήρθαμε μετά. Σε αυτή την περίπτωση, δεν πιστεύω να ήσασταν αυτοί που έπαιζαν κιθάρα νυχτιάτικα και δεν με άφηναν να κοιμηθώ, ε;

Πάω να πάρω ένα μπουκάλι ρούμι κι έρχομαι να σας πω κι εγώ την ιστορία με το φάρο της Καντηλούσας.


Καλές διακοπές, αποτέτοιε. Δεν πειράζει που δεν πας με σκάφος. Όπως έλεγαν οι φίλοι μου, η ιστιοπλοΐα είναι 90% βαρεμάρα και 10% πανικός.

ou ming είπε...

(Εντωμεταξύ αυτός ο ενικοπληθυντικός με έχει πεθάνει σαν στενό παπούτσι)

Ανώνυμος είπε...

14 και 15 ογδόου, πολύ γουστάρω... χαχαχαχα

Ιφιμέδεια είπε...

"Το άλλο που είδες όντως δεν περιγράφεται -δεδομένου ότι πιστεύουμε πως δεν υπάρχει."

Αν δεν είμαι αδιάκριτη, να ρωτήσω τι είναι αυτό;

Nomad είπε...

(Μα γιατί σας στενεύει και σε στραβοπατεί; Να το βάλεις σε καλαπόδι, αν θέλετε)

Nomad είπε...

Ιφιμέδεια,

εκεί ο καθένας βλέπει αυτό που βλέπει. Το οποίο υπάρχει δεν υπάρχει, εκεί πέρα φαίνεται.

Σε διαφώτισα;;;;

ou ming είπε...

Θα σου το έλεγα εγώ, Ιφιμέδεια, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να το βάλω σε λέξεις.

(nomad, τακ είναι, όχι τικ, καλά θυμάμαι;)

Nomad είπε...

Ναι ου, καλά θυμάστε, απλά εμείς στην παρέα το λέγαμε τικ επειδή παντα μετά καναμε και τακ (αφου ενα ποτέ δεν εφτανε για να πάμε εκεί που θέλαμε) Ειδικά στο λαιμό του πλαντήτη, ήταν τικτακτικτακτικτακβραχοςρεεεεετικταακ.... Καταλαβες;

:ΡΡΡ

ou ming είπε...

Κατάλαβα. Όλα δούλευαν ρολόι.

ou ming είπε...

(πλαντήτη; κρυώσατε με το βοριά;)

Διόνα είπε...

Πολύ ωραίες θαλασσινές αναμνήσεις.
Κι αυτά τα ντέντλαϊν… κι εκεί μερικές φορές περνάς απ΄ τα σαράντα κύματα.

χ.ζ. είπε...

Έπεσε ο λαχνός η μετατραπή της ζωής από πραγματική σε on line να γίνει στον καιρό μας.

Έτσι βέβαια διαβάζουμε και τα κειμενάκια σου.

Ιφιμέδεια είπε...

@Nomad, Ouming:

μμμμ. Νομίζω κάτι κατάλαβα. Δεν γίνεται περισσότερο.

;)

ou ming είπε...

διόνα, περνάς από σαράντα ρήματα. Μια δροσιστική βουτιά στο λιμάνι του Πειραιά.

χ.ζ., δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τους ροκάδες και τους καρεκλάδες.

ιφιμέδεια, πιστεύω ότι τώρα μπορείτε να το εξηγήσετε και στους άλλους :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Σύμπτωση, το τηλεφώνημα, 10 χρόνια μετά; Χμμμ, δε νομίζω...
Η μνήμη ανακαλεί, και καλεί...
Μπορεί οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, να έχουν δέσει διπλή πριμάτσα μέσα σου...
Ασε που μπορεί να ξέσυρε κι'η άγκυρα της καρέκλας!

ou ming είπε...

χμ, το β με ενδιαφέρει.

Αchernar είπε...

Δεν είναι τυχαίο το όνομα. Πλανήτης είναι, και πλανεύει...