3.3.08

Όταν άνοιξα το μπλογκ πριν από δύο χρόνια, ένιωσα σαν να ανακάλυψα μια σοφίτα με παιχνίδια. Ανέβαινα τη στενή, ξύλινη σκάλα, έκλεινα την πόρτα πίσω μου και έπαιζα με τις ώρες. Τώρα ακουμπάω το αυτί μου στον τοίχο και ακούω ειδήσεις, δημοσιογράφους, φωνές σε τηλεοπτικά παράθυρα. Η θλιβερή, γνωστή πραγματικότητα περνάει σαν δηλητηριώδες αέριο από τις χαραμάδες. Λυπάμαι αφάνταστα.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

θα πρότεινα την άμεση τοποθέτηση αεροστόπ στη στήλη των λινξ και στη γραμμή διευθύνσεων.

Despoina Chatzipavlidou είπε...

παντού λακούβες... αϊσιχτίρια που γίνονται συνήθεια

Yellow Kid είπε...

Κλεισε την ρημαδα την ΤV και παιξε ενα μπλογκοπάιχνιδο!

ou ming είπε...

Δεν έχω τιβι, yellow.

Ιφιμέδεια είπε...

Δεν έχεις άδικο. Ας ελπίσουμε να ξεμυρίσουν τα ψοφίμια.

Yellow Kid είπε...

Μπλογκοπαιχνιδα παιζεις ομως!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αφού η ασκήμια ανακάλυψε και τα μπλογκζ, ένας λόγος παραπάνω να αντεπιτεθούμε με ομορφιά.

panoptis είπε...

μπήκαν στα χωράφια μας...
καιρός τους ήταν.γεμίζουν και με αυτό ειδήσεις.θα πάνε σε λίγες μέρες παρακάτω.
μη θλίβεσαι για αυτά αγαπητή.
:)
έχουμε πολλά ακόμα να δούμε...

ou ming είπε...

Γεια σε όλους!

Σκύλε, αυτή τη στιγμή να αντεπιτεθώ με ομορφιά χωρίς μπροστινό δόντι, λίγο δύσκολο.

mao tse tung είπε...

εισαι μια καλή ανάσα. κι αν το σκεφτείς, αυτό είναι κάτι τεράστιο.

Ανώνυμος είπε...

Εσύ είδες την σοφίτα με τα παιχνίδια σε έναν άδειο, εύπλαστο χώρο. Άλλοι είδαν βρώμικη τουαλέττα. Ο καθένας βλέπει αυτό που κουβαλά. Μόνο αυτό μπορεί να φτιάξει.