14.4.07

Σας συμβουλεύω να ξεκινήσετε μια ψυχοδυναμική θεραπεία, μου είπε στο τέλος ο Ψ. Καθόμουν στην πολυθρόνα απέναντί του σε μια πολύ παράξενη πράγματι στάση. Στήριζα το κεφάλι μου μέσα στο χέρι, η παλάμη μου έμοιαζε με τη θέση που έχει το βιολί ή το εξεταστικό μηχάνημα του οφθαλμιάτρου για το πιγούνι. Ίσως εκεί καταφέρετε να εφοδιαστείτε με κάποια όπλα, συνέχισε ο Ψ. Καλά σας τα λέω λοιπόν, γιατρέ, του είπα. Πόλεμος γίνεται. Ανασήκωσε τους ώμους. Σαν να μου έλεγε ότι δεν ήταν δικά του χωράφια αυτά. Ήθελα να του πω, ένα λεπτό μακαρόνι διασχίζω τόσο καιρό. Δηλαδή είναι θέμα χαρακτήρα; τον ρώτησα. Συμφώνησε. Μα ο χαρακτήρας είναι μια ξεφούσκωτη νόσος, του είπα. Με κοίταξε σιωπηλός πίσω απ' τα γυαλιά του. Σαν να μου έλεγε ότι ούτε αυτά ήταν δικά του χωράφια. Και για μια στιγμή με φαντάστηκα να τρέχω μέσα στα χωράφια. Και λίγα λεπτά αργότερα περπατούσα στο δρόμο και ήταν άνθρωποι που έπιναν καφέ και σκύλοι ξαπλωμένοι και ο καιρός είχε ζεστάνει και δυο Πακιστανοί άσπριζαν ένα μικρό ισόγειο και λίγο παρακάτω τρεις ξένοι έπιναν μπίρες και συζητούσαν σε ένα μικρό μπαλκόνι και κάποιος έπαιζε μπαγλαμαδάκι πίσω από μια κουρτίνα. Ίσως απλώς πρέπει να βγαίνω περισσότερο, αυτό σκέφτηκα. Και επίσης γιατί εγώ ποτέ δεν είχα γείτονα που έπαιζε μπαγλαμαδάκι παρά μόνο γέρους με εγκεφαλικά και πάρκινσον, οι οποίοι καμιά φορά γκρέμιζαν τις μέρες μου σαν νά' ταν κομπρεσέρ.

11 σχόλια:

Yellow Kid είπε...

Ψ, όπως Ψιψινέλ;

ou ming είπε...

Εσείς ήρθατε; Περίμενα τον δόκτορα Φλάντζα.

Ανώνυμος είπε...

ανοησίες. πόλεμος γίνεται, έτσι είναι. κι αν ο γείτονας έπαιζε μπαγλαμαδάκι, και μια μέρα σε κάποια άλλη γειτονιά το τραγούδι ήταν πιο εύθυμο θα σκεπτόσουν 'ίσως επειδή ο δικός μας μπαγλαμαδοπαίκτης είναι τεθλιμμένος...' - και πάντα υπάρχουν 'ίσως θα έπρεπε' ή 'κι αν', αλλά καθώς λένε 'κάποτε φύτεψαν το άν κι αυτό δε βλάστησε'. ο πόλεμος μαίνεται, και είναι χημικός, κι αν δεν το χεις καταλάβει το φαρμακείο της ευτυχίας είναι γεμάτο (και όπως πρόσφατα διαπίστωσα είναι και γαμάτο) - εφοδιάσου για λίγο καιρό, κάνε ό,τι σού πει ο Ψ - και ριξου στη μάχη.

ou ming είπε...

Vina, χωράει πολύ νερό αυτή η κουβέντα. Χωράει πολύ νερό το ποτήρι για να κατεβάσεις το χάπι (το οποίο ομολογουμένως είναι γαμάτο). Θα σου πω ένα όμως. Στο γυρισμό, έγραψα αυτό το ποστ στα όρθια μέσα στο τρόλεϊ κι αυτό ήταν κάτι που με αποφόρτισε πολύ. Με τον καιρό διαπιστώνω ότι η ψυχική ισορροπία που επιτυγχάνεται όταν δημιουργείς κάτι είναι η ίδια με εκείνη της χημικής παρέμβασης, χωρίς τις παρενέργειες. Απλώς κάποια στιγμή ίσως νιώσεις σαν τους κινέζους ακροβάτες που γυρνάνε πιατάκια στον αέρα. Πρέπει να δημιουργείς συνέχεια κάτι, αλλιώς τα πιατάκια σου πέφτουν. Όπως και νά' χει και όπως είπε και ο Ψ., στη δική μου περίπτωση είναι θέμα χαρακτήρα, οπότε ελπίζω σε μια μεταμόσχευση χαρακτήρα.

Μπαμπης Ζαβος είπε...

Ο Δρ Φλάντας απουσιάζει στο εξωτερικο της Ελλάδος δια την ακρίβειαν στο εξωτερικό του πλανήτη, οπότε θα τον αντικαταστήσω εγώ μέχρι να επιστρέψει.

