Βλέποντας την περισσή φροντίδα με την οποία οι γείτονες σκέπασαν τις γλάστρες τους ή τις μετέφεραν κάτω από υπόστεγα για να μην καούν απ' το χιονιά, συνειδητοποίησα την αντιπάθειά μου για τα λουλούδια. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με κήπο μεγάλο για τα δεδομένα της Αθήνας. Η γιαγιά μου, λάτρης του σθεναρού φύλλου, ήταν κέρβερος στον κήπο της και σε μένα και τον αδερφό μου επέτρεπε λιγοστά μόνο παιχνίδια στην αυλή, για να μην σπάσουν τα εύθραυστα άνθη της. Έτσι, μεγαλώσαμε με ένα σοκολατάκι κάτω απ' τη μύτη, το οποίο ουδέποτε μας επιτράπηκε να δαγκώσουμε. Όταν έλειπαν όλοι από το σπίτι, κατέβαινα στον κήπο, έπαιρνα μια βέργα και προφασιζόμενη ότι τα λουλούδια ήταν κακοί μαθητές, τα έσπαγα στο ξύλο. Αργότερα, προσπάθησα πολύ να τα αγαπήσω, πήρα μερικά στο σπίτι, τα οποία όμως γρήγορα μαράθηκαν. Έχουν μια εκβιαστική ευαισθησία τα λουλούδια, μου θυμίζουν γυναίκες που με το παραμικρό πιάνουν την καρδιά τους. Μόνο οι κάκτοι μου αρέσουν, έχουν τη σοφία που περιγράφει η αγαπημένη μου αρχαία παροιμία: Πολλ' οίδ' αλώπηξ, αλλ' εχίνος εν μέγα. Πολλά ξέρει η αλεπού, αλλά ο αχινός ένα και μεγάλο.
17 σχόλια:
μ΄εντυπωσίασε η περιγραφή που δέρνεις τα λουλούδια. όλο το κείμενο μου θύμισε αφήγηση ονείρου...
ναι, πράγματι...
πέρασα να σου αφήσω λουλουδάκι.
Πολύ ωραίο, μόνο που λυπήθηκα τα δαρμένα λουλούδια.
Ενδιαφέρον ποστ. Ναι, η σχέση με τα λουλούδια θα μπορούσε να γίνει έτσι. Εγώ ας πούμε δεν συμπαθώ τα λουλούδια που μου έχει κάνει δώρο ο πεθερός μου γιατί κάθε φορά που έρχεται σπιτι μας κάνει έλεγχο μην έχουν πάθει τίποτα. Μου έρχεται να τα πετάξω στο δρόμο, αλλά κρατιέμαι.
Αγαπώ πολύ τα λουλούδια και τα φυτά αλλά όντως πολλά είναι ευαίσθητα και πεθαίνουν και δεν ξέρω τι τους έχω κάνει ρε γαμώτο και στενοχωριέμαι (γιά λίγο).
Εκτός από τους κάκτους -που εμένα κι αυτοί μου πεθαίνουν- σου συστήνω τους κισσούς.
Μεγαλώνουν σχεδόν κάθε μέρα είναι ανθεκτικοί και όμορφοι.
Η ουσιαστική μου απάντηση στο ποστ είναι ότι τα δικά σου λουλούδια μπορείς να τα κάνεις ότι θέλεις. Είναι σαν τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να τα δείρεις. Μίλα τους.
Αφήστε ρε τα λουλούδια και τα χαζά.
Σπείρτε το χόρτο του θεού στα μπαλκόνια σας να δείτε μια πράσινη μέρα...
Δεν τα δέρνω πια, Ιφιμέδεια. Είχα έναν κισσό, πέθανε στον καύσωνα. Έχω τώρα μια πιπεριά, φαίνεται να αντέχει. Την συμπαθώ, ίσως για αυτό.
Μπομπ, μπομπόνισέ το και άσε μας ήσυχους.
σουπερ το ποστ...
γεια σου ou ming,
ειναι η πρωτη φορα που μπαινω στο μπλογκ σου,σε ειχε ως λινκ ο aerostatik.
Στο πατρικο μου δεν ειχαμε ποτε ουτε ενα λουλουδι γιατι ημουν αλλεργικη,οποτε δεν προλαβα να τα μισησω.Δε μπορεσα ομως ποτε και να τα αγαπησω.Πιο πολυ τα φοβομουν.
Καλώς ήλθες nelly!
Καπως ετσι μεγαλωσα κι εγω , μονο που με αφηναν και με μαθαιναν πως να τα φροντιζω . Μονο που τωρα εχω λουλουδια vs γατιων . Πιστευω πως ισως κανω τον anan και τα βρουνε μεταξυ τους .
Α μαλλον η πιπερια σε συμπαθει και αυτη !
Καλως σε βρηκα :)
Μ.
εμένα πάντως μου αρέσουν τα λουλούδια αλλά δεν μου αρέσει η γιαγιά μου...
εκβιαστική ευαισθησία.. δικιο έχεις. ..ωραία σκέψη!
"...έτσι, όταν το σωτήριον έτος 1898 η Επιτροπή Καλής Αισθήσεως επιθεώρησε τους αθηναϊκούς κάκτους, προέβησαν σε υποβολή διαβήματος στην Κυβέρνηση για την ικανοποίηση σειράς πάγιων αιτημάτων. Μέσα σε πέντε ημέρες αφαιρέθηκαν τα αγκάθια από κάθε κάκτο εντός των συνόρων. Ο λαός συμφώνησε πως ήταν μια μάλλον καλαίσθητη αλλαγή. Ο Μ.Ο. κεφιού του κράτους ανέβηκε ύστερα από εκείνη την επιχείρηση και η Ε.Κ.Α. διαλύθηκε παίρνοντας μαζί της τα αφηρημένα αγκάθια."
Θενξ λολίτα.
lory, καλώς ήρθες.
desapoin3ison4, η δική μου πάει, πέθανε. Έμειναν τα λουλούδια της.
χελώνα, μα τα άτιμα.
revisionistsdeath, μήπως αυτή η επιτροπή έχει αναθέσει στα δόντια μου να τρώνε τα νύχια μου;
αν δεν βρίσκεις ποτέ τα κομμένα νύχια, είναι μια σοβαρή πιθανότητα.
Υπάρχουν και χειρότερα. Η μάνα μου είχε και έχει καημό που δεν είχε σπίτι με κήπο και μετέτρεψε την μοναδική και ευρύχωρη βεράντα του σπιτιού σε κήπο. Ποτέ δεν βγάλαμε καρέκλα να πιούμε έναν καφέ γιατί την πρωτοκαθεδρία την είχαν τα λέλουδα. Από τότε κι εγώ, παρότι έζησα και ζω μόνος σε Ελλάδα και εξωτερικό, δεν κατάφερα να κρατήσω λουλουδικό ζωντανό για πολύ καιρό στο σπίτι μου. Και το χειρότερο, έπρεπε να προσαρμοζω τις καλοκαιρινές μου διακοπές μαζί με τον αδελφό μου σε εκείνες των γονιών μου, ώστε να υπάρχει πάντοτε κάποιος την Αθήνα, να τρέχει καλοκαιριάτικα να ποτίζει κάθε βράδυ τα λουλούδια του μπαλκονιού...
Δημοσίευση σχολίου