ou ming

11.8.93

Πίνω μια μπίρα και μετράω τις μέρες που έμειναν μέχρι τις 28 του μήνα. Έχει λιακάδα σε αντίθεση με χθες το απόγευμα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Φτάσαμε στις Κουκουναριές το σούρουπο, λίγο μετά τη βροχή, αφού είδαμε ένα τεράστιο και φαντασμαγορικό ουράνιο τόξο και μύριζε το χώμα, τα δέντρα και η βροχή από το Πήλιο σε όλη τη διαδρομή.

13.8.93

Είμαστε στο Περιστέρι, ένα νησάκι έξω απ' την Αλόννησο. Πήγαμε για ψώνια στο Πατητήρι, το λιμάνι της Αλοννήσου. Πάτησα το πόδι μου σε στέρεο έδαφος ύστερα από τέσσερις μέρες. Καθίσαμε σε ένα καφενείο με τον Δ. και σχεδόν έτρεμα απ' τη συγκίνηση που επιτέλους κάποιος θα μου έφερνε τον καφέ στο τραπέζι κι εγώ θα καθόμουν και ύστερα θα μου έπαιρνε και το ποτήρι και θα το έπλενε. Όνειρο απατηλό. Άρχισε να ξεσέρνει η άγκυρα, οι τουρίστες έλειπαν κι έτσι ρουφώντας στα όρθια δυο γουλιές καφέ, τρέξαμε στο σκάφος για να την ξαναρίξουμε. Ο Δ. στο τιμόνι, εγώ στην πλώρη. Έμαθα και πώς δουλεύει ο εργάτης. Μόνο που ο συγκεκριμένος δεν δούλεψε. Έριξα άγκυρα σχεδόν με το πόδι. Ύστερα χάλασε εντελώς. Στο Περιστέρι αρόδο, εγώ στο τιμόνι, ο Δ. στην άγκυρα. Ρίξαμε δυο φορές. Αφήνω το τιμόνι, πιάνω το μαχαίρι. Ντοματοσαλάτες, κάπαρη και διάφορες ιταλικές αηδίες. Η ώρα πέντε παρά και μόλις τώρα κάθισα απ' τις οχτώ το πρωί.

14.8.93

Έκανα ένα ζεστό μπάνιο, χτενίστηκα, νιώθω λιγάκι άνθρωπος. "Γράφεις, γράφεις", μου λέει ο Δ., "τι στο διάολο γράφεις θά' θελα νά' ξερα και γιατί στο διάολο τα σκίζεις και τα βάζεις στο τσαντάκι σου". Τον περιμένω για να βγούμε έξω για φαγητό, αλλά τον έχει πιάσει η κρίση ναυτοσύνης που τον πιάνει συνήθως στα λιμάνια και βοηθάει ένα καΐκι να βάλει νερό. Έτσι, κάθομαι πάλι στην καμπίνα και γράφω.

Περασμένα μεσάνυχτα, ξανά στην καμπίνα, έχει έρθει το καράβι και κουνιόμαστε αρκετά. Μόλις τελειώσαμε μια συζήτηση περί σχέσεων, αν είναι δυνατόν να τελειώσει ποτέ μια τέτοια συζήτηση φυσικά. Το κρεβάτι μου είναι πολύ στενό, μοιάζει με σιδερώστρα, έκανα αμάν για να το συνηθίσω και τώρα προσπαθώ να γράψω ακουμπισμένη στον αγκώνα μου. Η σκηνή θυμίζει κινέζικο τσίρκο. Αυτή η καμπίνα, το γεγονός ότι τη μοιράζομαι με τον Δ., έναν άνθρωπο που δεν ήξερα καν, καθώς και όλες οι νυχτερινές συζητήσεις που κάνουμε, μου φέρνουν στο νου φυλακισμένους. Πιάνουμε από ένα τσιγάρο κι αρχίζουμε να μιλάμε μέχρι που κάποιον τον παίρνει ο ύπνος.

15.8.93

Αρόδο στον Πλανήτη, ρίξαμε με το ντίνγκι και τη δεύτερη άγκυρα την ώρα που σουρούπωνε. Οι κατσίκες έπιναν νερό από τη θάλασσα. Μου φάνηκε περίεργο. Ο Δ. με ρώτησε αν έχω ξανακάνει τη γιορτή μου έτσι. Εννοούσε πλένοντας πιάτα μέχρι το βράδυ. Η καμπίνα έχει γεμίσει μικρά, πράσινα σκνιπάκια που διψάνε για αίμα. Σκοτώνω αβέρτα όσα μπορώ. Πρέπει να είναι μεσάνυχτα, η αντλία του νερού κάνει έναν παράξενο θόρυβο και το φως τρεμοπαίζει.



Δεκαπέντε χρόνια μετά, αντιγράφω λίγες παραγράφους από τα ημερολόγια που βρήκα σκαλίζοντας τα πράγματά μου, από την εποχή που -όπως έλεγε ο παππούς μου- δούλευα "στα καράβια". Βοηθός σε ιστιοφόρα κάποια χρόνια, τα καλοκαίρια με τουρίστες, τους χειμώνες με φίλους. Αγκυρωμένη στην εργονομική μου καρέκλα σήμερα, κάθε ντεντλάιν και καημός.