24.12.11

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να πεθαίνουν τα σκυλιά. Τα σκυλιά θα έπρεπε να ζουν για πάντα, αφού σε αυτά έχει ανατεθεί να κουνάνε τις ουρές τους σαν δυναμό, για να γυρίζει ο κόσμος. Αλλά πεθαίνουν. Υποθέτω πως εκείνα το ζήτησαν αυτοπροσώπως απ' τον Θεό, για να είναι σαν όλους τους άλλους και να μην στεναχωρήσουν κανέναν. Κι ο Θεός με τη σειρά του, για να μην τα στεναχωρήσει, γέμισε τον Κάτω Κόσμο κόκαλα για να παίζουν τα σκυλιά.

***

Μπορεί να έχω γίνει παράξενη, μπορεί απλώς διορατική. Μπορεί όλη αυτή η διάχυση που βιώνω τελευταία, να περπατάω σαν αλεσμένος κιμάς, μια πρώην μορφή, να είναι κάτι πέρα για πέρα κανονικό. Μπορεί αυτό, που όλη μέρα περπατάω, να οφείλεται στο ότι έχασα τις λέξεις και ψάχνω να βρω το βήμα μου.
Έχει ένα μικρό βουνό εδώ κοντά, κάθε μέρα έχω κουρδιστεί να το ανεβοκατεβαίνω. Ανεβοκατεβαίνω κάθε μέρα χωρίς να ξέρω το γιατί και, κάθε φορά που από την κορυφή βλέπω μακριά τη θάλασσα, σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα μάθω. Βεβαιότητες δεν έχω πολλές, αλλά έχω εμπιστοσύνη όταν μου συμβαίνει για καιρό κάτι που φαίνεται παράλογο.

***

Ο Γιάννης Μπαλάκος ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που γνώρισα στο δρόμο. Μετά από αυτόν εξαντλήθηκα. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Κι αυτόν δηλαδή μετά την πρώτη μας γνωριμία δεν τον ξαναείδα. Δεν επικοινώνησα ποτέ, αν και είχα το τηλέφωνό του. Του είχα υποσχεθεί ότι θα πήγαινα στο γιατρό την κουτσή γάτα που κρυβόταν στο ερείπιο στη γωνία, αρκεί να την έπιανε αυτός.
Ήταν καμιά εβδομηνταπενταριά χρονών. Φορούσε κουρελιασμένα ρούχα και κρατούσε δυο μεγάλες σακούλες με γατοτροφές. Σηκωνόταν κάθε μέρα στις δύο το πρωί και χτένιζε όλη την περιοχή ταΐζοντας τις γάτες. Τη μέρα που τον γνώρισα, μου είπε ότι ένας άντρας που τον είχε δει να ρίχνει φαΐ προσπάθησε να τον δείρει. Δεν καταλάβαινε γιατί, αφού δεν έκανε τίποτα κακό, αλλά αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας.

***

(...) παγιδευμένοι και απογοητευμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν παρελάσει από μπροστά μου, ανάμεσά τους κι ένας, ο Μπλεζ Σεντράρ, που μετέπειτα πέταξε για το φεγγάρι, κι αποκεί γύρισε πίσω στη γη και ανέβηκε τον Ορινόκο παριστάνοντας τον αγριάνθρωπο, όντας στην πραγματικότητα άκακος σαν κουμπί, καίτοι διόλου τρωτός πλέον, διόλου θνητός πια, ένα εξαίσιο, εξωπραγματικό, έξοχο ποίημα αφιερωμένο στο αρχιπέλαγος της αϋπνίας.

Χένρι Μίλερ, Ο τροπικός του Αιγόκερω, μετάφρ. Γ-Ι Μπαμπασάκης, Εκδ. Μεταίχμιο


***


Είναι εποχές που καταλαβαίνεις πως κάτι εγκυμονείς. Αν ήσουν λάτρης του μικρού, θα είναι το μεγάλο. Αν ήσουν του μεγάλου και ούτω καθεξής. Ξαπλωμένη στο σημείο που σγουραίνει το κύμα στην ακτή, νομίζω πως όλοι ξέρουν τη συνέχεια. Όλοι έχουν παρόμοια αισθανθεί σε εκείνο το σημείο. Δεν είναι τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι κι έχει μια αίσθηση ματαιότητας αυτό. Και έχει μια αίσθηση αδερφοσύνης. Και ίσως το νιώθεις όλο και πιο πολύ μεγαλώνοντας· όλο και πιο πολύ ετοιμάζεσαι να συγχωνευθείς με όλους και με όλα, όλο και πιο πολύ να δεχτείς πως είσαι ένα ακόμη δόντι σε ένα ακόμη γέλιο.

