9.1.13


Σου γράφω από το τρένο

Καθρέφτισα τα δόντια μου στο τζάμι, ήταν άσπρα κι από πίσω περνούσαν δέντρα. Κάθομαι στη θέση μου και πίνω έναν καφέ, τον αφήνω στο αναδιπλούμενο τραπεζάκι του μπροστινού καθίσματος. Σε κάθε στροφή κυνηγάω το ποτήρι, κυνηγάω το τραπεζάκι, μοιάζει σαν να προσπαθώ να τινάξω το τσιγάρο μου στο τασάκι, όταν είναι πάνω στην κοιλιά σου που ανεβοκατεβαίνει. Εδώ και ώρα προσπερνάμε σπίτια στο πουθενά, με μπουγάδες που σπαρταράνε στα σκοινιά. Θα υπέθετα ότι σφύζουν από ζωή, αλλά δεν βλέπω κανέναν.
Μόλις έφυγε ο ελεγκτής, ο διπλανός μου βολεύτηκε στη θέση του, έγειρε πίσω το κεφάλι και έκλεισε τα μάτια. Σε λίγα λεπτά τον πήρε ο ύπνος με τα χέρια πλεγμένα πάνω στην κοιλιά του που ανεβοκατεβαίνει. Δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω σε αυτό το ταξίδι, πέρα από το να γυρίζω στο παράθυρο και να παρατηρώ τους επιβάτες. Διασταυρώνονται τα βλέμματα στο τζάμι κι από πίσω περνάνε δέντρα.

18 σχόλια:

Jade είπε...

Ακούγονται τόσο ψυχοπλακωτικά αυτά τα καϊμένα τα δέντρα.. Αλήθεια είναι?

(Καλή χρονιά επί της ευκαιρίας) :)

kovo voltes... είπε...

Μπορείς απλά να αφεθείς στην κοιλιά του τραίνου που ανεβοκατεβαίνει...Σαν νανούρισμα

ou ming είπε...

Jade, kovo voltes Καλή Χρονιά! Όχι, δεν είναι ψυχοπλακωτικά τα δέντρα. Ναι, kovo voltes, είναι δύσκολο να μην αφεθείς σε μια κοιλιά που ανεβοκατεβαίνει.

δύτης των νιπτήρων είπε...

Χθες σκεφτόμουν πού να χάθηκες, και να δύο ποστ -τραινάτα- στη σειρά. Μου συμβαίνει τελευταία. Καλή χρονιά λοιπόν!

ou ming είπε...

Καλή χρονιά, δύτη. Για ένα διάστημα δεν μπορούσα ούτε ένα σχόλιο να γράψω. Δεν είναι μόνο ότι δεν είχα γκάζι, είναι κι ότι περίσσευε το φρένο.

Unknown είπε...

Μου αρέσουν τα τρένα τον Ιανουάριο.

ou ming είπε...

Ναι, είναι ωραία τα τρένα.

Takis X είπε...

Γεια σου Ου με τα ωραία σου.

ou ming είπε...

Γεια σου Τάκη μερακλή με το μπαγλαμαδάκι σου.

Ανώνυμος είπε...

Όλη η σοφία του Φιδέτ στα λόγια σας, ou ming. Παίρνετε το "τίποτα" και το κάνετε "κάτι". Κι είναι μεγάλη η απόσταση. «Η απόσταση από το τίποτε στο ελάχιστο είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ότι από το ελάχιστο στο πολύ». Δεν το λέω εγώ, ο Ελύτης το λέει.

(Σας έχω πει πόσο μου αρέσει η δωρική σας γραφή;)

ΥΓ. Συμπτωματικά, διαβάζω για μια μαμά που κάθε μέρα έκανε τυχαίες διαδρομές με το τρένο, μέχρι να σχολάσει η κόρη της. (Η μοναχούλα, Peju, Ποταμός)

Καλή χρονιά!


κ.κ.

ou ming είπε...

Καλή χρονιά, κ.κ.! (δωρική η απάντηση, δεν μπορείτε να πείτε)

Michael_Sc είπε...

Που πας ουμινγκάκι χειμώνα καιρό?

ou ming είπε...

Τώρα θα πω, αλλά πρώτα να φέρω λίγο νερό.

Ανώνυμος είπε...

έλα για καφέ σπίτι μου έχω κάτι παλιά μισθολόγια του ΟΣΕ και ένα τεράστιο βιβλίο με ατμομηχανές

ou ming είπε...

Αααα, ετοίμασε καφέ κι έρχομαι!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Κάποτε αφηνόμουν στο ρυθμικό τακ-τακ που κάνουν οι ράγες και στην αίσθηση ότι καταπίναμε τα χιλιόμετρα και τα αφήναμε πίσω μας.Όχι πια.
Καλησπέρα.

ou ming είπε...

Και γιατί όχι πια;

ολα θα πανε καλα... είπε...

ou ming:

ανέπτυξα "ξαφνικά" φοβία.Ήθελα να σταματήσει όποτε ένιωθα την ανάγκη για να κατεβώ - κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον.Φυσικά ήταν ένας μασκαραμένος φόβος για άλλα θέματα της ζωής μου,τότε.Νομίζω πως θα το επιχειρήσω όμως ξανά,είναι ένα πολύ όμορφο μέσο για να ταξιδεύει κανείς και έχω χάσει έτσι πολλά ταξίδια.