Ολα είναι θέμα χαρακτήρα αλλά ο χαρακτήρας δεν ειναι κάτι στατικό.
Σύμφωνα με τις ψυχοδυμαμικές θεωρείες ο χαρακτήρας ειναι κάτι δυναμικό που αλλάζει, εκπαιδεύεται, εμπλουτίζεται και προσαρμόζεται.

Όσο συχνά και αν βγαίνετε έξω τον χαρακτήρα σας θα τον κουβαλάτε μαζί σας πάντα. Πρέπει να είναι ο ίδιος χαρακτήρας όμως;

Αφτιά
Μπάμης

ou ming είπε...

Κύριε Μπάμπη, σας ευχαριστώ για τις πληροφορίες σας σχετικά με τον ανθρώπινο χαρακίρ. Από μικρό κι από ζαβό, που λένε.

Ανώνυμος είπε...

"Με τον καιρό διαπιστώνω ότι η ψυχική ισορροπία που επιτυγχάνεται όταν δημιουργείς κάτι είναι η ίδια με εκείνη της χημικής παρέμβασης, χωρίς τις παρενέργειες."

Έχω διαβάσει πολλά,
πολύ ενδιαφέροντα σ' αυτό το blog.
Κυρίως εύστροφα.
Σε τούτο κουνάω το κεφάλι
και χαμογελώ,
όπως κουνάμε το κεφάλι
και χαμογελούμε
σα συναντούμε παλιόφιλους
σε μέρη που ούτε δικά μας
ούτε δικά τους είναι.

Λίγο συνωμοτικά,
λίγο με ανακούφιση,
λίγο όπως δε μπορώ να περιγράψω.

Καλησπέρες.

Dr.Φλάντζας είπε...

Εδώ είμαι, εδώ!
....ουφ σας ευχαριστώ κύριε Ζαβέ που κρατήσατε την συζήτηση σε σοβαρό επίπεδο.....

....α!....

...τί;....

....ω!....

Λυπάμαι κύριες και κύριοι η δεσποινίς ου Μίγκ μου ψηθηρίζει πως ανέβασε καινουριο ιστολόγιο.

Πώς κλείνι το μικρόφω.......

Μπαμπης Ζαβος είπε...

Δόκτορ! Δόκτορ ήρθατε; Ωραία γιατί σας ψάχνω από προχθές να καλύψετε μερικά έκτακτα μικροέξοδα της νέας μας έκδοσης. (Ο ηλεκτρολόγος θα ζήσει , κάτι εγκαύματα μόνο αλλά μάλλον θα χρειαστεί να αγοράσουμε νέα πρέσσα)

Δόκτορ...

Δόκτορ...

ou ming είπε...

Ζαβοφλάντζες, κλείστε την πόρτα της παιδικής χαράς φεύγοντας.

Ανώνυμο, τα απολύτως τετριμμένα λέω, τα απολύτως τετριμμένα διαπιστώνω, αφού -όπως έχω επίσης διαπιστώσει- από αυτά ξεκινάμε και σε αυτά καταλήγουμε.

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που το ποστ αυτό έγινε παρελθόν,
θα μπορούσα ίσως να ρωτήσω
αυτό που αναρωτιόμουν καμιά δεκαριά μέρες τώρα
με μια αίσθηση κατ' ιδίαν επικοινωνίας.
[Αυτό, μιας και έχω την εντύπωση
πως δίνουμε σημασία στα τελευταία ποστς
των μπλόγκερς που επισκεπτόμαστε.
Ίσως ισχύει αυτό γιατί αντιμετωπίζουμε
τα μπλογκς σαν ζωντανό διάλογο,
ή σαν δελτία ειδήσεων
(Ποιος θα δει το πριν από ένα μήνα;),
και όχι όπως ένα βιβλίο.
Ούτε καν όπως ένα σύνθημα στον τοίχο.]

Και είναι αυτό το επίθετο
το "τετριμμένα" όρος υποτιμητικός;
Μειώνει τη σημασία των λεγομένων;
Τετριμμένα όπως η ζωγραφιά
που επιλέξαμε πριν από χρόνια να βάλουμε στο δωμάτιό μας
γιατί τόσο όμορφη είναι
και τώρα δε βλέπουμε καν;
Ή ο ακόμα παλιότερος ουρανός
που δε σηκώνουμε τα μάτια να τον δούμε
παρά μόνο όταν μας φτύνει;
Και είναι λίγο το να σηκώσει κανείς το δάκτυλο
και να μας ξαναδείξει κάτι από αυτά;
Σίγουρα δε σημαίνει πως τα ανακάλυψε κιόλας,
αλλά η υπογραφή του δημιουργού ή του ευρέτη
πολύ λίγη σημασία έχουν
μπροστά σε κάτι όμορφο ή ωραίο.
Και αν από αυτά ξεκινάμε,
είμαστε τυχεροί.
Το ίδιο και αν σε αυτά καταλήγουμε.
Δεν είναι αυτά η λύση των προβλημάτων μας,
αλλά είναι ικανά να είναι η βάση
στην οποία θα μπορούσαμε να στηρίξουμε
ενός είδους περεταίρω αξιοποίηση (κυριολεκτικά)
των στιγμών μας.