15.1.08

Παρατηρώ τη δυστυχία των φίλων μου όταν δεν έχουν σχέση. Και σκέφτομαι τη δυστυχία τους όταν έχουν μια σχέση. Και βλέπω την ανάγκη να βάζουμε έναν βράχο στο δρόμο μας και να τον αγαπάμε, επειδή μας φράζει τη θέα στο τέλος.

18 σχόλια:

iordanou είπε...

Ευχαριστώ. Εξαιρετικό. Μερικές λέξεις σου περιέγραψαν κάποιες που τις πιο σύνθετες καταστάσεις που όλοι κάποτε βιώσαμε

Ανώνυμος είπε...

όταν γίνεται παουλίνα κοέλιο όλος ο κόσμος θα γίνει μεξικάνικη σαπουνόπερα.

panoptis είπε...

μοναξιές;;;

Fight Back είπε...

τοσο απλο, τοσο σωστο

ou ming είπε...

Ο κόσμος, coperty, ήταν και θα παραμείνει μια μεξικάνικη σαπουνόφουσκα.

Όχι, panopti. Οδεύω προς την καουλίνα κοέλιο.

x-ray είπε...

Σοφό ποστ.

ε είπε...

πολυ μου αρεσε αυτο.αγαπητη ου, με δυο λεξεις τα λετε ολα.

Ανώνυμος είπε...

ponaei h eutuxia kai den exoume th dynamh na thn antexoume.. prepei na yparxei panta kati na mas apomakrynei apo authn. kai an den yparxei to efeuriskoume.. dynamh 8eloun kai ta dyo kai xrono poly, dystyxws den 8eloume na dia8esoume tipota apo ta dyo..:(

(synexise na grafeis!!)

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε σε ηλικία 13 ετών, κλώτσησα μια μικρή πετρούλα, καθ' οδόν προς το απολιθωμένο δάσος στη Μυτιλήνη. Φορούσα κάτι ψευτο-σαγιονάρες (early eighties), είχε αφόρητη ζέστη, περπατούσαμε με τις ώρες και το αναθεματισμένο δάσος δεν φαινόταν πουθενά. Είδα αυτή τη μικρή αυθάδη πέτρα να λιάζεται καταμεσής στο χωματόδρομο και θόλωσα. Πήρα φόρα για να τη στείλω στον αγύριστο, αλλά στο δεύτερο βήμα η σαγιονάρα έφυγε και το πόδι μου (συγκεκριμένα το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού) συνεθλίβη μ' όλο το θράσος της προ-εφηβείας μου πάνω στο μικρό αυτό εξόγκωμα, το οποίο τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά η τόση δα κορυφούλα, ενός τεράστιου βράχου που ήταν θαμμένος κάτω από το δρόμο.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμη πονάω.

Ιφιμέδεια είπε...

Δεν έχει μόνο σχέση με τη σχέση. Ο βράχος χρειάζεται και είναι πάντα εκεί.

Ανώνυμος είπε...

Ίσως και με την ελπίδα πως θα μας εμποδίσει να το φτάσουμε.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Υποθέτω γνωρίζετε το παλιό καλό ρητό «Γιατί να περνάω καλά όταν μπορώ να υποφέρω;»

lemon είπε...

Πάρτε μια αγκαλιά, ou, γιατί έχετε τον τρόπο σας να δείχνετε αυτά που είναι τόσο προφανή ώστε στραβωνόμαστε και δεν τα βλέπουμε, και μάλιστα να τα παρουσιάζετε ως ποίημα...

miamiam! είπε...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΩ-Ν.ΑΝΕΒΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΟΛΕ-ΟΛΕ! Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑΤΟ ΓΡΑΨΩ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...!xxxxm
'Enas logos -tliveros/alla alithinos giati yparhoun sheseis;giati fovomaste ti monaxia....

aerostatik είπε...

η θέα στο τέλος είναι ο θάνατος. Πόσοι αντέχουν να τον βλέπουν ?

Despoina Chatzipavlidou είπε...

ou ming με κάνεις και αναπνέω

Ανώνυμος είπε...

desapoin3ison4 (φφφίου, το κατάφερα;-) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με κάποιον... σήμερα...

Ανώνυμος είπε...

miamiam! (πιο εύκολο αυτό) δεν τη φοβόμαστε τη μοναξιά... δεν είμαστε φτιαγμένοι για τη μοναξιά...