Παρατηρώ τη δυστυχία των φίλων μου όταν δεν έχουν σχέση. Και σκέφτομαι τη δυστυχία τους όταν έχουν μια σχέση. Και βλέπω την ανάγκη να βάζουμε έναν βράχο στο δρόμο μας και να τον αγαπάμε, επειδή μας φράζει τη θέα στο τέλος.
ponaei h eutuxia kai den exoume th dynamh na thn antexoume.. prepei na yparxei panta kati na mas apomakrynei apo authn. kai an den yparxei to efeuriskoume.. dynamh 8eloun kai ta dyo kai xrono poly, dystyxws den 8eloume na dia8esoume tipota apo ta dyo..:(
Κάποτε σε ηλικία 13 ετών, κλώτσησα μια μικρή πετρούλα, καθ' οδόν προς το απολιθωμένο δάσος στη Μυτιλήνη. Φορούσα κάτι ψευτο-σαγιονάρες (early eighties), είχε αφόρητη ζέστη, περπατούσαμε με τις ώρες και το αναθεματισμένο δάσος δεν φαινόταν πουθενά. Είδα αυτή τη μικρή αυθάδη πέτρα να λιάζεται καταμεσής στο χωματόδρομο και θόλωσα. Πήρα φόρα για να τη στείλω στον αγύριστο, αλλά στο δεύτερο βήμα η σαγιονάρα έφυγε και το πόδι μου (συγκεκριμένα το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού) συνεθλίβη μ' όλο το θράσος της προ-εφηβείας μου πάνω στο μικρό αυτό εξόγκωμα, το οποίο τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά η τόση δα κορυφούλα, ενός τεράστιου βράχου που ήταν θαμμένος κάτω από το δρόμο. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμη πονάω.
Πάρτε μια αγκαλιά, ou, γιατί έχετε τον τρόπο σας να δείχνετε αυτά που είναι τόσο προφανή ώστε στραβωνόμαστε και δεν τα βλέπουμε, και μάλιστα να τα παρουσιάζετε ως ποίημα...
ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΩ-Ν.ΑΝΕΒΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΟΛΕ-ΟΛΕ! Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑΤΟ ΓΡΑΨΩ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...!xxxxm 'Enas logos -tliveros/alla alithinos giati yparhoun sheseis;giati fovomaste ti monaxia....
18 σχόλια:
Ευχαριστώ. Εξαιρετικό. Μερικές λέξεις σου περιέγραψαν κάποιες που τις πιο σύνθετες καταστάσεις που όλοι κάποτε βιώσαμε
όταν γίνεται παουλίνα κοέλιο όλος ο κόσμος θα γίνει μεξικάνικη σαπουνόπερα.
μοναξιές;;;
τοσο απλο, τοσο σωστο
Ο κόσμος, coperty, ήταν και θα παραμείνει μια μεξικάνικη σαπουνόφουσκα.
Όχι, panopti. Οδεύω προς την καουλίνα κοέλιο.
Σοφό ποστ.
πολυ μου αρεσε αυτο.αγαπητη ου, με δυο λεξεις τα λετε ολα.
ponaei h eutuxia kai den exoume th dynamh na thn antexoume.. prepei na yparxei panta kati na mas apomakrynei apo authn. kai an den yparxei to efeuriskoume.. dynamh 8eloun kai ta dyo kai xrono poly, dystyxws den 8eloume na dia8esoume tipota apo ta dyo..:(
(synexise na grafeis!!)
Κάποτε σε ηλικία 13 ετών, κλώτσησα μια μικρή πετρούλα, καθ' οδόν προς το απολιθωμένο δάσος στη Μυτιλήνη. Φορούσα κάτι ψευτο-σαγιονάρες (early eighties), είχε αφόρητη ζέστη, περπατούσαμε με τις ώρες και το αναθεματισμένο δάσος δεν φαινόταν πουθενά. Είδα αυτή τη μικρή αυθάδη πέτρα να λιάζεται καταμεσής στο χωματόδρομο και θόλωσα. Πήρα φόρα για να τη στείλω στον αγύριστο, αλλά στο δεύτερο βήμα η σαγιονάρα έφυγε και το πόδι μου (συγκεκριμένα το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού) συνεθλίβη μ' όλο το θράσος της προ-εφηβείας μου πάνω στο μικρό αυτό εξόγκωμα, το οποίο τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά η τόση δα κορυφούλα, ενός τεράστιου βράχου που ήταν θαμμένος κάτω από το δρόμο.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμη πονάω.
Δεν έχει μόνο σχέση με τη σχέση. Ο βράχος χρειάζεται και είναι πάντα εκεί.
Ίσως και με την ελπίδα πως θα μας εμποδίσει να το φτάσουμε.
Υποθέτω γνωρίζετε το παλιό καλό ρητό «Γιατί να περνάω καλά όταν μπορώ να υποφέρω;»
Πάρτε μια αγκαλιά, ou, γιατί έχετε τον τρόπο σας να δείχνετε αυτά που είναι τόσο προφανή ώστε στραβωνόμαστε και δεν τα βλέπουμε, και μάλιστα να τα παρουσιάζετε ως ποίημα...
ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΩ-Ν.ΑΝΕΒΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΟΛΕ-ΟΛΕ! Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑΤΟ ΓΡΑΨΩ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...!xxxxm
'Enas logos -tliveros/alla alithinos giati yparhoun sheseis;giati fovomaste ti monaxia....
η θέα στο τέλος είναι ο θάνατος. Πόσοι αντέχουν να τον βλέπουν ?
ou ming με κάνεις και αναπνέω
desapoin3ison4 (φφφίου, το κατάφερα;-) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με κάποιον... σήμερα...
miamiam! (πιο εύκολο αυτό) δεν τη φοβόμαστε τη μοναξιά... δεν είμαστε φτιαγμένοι για τη μοναξιά...
Δημοσίευση σχολίου