Δύο η ώρα το πρωί. Μετά από αρκετό αλκοόλ δεν έχω καν κουράγιο να φτιάξω το συνηθισμένο μου τσάι πριν πέσω για ύπνο. Φοράω ακόμη την τσάντα μου στον ώμο και τουρτουρίζω. Γράφω αυτό το ποστ -για το οποίο σίγουρα θα μετανιώσω αύριο- και νιώθω μια μελαγχολία που είχα καιρό να νιώσω. Μπορεί να φταίει ότι σε μια κουβέντα λίγο νωρίτερα σήκωσα την άκρη του χαλιού και είδα τα σκουπίδια που έσπρωχνα τόσο καιρό. Καμιά φορά η ζωή είναι σαν το μαλλί της γριάς. Τρως τρως και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
4 σχόλια:
Μετα τις δύο το πρωί με πολύ αλκοόλ, και μπορεί να μετανιώσω γι'ατυό το comment αλλά δεν πειράζει, γι'αυτό είναι τα σκουπίδια, για να μετανιώνεις που τα άφησες στην άκρη.
Ασταααα, τα ίδια έπαθα κι εγω προχτές !
Σε καταλαβαίνω λέμε !
Δεν συμφωνώ για το μαλλί της γριάς...
Εμένα, δεν με απογοήτευσε ποτέ.
Καμιά φορά η ζωή είναι σαν το χαλί της γριάς, επίσης.
Δημοσίευση σχολίου