21.5.07

Έτσι είναι αυτή η δουλειά. Αφού βαράς μύγες για κανένα τετράμηνο, ξαφνικά πλακώνουν οι ελέφαντες και τους κυνηγάς με τα μικροσκοπικά ραβδάκια που έχεις για τις μύγες. Δουλεύω εφτά μέρες την εβδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ, κολυμπάω σαν τρελή ίσα ίσα για να παραμείνω στην επιφάνεια. Το μυαλό μου γλιστράει από μόνο του κάποιες φορές, βρίσκει μια στιγμή αφηρημάδας και μου φεύγει σαν το παιδί που τρέχει να χαζέψει τη βιτρίνα με τα τρενάκια. Το βουτάω απ' τις τιράντες και το φέρνω πίσω.

Το "Μπραζίλ" το είχα δει πριν από πολλά χρόνια στον κινηματογράφο Ριβιέρα. Φυσούσε πολύ εκείνη τη μέρα και όταν σκέφτομαι σήμερα την ταινία, θυμάμαι μόνο τα φύλλα που θρόιζαν μέσα στο σκοτάδι, τη μουσική και μια νοσηρή ατμόσφαιρα. Χθες δούλευα όλη μέρα με υπόκρουση αυτή τη μουσική. Ένιωσα σαν να γάζωνα ένα ατέλειωτο παντζάκι όλη μου τη ζωή. Ή σαν όλη μου τη ζωή να κάνω μάταιους υπολογισμούς σε μια χάρτινη κορδέλα που κυλάει ατέρμονα απ' τον ουρανό και σβήνει πίσω μου στο διάστημα.


14 σχόλια:

Περαστικός είπε...

Χμμ, και εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι. Δεν ξεχνιέται το Μπραζίλ, μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει, αλλά όποιος το έχει δει δεν το ξεχνάει.

x-ray είπε...

Κουράγιο, κράτα γιατί μπορεί να ξαναβαράς μύγες για μερικούς άλλους μήνες. Πρόσεχε τους ελέφαντες..

Throgos είπε...

Βασικά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι ευχάριστο να κάνεις ατέλειωτους υπολογισμούς πάνω σε μια χάρτινη κορδέλα που εκτείνεται στο άπειρο. Ίσα ίσα, είναι μια πολύ ωραία ποιητική εικόνα.

aniaris είπε...

Προσπαθώ να καταλάβω τι δουλειά κάνεις αλλά δεν τα καταφέρνω.

DeliriumTremens είπε...

κι αν δεν την έχεις υπο την υποψία σου :P, ωραιότατη και η διασκευή απο πινκ μαρτίνι

Yellow Kid είπε...

Πάλι καλά που δεν άκουγες το σάουντρακ του "Ο Μαγειρας, ο Κλέφτης, η Γυνάικα του και ο Εραστής της"!!!
Εκεί να δείς κατάθλιψη...

x-ray είπε...

Οοοχ..! παιδιά, ένα ψάρι κυνηγάει την ou!

Ανώνυμος είπε...

Είναι τραγικό κάτι τέτοιο.Γιατί πιέζεις τον εαυτό σου να παραμείνει σε αυτήν?Αν δεν σου αρέσει κάτι το αλλάζεις, δεν μένεις.

ou ming είπε...

Γεια σε όλους!

Περαστικέ, το ξέρω. Σε παραπέμπω στο σχόλιο του κοτόζουμου.

X-ray, από το στόμα σου και στου θεού το φάιλοφαξ (οι μύγες)

Throgo, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι ποιητικότες.

Aniaris, τις εποχές της έξαρσης μερονυχτοφύλακας.

deliriumtremens, φυσικά και την έχω.


yellow kid: μπα, δεν νομίζω.


Κοτόζουμε, εύλογο το ερώτημά σου. Βαλτός είσαι; Βάλτωσα.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι κοτόζουμη.Μη βαλτώνεις πάρε ένα μήλο και πάνε μια βόλτα.

mondo είπε...

το σχόλιο αυτό αναφέρεται στο επόμενο ποστ. ou ming έχω αντίθετη άποψη και παραπέμπω σε απόσπασμα παλιού μου ποστ:)

"ένα μεγάλο ψάρι λέει σε ένα μικρό «δεν μπορείς να με φας γιατί είμαι πολύ πιο μεγάλο από σένα» και το μικρό ψάρι τού απάντησε «μα σ’ αγαπώ» πείθοντας το μεγάλο να καθίσει υπομονετικά ενώ το ροκάνιζε από αγάπη".

τα "μικρά" ψάρια τρώνε τα μεγάλα εκτός θαλάσσης.

ou ming είπε...

Με συγχωρείς κοτόζουμη.

mondo, σίγουρα ζούμε στον ίδιο κόσμο;

mondo είπε...

δε νομίζω να έχει σημασία αν ζούμε σε διαφορετικό κόσμο, άλλωστε προφανώς ναι, αυτό ισχύει για όλους. τη μεταφορά την καταλαβαίνεις πάντως, ότι μόνο πολλά μικρά ψάρια μαθαίνουν να επιβιώνουν, τα μεγάλα μεγέθη, κάθε μορφής, τα εξαφανίζει το πλήθος (που παρεμπιπτόντως ισχυρίζεται ότι τα αγαπάει-ειρωνεία ε;).

x-ray είπε...

κρύψου πίσω απο τον ελέφαντα και άσε το ψάρι να φάει μύγες.