***

Έχει κάτι κουνούπια εδώ στο νησί, από τα παλιά, τα μονοκινητήρια. Τα ακούς να βουίζουν από μακριά, μέχρι να σε φτάσουν, τα έχει πιάσει η ταμπλέτα. Έχει μια αράχνη με μακριά πόδια, ζει στη γωνία πίσω απ' την καρέκλα περιμένοντας ακίνητη πάνω στον ιστό της. Την παρατηρώ κάθε πρωί στις τέσσερις που σηκώνομαι και φτιάχνω έναν καφέ. Μοιάζει να αιωρείται στο πουθενά, ένα ουράνιο σώμα σταματημένο. Έχει μια γάτα, ανέβαινε τις σκάλες τις προάλλες με ένα ποντίκι στο στόμα. Τραμπαλιζόταν η ουρά του ακολουθώντας το βήμα της, θύμιζε το χέρι λιπόθυμης πρωταγωνίστριας την ώρα που την κουβαλάει ο ήρωας. Είναι μια χαριτωμένη, ασπρόμαυρη γάτα, κάθε πρωί νιαουρίζει σαν παιδί δίπλα στο παπούτσι μου. Να σε σκοτώνει αυτή η γάτα, είναι σαν να σε σκοτώνουν με ένα ροζ περίστροφο. Έχει κι άλλα στο σπίτι στο νησί: ένα σαμιαμίδι που κρύβεται πίσω απ' την κουβέρτα, σφήκες, μύγες και μυρμήγκια που συρρέουν στα κουφάρια, έναν παράφωνο κόκκορα και, πέρα στο βάθος στην πλαγιά, τα καντήλια του νεκροταφείου τρεμοσβήνουν κάθε βράδυ με φόντο τον έναστρο ουρανό. 
Έτσι είναι ο κόσμος
με καντήλια και αστέρια
με τα χέρια από τα ταίρια
να σφίγγονται, να πλέκονται, να γλείφονται ακόμα
μια δείχνοντας τον ουρανό
μια δείχνοντας το χώμα.

***

Η σόμπα αλογόνου τρίζει όταν γυρίζει αριστερά, ένα είδος μηχανικού αυχενικού συνδρόμου. Νιώθοντας περιοδικά τη ζέστη στα πόδια μου, έχω την αίσθηση ότι κάποιος χτενίζει διαρκώς το χώρο για να με προσέχει. Η σόμπα είναι φίλη. Οι λέξεις δεν είναι φίλες μου αυτό τον καιρό. Βέβαια δεν ξεχνάω πως υπάρχουν κι αυτές οι εποχές: σκυμμένη στο τραπέζι επί ώρες θα μαστορεύω μια τελεία ξεχαρβαλωμένη.


*





27 σχόλια:

thas είπε...

Δεν πειράζει που δεν νιώθεις φίλες σου τις λέξεις, αρκεί που σε νιώθουν αυτές. Με δυο λόγια: είσαι και θα είσαι, ήπρω-θύπουρ-γός. Καλωσήλθες, χρόνια πολλά, καλές γιορτές, ζήτω οι σκύλοι, οι ουρές τους, τα ροζ περίστροφα, τα μονοκινητήρια κουνούπια, οι φίλες σόμπες με αυχενικό και όλα τα υπόλοιπα ποιητικά του σύμπαντός σου. (Μου ήρθε τώρα τίτλος βιβλίου του Μαρωνίτη που σου ταιριάζει: Άνθρωποι, χρώματα, ζώα, μηχανές στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη.)

(θεά! θεά των λέξεων, λέμε.)

SoDurck είπε...

σου συμπαραστέκονται όμως...

Να την μαστορέψεις την τελεία μέχρι να γίνει τελεία στιγμή στην άκρη των λέξεων. Κι ας θέλουν οι λέξεις σου, ενδιάμεσες υποστιγμές, να παίρνουν ανάσες.

Καλά να είσαι.

Xilaren είπε...

ό,τι είπε ο Θας. χρόνια πολλά και καλά, ουμινγκ, τι δώρο χριστουγεννιάτικο ήταν αυτό

Περαστικός είπε...

Η πρώτη λέξη που μου ήλθε στο νου είναι «αριστούργημα». Ευχαριστούμε για το χριστουγεννιάτικο δώρο!

ellinida είπε...

Το να διαβάζω κάτι τόσο όμορφο μου φτιαξε την μέρα. Κυρίως γιατί συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν ακόμα όμορφοι άνθρωποι. Χρόνια σου πολλά!

