Έτσι είναι αυτή η δουλειά. Αφού βαράς μύγες για κανένα τετράμηνο, ξαφνικά πλακώνουν οι ελέφαντες και τους κυνηγάς με τα μικροσκοπικά ραβδάκια που έχεις για τις μύγες. Δουλεύω εφτά μέρες την εβδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ, κολυμπάω σαν τρελή ίσα ίσα για να παραμείνω στην επιφάνεια. Το μυαλό μου γλιστράει από μόνο του κάποιες φορές, βρίσκει μια στιγμή αφηρημάδας και μου φεύγει σαν το παιδί που τρέχει να χαζέψει τη βιτρίνα με τα τρενάκια. Το βουτάω απ' τις τιράντες και το φέρνω πίσω.
Το "Μπραζίλ" το είχα δει πριν από πολλά χρόνια στον κινηματογράφο Ριβιέρα. Φυσούσε πολύ εκείνη τη μέρα και όταν σκέφτομαι σήμερα την ταινία, θυμάμαι μόνο τα φύλλα που θρόιζαν μέσα στο σκοτάδι, τη μουσική και μια νοσηρή ατμόσφαιρα. Χθες δούλευα όλη μέρα με υπόκρουση αυτή τη μουσική. Ένιωσα σαν να γάζωνα ένα ατέλειωτο παντζάκι όλη μου τη ζωή. Ή σαν όλη μου τη ζωή να κάνω μάταιους υπολογισμούς σε μια χάρτινη κορδέλα που κυλάει ατέρμονα απ' τον ουρανό και σβήνει πίσω μου στο διάστημα.
14 σχόλια:
Χμμ, και εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι. Δεν ξεχνιέται το Μπραζίλ, μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει, αλλά όποιος το έχει δει δεν το ξεχνάει.
Κουράγιο, κράτα γιατί μπορεί να ξαναβαράς μύγες για μερικούς άλλους μήνες. Πρόσεχε τους ελέφαντες..
Βασικά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι ευχάριστο να κάνεις ατέλειωτους υπολογισμούς πάνω σε μια χάρτινη κορδέλα που εκτείνεται στο άπειρο. Ίσα ίσα, είναι μια πολύ ωραία ποιητική εικόνα.
Προσπαθώ να καταλάβω τι δουλειά κάνεις αλλά δεν τα καταφέρνω.
κι αν δεν την έχεις υπο την υποψία σου :P, ωραιότατη και η διασκευή απο πινκ μαρτίνι
Πάλι καλά που δεν άκουγες το σάουντρακ του "Ο Μαγειρας, ο Κλέφτης, η Γυνάικα του και ο Εραστής της"!!!
Εκεί να δείς κατάθλιψη...
Οοοχ..! παιδιά, ένα ψάρι κυνηγάει την ou!
Είναι τραγικό κάτι τέτοιο.Γιατί πιέζεις τον εαυτό σου να παραμείνει σε αυτήν?Αν δεν σου αρέσει κάτι το αλλάζεις, δεν μένεις.
Γεια σε όλους!
Περαστικέ, το ξέρω. Σε παραπέμπω στο σχόλιο του κοτόζουμου.
X-ray, από το στόμα σου και στου θεού το φάιλοφαξ (οι μύγες)
Throgo, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι ποιητικότες.
Aniaris, τις εποχές της έξαρσης μερονυχτοφύλακας.
deliriumtremens, φυσικά και την έχω.
yellow kid: μπα, δεν νομίζω.
Κοτόζουμε, εύλογο το ερώτημά σου. Βαλτός είσαι; Βάλτωσα.
Είμαι κοτόζουμη.Μη βαλτώνεις πάρε ένα μήλο και πάνε μια βόλτα.
το σχόλιο αυτό αναφέρεται στο επόμενο ποστ. ou ming έχω αντίθετη άποψη και παραπέμπω σε απόσπασμα παλιού μου ποστ:)
"ένα μεγάλο ψάρι λέει σε ένα μικρό «δεν μπορείς να με φας γιατί είμαι πολύ πιο μεγάλο από σένα» και το μικρό ψάρι τού απάντησε «μα σ’ αγαπώ» πείθοντας το μεγάλο να καθίσει υπομονετικά ενώ το ροκάνιζε από αγάπη".
τα "μικρά" ψάρια τρώνε τα μεγάλα εκτός θαλάσσης.
Με συγχωρείς κοτόζουμη.
mondo, σίγουρα ζούμε στον ίδιο κόσμο;
δε νομίζω να έχει σημασία αν ζούμε σε διαφορετικό κόσμο, άλλωστε προφανώς ναι, αυτό ισχύει για όλους. τη μεταφορά την καταλαβαίνεις πάντως, ότι μόνο πολλά μικρά ψάρια μαθαίνουν να επιβιώνουν, τα μεγάλα μεγέθη, κάθε μορφής, τα εξαφανίζει το πλήθος (που παρεμπιπτόντως ισχυρίζεται ότι τα αγαπάει-ειρωνεία ε;).
κρύψου πίσω απο τον ελέφαντα και άσε το ψάρι να φάει μύγες.
Δημοσίευση σχολίου