Έρχεται πότε πότε στο καφέ που συχνάζω ένας περιπλανώμενος πωλητής που πουλάει ένα μόνο αντικείμενο, μια συσκευή μασάζ που λειτουργεί με μπαταρία. Πλησιάζει τον κόσμο, χαμογελάει και τοποθετεί τη συσκευή του στην πλάτη των θαμώνων, στον αυχένα τους, ενίοτε κατεβαίνει στο στομάχι, μέχρι και τους αστραγάλους τον πέτυχα μια φορά να δονεί. Η πρώτη αντίδραση όλων είναι να πούμε όχι, δεν θέλουμε, έχουμε, ευχαριστούμε. Όμως είναι τόσο ευχάριστη αυτή η ξαφνική δόνηση που μουγκανίζουμε όλοι σαν αγελάδες. Αυτός γελάει χαρούμενος που έχει το καταδικό του κοπάδι.
8 σχόλια:
Τι ωραία επιστροφή, όλοι οι εξαφανισμένοι χαιρόμαστε. :)
Τα κατάπιε όλα η κρίση και το φέησμπουκ, δυστυχώς. Όσο για την επιστροφή, είπα να ζήσω για λίγο; για πολύ; αυτή την ησυχία. Χαίρομαι και μου έκανε κι εντύπωση που κάποιοι ακόμη περνάνε, με στεναχώρησε η λέξη εξαφανισμένοι. Έχουν αλλάξει πολλά -είδα και το τελευταίο σας ποστ- αλλά μπορεί να καταφέρουμε να μάθουμε ξανά το αλφάβητο και να αρχίσουμε και πάλι να γράφουμε.
Εξαφανισμένοι, πλην όμως ζωντανοί ελπίζω. Ίσως η αγρανάπαυση να κάνει και στους υπόλοιπους καλό!
Άλλος ένας από το κοπάδι των εξαφανισμένων σε χαιρετά!
Είναι και αυτός πάντως, ένας τρόπος να αισθάνεσαι ζωντανός.
Να κάνεις τους άλλους να μουγκανίζουν από ευχαρίστηση και να είναι και η μόνη σου ανταμοιβή...
Μμμμμ (ου) ωραία είδηση!
@Ευάγγελος Μίχος: Με τις βροχές βγαίνουμε σαν τα σαλιγκάρια ένας ένας. Καλημέρα σας!
@x-ray: στα λημέρ τα παλιά, μαντάμ.
Μα το πιστεύεις ότι σήμερα αναρωτιόμουν τι απέγιναν τα μπλογκς μας;
Μπράβο σου, πάντα τα κείμενά σου μας περιμένουν σα σεμεδάκια σε φορμάικα.
Tic Tac, σεμεδάκια σε φορμάικα! Μα το πιστεύεις κι εσύ πως τη λέξη "σεμεδάκια" σκέφτομαι όταν γράφω τέτοια μικρά; Τι απέγιναν τα μπλογκ μας; Τι απέγιναν οι παλιοί μας εαυτοί;
Δημοσίευση σχολίου