23.11.10

Περπατάω με το σκύλο στο πεζοδρόμιο. Κρατάω το λουρί με το αριστερό χέρι και περπατάω. "Να τον κρατάς με το δεξί", ακούω μια αντρική φωνή πίσω μου. "Τους σκύλους τους κρατάνε με το δεξί χέρι". Δεν λέω τίποτα, ο άντρας με προσπερνάει και τότε παρατηρώ ότι του λείπει το αριστερό χέρι. Ίσως έτσι είναι· κάθε προσπάθεια επικοινωνίας είναι απλώς μια περιγραφή του εαυτού μας.

14 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Άφωνος.

dystropoppygus είπε...

O τελευταίος σκύλος του έφυγε μαζί με το αριστερό του χέρι πριν είκοσι χρόνια.

chien andalou είπε...

σχετική (και επίκαιρη) φωτογραφία
(λες να είναι ανάποδοι και στους σκύλους εκτός από την οδήγηση εις τας Βρετανικάς Νήσους;)

Ανώνυμος είπε...

αψογο

Rodia είπε...

Τι εγραψες τωρα. Εμεινα λεμε.

Ανώνυμος είπε...

Ε, ναι. Κι εγώ...

absentminded είπε...

Βαθιές -βαθύτατες- υποκλίσεις, ou ming!

un certain plume είπε...

Επιτρέψτε μου να παραθέσω μια σκέψη του Κονδύλη που θυμήθηκα εξ αφορμής του ωραίου σας πονήματος:

Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μας "καταλάβουν", στην ουσία τους ζητούμε να συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μια πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.

happypepper είπε...

να είσαι πάντα καλά.
κάνεις τις στιγμές μας πιο πλούσιες.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ουχ; Κι εγώ με το αριστερό τον κρατάω. Λες;;;;

chien andalou είπε...

Σκύλε, μπερδεύτηκα. Κρατάς ή σε κρατάνε;
(ο έτερος σκύλος)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Εχμ... σωστά. Ναι, ας πούμε ότι είμαι οδηγός σκύλος και πρέπει να καθοδηγώ το δυστυχές τετράποδο που συνοδεύω.

enfant raté είπε...

Πόσο δύσκολες αυτές οι περιγραφές. Το αρνητικό της αδυναμίας μας.

Τα σέβη μου.

saiduced είπε...

δεν επικοινωνούμε τον εαυτό μας με την έννοια της υποκειμενικότητας αλλά το σύνολο των τραυμάτων που εμφανίζεται ως ένα σε κάθε έκφανση.