Αλά τέρμα

Το "δες τα πράγματα θετικά" μου έχει στοιχειώσει τη ζωή. Είμαι άνθρωπος βαρύθυμος από τα γεννοφάσκια μου, ο άνθρωπος που του δείχνουν τον ήλιο και εκείνος διακρίνει τα μαύρα στίγματα. Ήθελα να γράψω από χθες ένα ποστ, ένα οικογενειακό τραπέζι που πολύ θα ήθελα να ήταν κρεβάτι -δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να πάω να ξαπλώσω-, κάτι κουβέντες τρελές, μικροί και μεγάλοι μπερδεμένοι, μα πόσες γενιές ήμασταν, τι πράγματα ακούστηκαν, από τις αρετές του Ίντερνετ μέχρι τις ξύστρες που έξυναν τα άλογα. Αργότερα στο σπίτι μου κάπως ηρέμησα, είπα τέρμα τα οικογενειακά τραπέζια, μου πήρε περίπου τριάντα έξι χρόνια να το καταλάβω, αλλά τέρμα. Το βράδυ έκανε ζέστη, σκεφτόμουν πότε θα έρθει το φθινόπωρο, να έχει συννεφιά, ξύπνησα με έναν λαμπερό ήλιο που μου έκαιγε το πρόσωπο σε όλη τη βόλτα με το σκύλο. Και ξαφνικά, να το μεγάλο σύννεφο. Καίγεται η Πεντέλη. Έβαλα μουσική και βγήκα στο μπαλκόνι. Ο καπνός πλησίαζε σαν το πώμα που θα έκλεινε την κακοκεφιά μου στο μπουκάλι. Αυτό το τραγούδι πάει εκπληκτικά με πυρκαγιά, σκέφτηκα κομψά στραβώνοντας λίγο το στόμα, σαν να δοκίμαζα ορντέβρ καρφωμένο σε οδοντογλυφίδα. Μπήκα μέσα και έβαλα στο σκύλο μου λίγο σαλάμι που του αρέσει.