ou ming

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να πεθαίνουν τα σκυλιά. Τα σκυλιά θα έπρεπε να ζουν για πάντα, αφού σε αυτά έχει ανατεθεί να κουνάνε τις ουρές τους σαν δυναμό, για να γυρίζει ο κόσμος. Αλλά πεθαίνουν. Υποθέτω πως εκείνα το ζήτησαν αυτοπροσώπως απ' τον Θεό, για να είναι σαν όλους τους άλλους και να μην στεναχωρήσουν κανέναν. Κι ο Θεός με τη σειρά του, για να μην τα στεναχωρήσει, γέμισε τον Κάτω Κόσμο κόκαλα για να παίζουν τα σκυλιά.

***

Μπορεί να έχω γίνει παράξενη, μπορεί απλώς διορατική. Μπορεί όλη αυτή η διάχυση που βιώνω τελευταία, να περπατάω σαν αλεσμένος κιμάς, μια πρώην μορφή, να είναι κάτι πέρα για πέρα κανονικό. Μπορεί αυτό, που όλη μέρα περπατάω, να οφείλεται στο ότι έχασα τις λέξεις και ψάχνω να βρω το βήμα μου.
Έχει ένα μικρό βουνό εδώ κοντά, κάθε μέρα έχω κουρδιστεί να το ανεβοκατεβαίνω. Ανεβοκατεβαίνω κάθε μέρα χωρίς να ξέρω το γιατί και, κάθε φορά που από την κορυφή βλέπω μακριά τη θάλασσα, σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα μάθω. Βεβαιότητες δεν έχω πολλές, αλλά έχω εμπιστοσύνη όταν μου συμβαίνει για καιρό κάτι που φαίνεται παράλογο.

***

Ο Γιάννης Μπαλάκος ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που γνώρισα στο δρόμο. Μετά από αυτόν εξαντλήθηκα. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Κι αυτόν δηλαδή μετά την πρώτη μας γνωριμία δεν τον ξαναείδα. Δεν επικοινώνησα ποτέ, αν και είχα το τηλέφωνό του. Του είχα υποσχεθεί ότι θα πήγαινα στο γιατρό την κουτσή γάτα που κρυβόταν στο ερείπιο στη γωνία, αρκεί να την έπιανε αυτός.
Ήταν καμιά εβδομηνταπενταριά χρονών. Φορούσε κουρελιασμένα ρούχα και κρατούσε δυο μεγάλες σακούλες με γατοτροφές. Σηκωνόταν κάθε μέρα στις δύο το πρωί και χτένιζε όλη την περιοχή ταΐζοντας τις γάτες. Τη μέρα που τον γνώρισα, μου είπε ότι ένας άντρας που τον είχε δει να ρίχνει φαΐ προσπάθησε να τον δείρει. Δεν καταλάβαινε γιατί, αφού δεν έκανε τίποτα κακό, αλλά αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας.

***

(...) παγιδευμένοι και απογοητευμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν παρελάσει από μπροστά μου, ανάμεσά τους κι ένας, ο Μπλεζ Σεντράρ, που μετέπειτα πέταξε για το φεγγάρι, κι αποκεί γύρισε πίσω στη γη και ανέβηκε τον Ορινόκο παριστάνοντας τον αγριάνθρωπο, όντας στην πραγματικότητα άκακος σαν κουμπί, καίτοι διόλου τρωτός πλέον, διόλου θνητός πια, ένα εξαίσιο, εξωπραγματικό, έξοχο ποίημα αφιερωμένο στο αρχιπέλαγος της αϋπνίας.

Χένρι Μίλερ, Ο τροπικός του Αιγόκερω, μετάφρ. Γ-Ι Μπαμπασάκης, Εκδ. Μεταίχμιο

***

Είναι εποχές που καταλαβαίνεις πως κάτι εγκυμονείς. Αν ήσουν λάτρης του μικρού, θα είναι το μεγάλο. Αν ήσουν του μεγάλου και ούτω καθεξής. Ξαπλωμένη στο σημείο που σγουραίνει το κύμα στην ακτή, νομίζω πως όλοι ξέρουν τη συνέχεια. Όλοι έχουν παρόμοια αισθανθεί σε εκείνο το σημείο. Δεν είναι τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι κι έχει μια αίσθηση ματαιότητας αυτό. Και έχει μια αίσθηση αδερφοσύνης. Και ίσως το νιώθεις όλο και πιο πολύ μεγαλώνοντας· όλο και πιο πολύ ετοιμάζεσαι να συγχωνευθείς με όλους και με όλα, όλο και πιο πολύ να δεχτείς πως είσαι ένα ακόμη δόντι σε ένα ακόμη γέλιο.

***

Έχει κάτι κουνούπια εδώ στο νησί, από τα παλιά, τα μονοκινητήρια. Τα ακούς να βουίζουν από μακριά, μέχρι να σε φτάσουν, τα έχει πιάσει η ταμπλέτα. Έχει μια αράχνη με μακριά πόδια, ζει στη γωνία πίσω απ' την καρέκλα περιμένοντας ακίνητη πάνω στον ιστό της. Την παρατηρώ κάθε πρωί στις τέσσερις που σηκώνομαι και φτιάχνω έναν καφέ. Μοιάζει να αιωρείται στο πουθενά, ένα ουράνιο σώμα σταματημένο. Έχει μια γάτα, ανέβαινε τις σκάλες τις προάλλες με ένα ποντίκι στο στόμα. Τραμπαλιζόταν η ουρά του ακολουθώντας το βήμα της, θύμιζε το χέρι λιπόθυμης πρωταγωνίστριας την ώρα που την κουβαλάει ο ήρωας. Είναι μια χαριτωμένη, ασπρόμαυρη γάτα, κάθε πρωί νιαουρίζει σαν παιδί δίπλα στο παπούτσι μου. Να σε σκοτώνει αυτή η γάτα, είναι σαν να σε σκοτώνουν με ένα ροζ περίστροφο. Έχει κι άλλα στο σπίτι στο νησί: ένα σαμιαμίδι που κρύβεται πίσω απ' την κουβέρτα, σφήκες, μύγες και μυρμήγκια που συρρέουν στα κουφάρια, έναν παράφωνο κόκκορα και, πέρα στο βάθος στην πλαγιά, τα καντήλια του νεκροταφείου τρεμοσβήνουν κάθε βράδυ με φόντο τον έναστρο ουρανό. 

Έτσι είναι ο κόσμος

με καντήλια και αστέρια
με τα χέρια από τα ταίρια
να σφίγγονται, να πλέκονται, να γλείφονται ακόμα
μια δείχνοντας τον ουρανό
μια δείχνοντας το χώμα.

***

Η σόμπα αλογόνου τρίζει όταν γυρίζει αριστερά, ένα είδος μηχανικού αυχενικού συνδρόμου. Νιώθοντας περιοδικά τη ζέστη στα πόδια μου, έχω την αίσθηση ότι κάποιος χτενίζει διαρκώς το χώρο για να με προσέχει. Η σόμπα είναι φίλη. Οι λέξεις δεν είναι φίλες μου αυτό τον καιρό. Βέβαια δεν ξεχνάω πως υπάρχουν κι αυτές οι εποχές: σκυμμένη στο τραπέζι επί ώρες θα μαστορεύω μια τελεία ξεχαρβαλωμένη.

*