Τώρα που πέρασε ο καιρός, τα πράγματα γίνονται ξανά απλά και στέρεα: ένας καφές την Κυριακή, μια εκδρομή με το τρένο, ένα χέρι που μου πιάνει το χέρι στο δρόμο για το σπίτι. Κάθε οδυνηρή ανάμνηση μου φαίνεται τώρα ένα μαμούνι πεθαμένο και κούφιο από καιρό, που όταν το πιάνω, σπάει στα χέρια μου.
6 σχόλια:
Τι καλά, τι καλά. Μακάρι να κοκκάλωνε ο χρόνος και να έμεναν όλα, πάντα, έτσι.
Τέλεια! Να θυμάσαι πάντα όταν συμβαίνει κάτι οδυνηρό ότι είναι καταδικασμένο να γίνει ένα τέτοιο κούφιο μαμούνι.
:-)
(φοβάμαι πως είμαι ρομπότ, ου, δεν μπορώ να περάσω το γμτεστ, ειναι η 4η φορά που προσπαθώ!)
όμορφα ;)
Γλυκιά μου lemon, το "μακάρι να κοκκάλωνε ο χρόνος" μού το λέει κι ο σκύλος μου.
Περαστικέ, ναι, θα το θυμάμαι. Αλλά κι αυτή η ανάμνηση γίνεται συχνά ένα κούφιο μαμούνι.
Για να φοβάσαι, δεν είσαι ρομπότ, Xilaren :)
Καλημέρα, karagiozaki!
χαχαχαχα, τους χαιρετισμούς μου στο σκύλο σου Ου (και φιλιά σε σένα)
Δημοσίευση σχολίου