13.2.11

Ξυπνάω το πρωί, ακούω μια καμπάνα και λέω αυτό είναι τηγάνι που κάποιος το χτυπάει και μοιάζει με καμπάνα. Και κάνω τις δουλειές μου και φτιάχνω τον καφέ μου και πίνω τις γουλιές μου και πιάνω το τηγάνι που έχει αλλάξει σχήμα και μοιάζει στ' αλήθεια με καμπάνα. Του δίνω μια και δύο να ακούσω πώς χτυπάει και ανοίγουν τα πατζάκια μου και γίνονται καμπάνα και λέω δεν πάει άλλο πια αυτό με την καμπάνα. Ύστερα σκέφτομαι λοιπόν πως πρέπει αυτό να φταίει, πως είμαι καλεσμένη σε ενός παπά το σπίτι που τα πολλά μουστάκια τού κρύβουνε τη μύτη.

13 σχόλια:

Theorema είπε...

Ου μινγκ, ανυπέρβλητη.

Ιφιμέδεια είπε...

Αυτό καλή μου το ήθελα και τυπωμένο σε ένα ωραίο βιβλίο και εικονογραφημένο από εσάς. Άμποτε!

Ανώνυμος είπε...

Μπροστά σε τούτα τα θάματα εγώ ο μικρόνους κάθομαι και αναρωτιέμαι αν κακώς έλεγα μπατζάκια τόσο καιρό!

ou ming είπε...

Καλημέρα Theorema :)

Ιφιμέδεια, τώρα που πυκνώνουν οι μέρες της ανεργίας μου, μπορεί οι άμποτε να γίνουν πλημμυρίδε.

aerosol, εεεε, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό :)

x-ray είπε...

:) μπονζουρ!
(ανυπέρβλητη όντως).

chien andalou είπε...

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά έγιναν σε κάποια καμπάνα στην Κοπακαμπάνα.

ou ming είπε...

Μπονζούρ x-ray. Μερσί.

@chien andalou: εμ, πού αλλού;

Ε.Σ είπε...

εμένα μου 'ρθε κι η ΖανΝτ'Αρκ στο νου.. πρόσεχ'το ;)

*υπέροχο το λάτρεψα :)

ou ming είπε...

LizioS, ευχαριστώ, θα έχω έναν πυροσβεστήρα κοντά μου.

η μουρμουρα είπε...

Καλημέρα. Εχεις διάθεση να χτενίσεις όπως νομίζεις και να βάλεις τίτλο σ' αυτήν την αράδα; ευχαριστώ αν..., η Μουρμούρα
"Α! τί ωραία χρώματα!" λέει εκείνη μπαίνοντας στο φρέσκο φιλικό σπίτι για ένα καφέ. Και πιάσανε μια ολόκληρη κουβέντα με τους φίλους του σπιτιού και δυό-τρείς άλλους καλεσμένους: Για το πώς πάει το μπλέ της ελπίδας με το κόκκινο του πάθους κι άλλα τέτοια.
"Ξέρεις, η ξαδέλφη μου έχει σχεδόν τα ίδια χρώματα με λίγο κίτρινο στους τοίχους και δεν φαντάζεσαι πόσο όμορφο είναι" λέει εκείνη.
"Ξέρεις, δεν μας άρεσε το κίτρινο γιατί τσιτώνει τα νεύρα." λέει η φίλη. Ναι, πρόσθεσε κι ο φίλος και οι άλλοι καλεσμένοι συμφώνησαν με ζωηρά επιχειρήματα.
"Με συγχωρείτε, δεν μπορώ να συμφωνήσω. Ολ' αυτά μου φαίνονται προκαταλήψεις. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο όμορφο είναι!" επανέλαβε εκείνη, με ευγενική επιμονή, αφήνοντας άθελα στα λόγια της μια ανεπαίσθητα δυσάρεστη γεύση.
Εκείνος δεν μιλούσε. Παρακολουθούσε την κουβέντα προσπαθώντας να καταλάβει πού οφείλεται αυτή η αναίτια διαφωνία της. Γι αυτόν ήταν πολύ συνηθισμένη διαφωνία που ξεφυτρώνει κάθε φορά που τυχαίνει να μιλήσουν μεταξύ τους για χρώματα. Και στο μυαλό του είχε σκαλώσει από καιρό αυτή η απορία.
Όταν ασυνείδητα θυμήθηκε ότι ο φίλος του είχε, κάποτε στα φοιτητικά τους χρόνια, αναπτύξει, με την ίδια ζωηράδα, τις ίδιες απόψεις για τα "χρώματα"! Και μάλλον, αν θυμόταν καλά, τις ίδιες απόψεις που σπάνια τις έλεγε, είχε κι ο από καιρό μακαρίτης, ο πατέρας του!
"Μήπως θέλεις να σου φέρω λίγο νερό;" λέει με κάποια ανησυχία σ' εκείνον η φίλη.
Εκείνος είχε βουλιάξει, κίτρινος, στην καινούργια μπλέ πολυθρόνα του φιλικού τους σπιτιού.

ou ming είπε...

Γεια σου, Μουρμούρα. Νιώθω σαν να μου ζητάς να νερώσω το κρασί σου. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να το κάνω :)

η Μουρμούρα είπε...

αυτό ήθελα! δεν πειράζει.
ένα τίτλο?
(καλά, μη μου πείς "χωρίς τίτλο"...)

Procrustes είπε...

ωραία είναι εδώ μέσα. Πλάκα έχει...με την καλή έννοια...

γεια ou ming