Τι είναι αυτό που σε ωθεί να κοιτάζεις από το παράθυρο του μετρό τη μαύρη σήραγγα, σε όλη τη διαδρομή, σαν ήρωας σε λαπαροσκοπική ταινία; Πέντε μέρες το σκέφτομαι.
Με έλκει ο παμπόνηρος Τουνελόδρακος* που το πελώριο στόμα του μοιάζει με τούνελ, ξεγελάει, παρασύρει και καταπίνει το ένα μετά το άλλο τα τρενάκια της περιοχής, σκορπώντας τον πανικό στους γονείς τους.
Ασε που το μαύρο μερικές φορές έχει περισσότερες εικόνες.
Είναι που η εικόνα, έστω και της μαύρης αυτής σήραγγας, δε μένει ποτέ σταθερή. Και όσο κοιτάζεις και βλέπεις ότι δε μπορείς να δεις κάτι συγκεκριμένο, τόσο δε μπορείς να συγκεντρωθείς, γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική εικόνα.. Οπότε αφαιρήσαι, ξεχνιέσαι.. Και τελικά ξυπνάς όταν έρθει η στάση σου. Και σου φάνηκε σαν να 'φτασες πιο γρήγορα..
Είναι που σε απωθεί να κοιτάζεις αυτό που υπάρχει μέσα από το παράθυρο..
Ίσως είναι η δύναμη της οπτικής ή κεφαλικής αδράνειας. Πρέπει να καταναλώσεις ενέργεια για να μετακινήσεις το βλέμμα. Και η ενέργεια είναι ακριβή στις μέρες μας.
Αλλά δε διευκρινίζεται: αυτές τις 5 μέρες τις πέρασες και συ μέσα σε τούνελ;
είναι πολύ πιο σημαντικό το να περιεργάζεσαι μια σκοτεινή άδεια σήραγγα για λίγα λεπτά, παρά να ξοδεύεις ενέργεια και να σπαταλάς τα βλέμματα σου πάνω σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, για λίγα δευτερόλεπτα.
οταν συνειδητοποιω οτι κοιταω εξω, αναρωτίεμαι: τι κοιτάω; και απαντάω στον ευατό μου ότι δε χάσω αυτή την ευκαιρία να χαζέψω το τίποτα ή το κάνει μέσα μου. αυτή την ευκαιρία κοιτάω. και συχνά νίωθω όμορφα μόνη έτσι.
Ήρθα από τον Τσαλαπετεινό,μια που αναφέρθηκε στη σημερινή του ανάρτηση η ύπαρξή σου - την αγνοούσα. Καλησπέρα,λοιπόν. Απαντώ κι εγώ στο ερώτημα,χωρίς να έχω διαβάσει τους προλαλήσαντες: ίσως να είναι η σκέψη-θαυμασμός του πώς γίνεται να διασχίζεις γρήγορα κάτι που μοιάζει με κενό.Κάτι από το οποίο θέλεις να βγεις κάποια στιγμή. Ίσως από αμηχανία γιατί είσαι σε αμηχανία χωρίς να κατανοείς γιατί. Μπορεί να σε τραβάει και το σκοτάδι,αλλά με τη σιγουριά του ότι το σώμα σου παραμένει ανέπαφο,στο φως. Ίσως τίποτε από όλα αυτά.
14 σχόλια:
Η αμηχανία μπροστά στο βλέμμα του άλλου. Του απέναντι. Και ο φόβος μιας πιθανής συνάντησης βλεμμάτων. Νομίζω.
Το σκεφτόμουν παλιότερα. :)
Τσ τσ τσ, επιτρέπεται μορφωμένη κοπέλα να μπαίνεις στο μετρό χωρίς ένα βιβλίο ανά χείρας, ή έστω παραμάσχαλα;
Έχει κάτι γοητευτικό η μαύρη σήραγγα. Επιστροφή στη μήτρα;
Τα μπούτια της καθιστής από πίσω σου που καθρεφτίζονται στο τζάμι. Μαύρη είναι η σήραγγα;!;!;
Just kidding. Αλλά είναι κι αλήθεια.
