7.3.12

Στεκόμαστε στο φανάρι. Εκείνη θα πάει από εκεί και εγώ από εδώ. Κάνει μια μικρή κίνηση προς το μέρος μου, μια ελάχιστη κίνηση μπροστά, καταλαβαίνω ότι θέλει να με φιλήσει με το γεια, αλλά τη σταματάει η δική μου ακινησία. Χαμογελάει, θα τα πούμε την Τετάρτη, λέει.

Ποτέ δεν είχα τέτοια φίλη. Κάνει μανικιούρ-πεντικιούρ και κουρεύει. Στεκόμαστε πάντα δίπλα-δίπλα στη σχολή, η καθεμιά χτενίζοντας τη δική της κούκλα, σποραδικά λέμε κανένα αστείο και γελάμε. Με συμβούλεψε να βάφω τα νύχια μου, για να πάψω να τα τρώω, και λίγο η συμβουλή της, λίγο που βλέπω τα χέρια της πάνω στην κούκλα, με το γαλλικό της μανικιούρ και τα λεπτά, ενυδατωμένα δαχτυλάκια, τα κατάφερε: έχω ενάμιση μήνα να τα φάω. Ούτε βάθος, ούτε σώψυχα, ούτε παιδικές ηλικίες και άγχη του θανάτου. Ένα χαμόγελο, μια συμβουλή και αυτά τα δαχτυλάκια.

Στην καινούρια μου σχολή βλέπεις καθημερινά κουρεμένα κεφάλια στα σκουπίδια. Πας να πετάξεις το κυπελάκι του καφέ και δυο πλαστικά μάτια σε κοιτάνε μέσα από το κάδο. Είναι η συμπληρωματική γεύση που κάνει το φαΐ να τρώγεται, που σκοτεινιάζει λίγο το ροζ, που θαμπώνει τα στρας και τετραγωνίζει τα μπικουτί και τα ρόλεϊ. Μου αρέσουν, κι ας είναι κάπως ανατριχιαστικά. Σε αυτό το περιβάλλον που νιώθω τόσο ξένη, χωρίς τη γλώσσα μου, χωρίς τις λέξεις μου, χωρίς τα κείμενά μου, χωρίς το είδος των ανθρώπων που πάντα συναναστρεφόμουν, τα κομμένα κεφάλια είναι ένα αλλόκοτα οικείο στοιχείο, κάτι σαν τους κίονες από φελιζόλ που βλέπεις σε ελληνικά ρεστοράν του εξωτερικού. Αυτές οι κούκλες είναι οι γιαπωνέζικοι κήποι μου· σκαλίζω πάνω τους γραμμές τα μεσημέρια, ταχτοποιώ χωρίστρες, κλαδεύω τούφες, τυλίγω κότσους, πλέκω κοτσίδες, ποτίζω με το βαποριζατέρ μου.

Και ίσως η τόση σιωπή, η αντοχή στην τόση σιωπή, να δείχνει τον σωστό δρόμο.


13 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Να είστε καλά, εσείς, η φίλη σας, οι κούκλες σας.

Ανώνυμος είπε...

ΚΕΓΟΘΕΛΟ.

50ft queenie είπε...

Όποτε θελήσετε κούκλα και πανούκλα με το κεφάλι ριζωμένο σε δυσλειτουργικό αυχένα, διατίθεμαι να θυσιαστώ για το θαύμα της μελέτης, της μάθησης, της γνώσης και της εκπαίδευσης.

Ίσως έτσι σταματήσω να καίω το σκαλπ μου με τις βαφές. Η σιωπή πάντα βοηθάει.

Michael_Sc είπε...

Ε άστο κι εσύ το κορίτσι να σε φιλήσει ή να σε αγκαλιάσει. Κάνει τον κόσμο πολύ καλύτερο.

the elf at bay είπε...

Excellent!

lemon είπε...

Αγαπητότατη ou, θέλω να σχολιάσω, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω, ας το πω όπως το σκέφτομαι: μην αφήσετε τις λέξεις.
Και, ελπίζω να χτενίζετε όπως γράφετε. Θα με έχετε δια βίου πελάτη σας.

x-ray είπε...

Μια περμανάντ παρακαλώ.

Ιφιμέδεια είπε...

"Σε αυτό το περιβάλλον που νιώθω τόσο ξένη, χωρίς τη γλώσσα μου, χωρίς τις λέξεις μου, χωρίς τα κείμενά μου, χωρίς το είδος των ανθρώπων που πάντα συναναστρεφόμουν"

Αλλά δεν θα τα χάσετε όλα αυτά, και θα κερδίσετε ενδιαφέρουσες εμπειρίες για να έχετε κι άλλη έμπνευση να μας λέτε αυτές τις ωραίες ιστορίες όπως μόνον εσείς ξέρετε.

ou ming είπε...

δύτη, ευχαριστούμε, κι εσύ να είσαι καλά.

θρώγκο, ΕΛΑ.

50ft queenie, ευχαριστώ που προσφέρεστε, η αλήθεια είναι ότι σύντομα θα χρειαστώ ζωντανά μοντέλα για εξάσκηση. Θα σας ειδοποιήσω :)

Michael_Sc, έχεις δίκιο. Απόλυτο. Ένα φιλάκι δεν είναι δράμα, που λένε.

the elf at bay, merci!

lemon, προς το παρόν χτενίζω χειρότερα. Παρόλα αυτά σε χρειάζομαι κι εσένα για ζωντανό μοντέλο (κουράγιο).

x-ray, εσένα μόνο κουρεμανάντ σου κάνω, τα έχουμε πει αυτά.

Ιφιμέδεια, πολύ καθησυχαστικό το σχόλιό σου, το ξένο περιβάλλον συχνά το νιώθω και απειλητικό. Επίσης, έχω χαρεί πάρα πολύ με τα νέα που γράφεις στο μπλογκ σου, δεν κατάφερα να σου αφήσω ούτε ένα σχόλιο, μου φαίνονταν όλα πολύ λίγα. Χαίρομαι πολύ για σένα και απολαμβάνω τα ποστ σου.

Ιφιμέδεια είπε...

Ευχαριστώ πολύ καλή μου ou ming - είσαι πολύ αγαπημένη μου ιστολόγος, σε θαυμάζω πολύ!

Αυτό το συναίσθημα που περιέγραψες, το ένιωθα πέρισυ τέτοια εποχή που βρέθηκα σε νέο εργασιακό περιβάλλον. Φοβήθηκα κάπως και απογοητεύτηκα πολύ. Αλλά το εκτίμησα ως δυνατότητα ανθρωποπαρατήρησης κι έγινε έτσι κάπως ανεκτό.

Ανώνυμος είπε...

Α, κουρέψτε και χτενίστε την κόμη μου αλλά, σας παρακαλώ, μην πετάξετε το κεφάλι μου σε κάδο.
Δεν το χρειάζομαι συχνά όμως δεν ξέρεις ποτέ!

Takis X είπε...

Ομορφες κουκλίτσες φορτωμένες δώρα.Εστω κι αποφυλακισμενες.

chrisma είπε...

ενώ άλλοι τρέμουν ακούγοντας τη λέξη κούρεμα, η κούκλα σας και εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία πότε θα μας κουρέψετε.