Περπατάω με το σκύλο στο πεζοδρόμιο. Κρατάω το λουρί με το αριστερό χέρι και περπατάω. "Να τον κρατάς με το δεξί", ακούω μια αντρική φωνή πίσω μου. "Τους σκύλους τους κρατάνε με το δεξί χέρι". Δεν λέω τίποτα, ο άντρας με προσπερνάει και τότε παρατηρώ ότι του λείπει το αριστερό χέρι. Ίσως έτσι είναι· κάθε προσπάθεια επικοινωνίας είναι απλώς μια περιγραφή του εαυτού μας.
14 σχόλια:
Άφωνος.
O τελευταίος σκύλος του έφυγε μαζί με το αριστερό του χέρι πριν είκοσι χρόνια.
σχετική (και επίκαιρη) φωτογραφία
(λες να είναι ανάποδοι και στους σκύλους εκτός από την οδήγηση εις τας Βρετανικάς Νήσους;)
αψογο
Τι εγραψες τωρα. Εμεινα λεμε.
Ε, ναι. Κι εγώ...
Βαθιές -βαθύτατες- υποκλίσεις, ou ming!
Επιτρέψτε μου να παραθέσω μια σκέψη του Κονδύλη που θυμήθηκα εξ αφορμής του ωραίου σας πονήματος:
Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μας "καταλάβουν", στην ουσία τους ζητούμε να συμμεριστούν την αυτοκατανόησή μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μια πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.
να είσαι πάντα καλά.
κάνεις τις στιγμές μας πιο πλούσιες.
Ουχ; Κι εγώ με το αριστερό τον κρατάω. Λες;;;;
Σκύλε, μπερδεύτηκα. Κρατάς ή σε κρατάνε;
(ο έτερος σκύλος)
Εχμ... σωστά. Ναι, ας πούμε ότι είμαι οδηγός σκύλος και πρέπει να καθοδηγώ το δυστυχές τετράποδο που συνοδεύω.
Πόσο δύσκολες αυτές οι περιγραφές. Το αρνητικό της αδυναμίας μας.
Τα σέβη μου.
δεν επικοινωνούμε τον εαυτό μας με την έννοια της υποκειμενικότητας αλλά το σύνολο των τραυμάτων που εμφανίζεται ως ένα σε κάθε έκφανση.
Δημοσίευση σχολίου