Μερακλής ο Ράγκεντι.
(θα το δοκιμάσω αύριο)
Με έλκει ο παμπόνηρος Τουνελόδρακος* που το πελώριο στόμα του μοιάζει με τούνελ, ξεγελάει, παρασύρει και καταπίνει το ένα μετά το άλλο τα τρενάκια της περιοχής, σκορπώντας τον πανικό στους γονείς τους.
Ασε που το μαύρο μερικές φορές έχει περισσότερες εικόνες.
Είναι που η εικόνα, έστω και της μαύρης αυτής σήραγγας, δε μένει ποτέ σταθερή. Και όσο κοιτάζεις και βλέπεις ότι δε μπορείς να δεις κάτι συγκεκριμένο, τόσο δε μπορείς να συγκεντρωθείς, γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική εικόνα.. Οπότε αφαιρήσαι, ξεχνιέσαι.. Και τελικά ξυπνάς όταν έρθει η στάση σου. Και σου φάνηκε σαν να 'φτασες πιο γρήγορα..
Είναι που σε απωθεί να κοιτάζεις αυτό που υπάρχει μέσα από το παράθυρο..
Καληνύχτες
Adis
Ίσως είναι η δύναμη της οπτικής ή κεφαλικής αδράνειας. Πρέπει να καταναλώσεις ενέργεια για να μετακινήσεις το βλέμμα. Και η ενέργεια είναι ακριβή στις μέρες μας.
Αλλά δε διευκρινίζεται: αυτές τις 5 μέρες τις πέρασες και συ μέσα σε τούνελ;
Να κοιτάς τον εαυτό σου η να μη βλέπεις καθόλου με το γυαλί ηλίου.
Μπορεί να κοιτάς εικόνες, που κανείς άλλος δε βλέπει. Μπορεί να σκέφτεσαι, που κανείς άλλος δε κάνει.
είναι πολύ πιο σημαντικό το να περιεργάζεσαι μια σκοτεινή άδεια σήραγγα για λίγα λεπτά, παρά να ξοδεύεις ενέργεια και να σπαταλάς τα βλέμματα σου πάνω σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, για λίγα δευτερόλεπτα.
Χμ, πώς αποφασίζουμε ποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν;
οταν συνειδητοποιω οτι κοιταω εξω, αναρωτίεμαι: τι κοιτάω; και απαντάω στον ευατό μου ότι δε χάσω αυτή την ευκαιρία να χαζέψω το τίποτα ή το κάνει μέσα μου. αυτή την ευκαιρία κοιτάω. και συχνά νίωθω όμορφα μόνη έτσι.
Ου μινγκ, ευχαριστώ για την ερώτηση. Εξακολουθώ να σ' αγαπώ.
Κατερίνα
Ήρθα από τον Τσαλαπετεινό,μια που αναφέρθηκε στη σημερινή του ανάρτηση η ύπαρξή σου - την αγνοούσα.
Καλησπέρα,λοιπόν.
Απαντώ κι εγώ στο ερώτημα,χωρίς να έχω διαβάσει τους προλαλήσαντες:
ίσως να είναι η σκέψη-θαυμασμός του πώς γίνεται να διασχίζεις γρήγορα κάτι που μοιάζει με κενό.Κάτι από το οποίο θέλεις να βγεις κάποια στιγμή.
Ίσως από αμηχανία γιατί είσαι σε αμηχανία χωρίς να κατανοείς γιατί.
Μπορεί να σε τραβάει και το σκοτάδι,αλλά με τη σιγουριά του ότι το σώμα σου παραμένει ανέπαφο,στο φως.
Ίσως τίποτε από όλα αυτά.
Δημοσίευση σχολίου