6.2.07

Ο καθένας χρειάζεται τον Γερμανό του. Εκτός από τη γιαγιά μου.

Θυμήθηκα την κατάκοιτη γιαγιά μου σήμερα. Γυρισμένη στο ένα πλευρό πάνω στο κρεβάτι, η οικογένεια γύρω της μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Ξαφνικά μας λέει:

Σωπάτε να ακούσω.
Τι ωραία μουσική που παίζει αυτό το μαξιλάρι.


4 σχόλια:

Η Κουρούνα είπε...

Ηθικόν δίδαγμα: ευτυχισμένος όποιος το χάνει. Προς το παρόν είμαστε ευτυχεσμένες βέβαια, αλλά πού θα πάει, δε θα΄ρθει η ώρα;

ou ming είπε...

Η γιαγιά μου είναι 92, Κουρούνα. Αν χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι τότε, σωθήκαμε.

ONOMATODOSIA είπε...

ωραιο.

Ανώνυμος είπε...

Να με συμπαθάτε,
αλλά δε χάνει κανείς τίποτα.
Αντιθέτως βρίσκει.
Το να ακούει μουσική
κάποιος που είναι στη μεταβατική φάση
από τον ξύπνιο στον ύπνο,
δεν είναι καθόλου δείγμα απώλειας.

Εξ' ιδίων τα αλλότρια...