Ιφιμέδεια είπε...

Είναι που ξέρω ότι εκεί έξω κυκλοφορούν άνθρωποι σαν κι εσάς, ανθρώπινοι. Αυτό είναι που δίνει σε μένα αυτή την αίσθηση αδελφοσύνης (όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται εκ μέρους μου).
Σας ευχαριστώ πολύ που κυκλοφορείτε εκεί έξω, που υπάρχετε, πληγώνεστε κι αναρωτιέστε πάντα.
Καλά Χριστούγεννα

helion είπε...

κοίταζα παλιές φωτογραφίες χτες και ήταν η Σιμπα να αλυχτά κόντρα στο φάλτσο φλάουτο που έπαιζε κάλαντα. χάρηκα που έμαθα πως έχει κόκκαλα εκεί που είναι. ευχαριστώ

the elf at bay είπε...

Ου, είσαι όαση, γαμώ το Χριστό μου.

lemon είπε...

Ou, είναι δώρο να ακούμε τις σκέψεις σας. Ακόμα και που εσάς σας βαραίνουν, εμας μας αλαφραίνει η διαπίστωση ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς.

Τι μπορείς να στείλεις διαδικτυακά που να πιάνει τόπο; Ευχές, φιλιά, αγκαλιές; Μόνο λέξεις.
Να είστε όσο μπορείτε καλά και να μας γράφετε (κι εσείς και ο θας) όσο μπορείτε.

Ανώνυμος είπε...

Αν ΕΤΣΙ είναι οι ξεχαρβαλωμένες σου τελείες, φτιάχνε όσες μπορείς και κόλλα τες στην οθόνη μας. Προσωπικά, μπορώ να προσφέρω για τέτοια στίξη ευγνωμοσύνη άλφα ποιότητας, ανθεκτικότατη στον χρόνο.
Τα καλύτερα σού εύχομαι!
m.s.

chrisma είπε...

Έγραψες πάλι. Να είσαι καλά!

ou ming είπε...

Καλοί μου φίλοι
thas, SoDurck, Xilaren, Περαστικέ, ellinida, Ιφιμέδεια, helion, the elf at bay, lemon, Ανώνυμε, chrisma,

Καλά Χριστούγεννα και ευχαριστώ.

x-ray είπε...

Χρόνια πολλά ου :)

ou ming είπε...

Χρόνια πολλά, εξ :)

Ανώνυμος είπε...

Ήθελα να γράψω τόσα πολλά, μα θα ήταν όλα μπούρδες. Το elf at bay με κάλυψε. Χρόνια πολλά ου. Και ευχαριστώ.

Throgos είπε...

η ανεργία σας ιδιαιτέρως δημιουργική, εύγε.

ou ming είπε...

Κι εγώ πήγα πολλές φορές να σου απαντήσω, aerosol, αλλά όλες οι απαντήσεις μού φάνηκαν μπούρδες. Χρόνια πολλά λοιπόν, ας μείνουμε σε αυτό και σε όλα αυτά που καταλαβαίνουμε, χωρίς να χρειάζεται να τα πούμε.

Σκέφτομαι να αρχίσω και το πλέξιμο, Θρώγκο. Άιλ κασκώλ γιου. Χρόνια πολλά!

houli_v είπε...

Καλή χρονιά να έχεις ou ming

Φιλιά ...

Osonnenstrahlo είπε...

ε θα κλαψω.

Raggedy Man είπε...

Τέλειο...

bebop είπε...

Πάρα πάρα πάρα πολύ όμορφο!

koukouroukou είπε...

ouming, τεσσερις η ωρα δεν είναι πρωί, ειναι μαυρη νύχτα...
:)

Παπαρούνα είπε...

"Η σόμπα αλογόνου τρίζει όταν γυρίζει αριστερά, ένα είδος μηχανικού αυχενικού συνδρόμου."

τί ωραίο σουρεάλ!

enfant raté είπε...

Φτιάχνεις τόσο μαγικές εικόνες, τόσο ανθρώπινες και τόσο εξωπραγματικές, νομίζω ότι κάπου ακούω μουσική να βγαίνει μέσα από μουσικό κουτί.

Νιώθω σχεδόν πάντα έναν κόμπο όταν σε διαβάζω.

jorge είπε...

κείμενα σαν αυτό είναι ο λόγος που επιστρέφω εδώ όποτε μπορώ. ή μάλλον όχι. είναι που τα μοιραζεσαι μαζί μας.

Ανώνυμος είπε...

Μου έλλειψες.

roubinakiM είπε...

περαστικοί είμεθα...με διαπεραστικές ματιές