8.11.10

Ήταν τόσο παράφωνη αυτή η λέξη μέσα στο κείμενο, τόσο δυνατή ενώ δεν χρειαζόταν, που τη φαντάστηκα σαν χαρακιά που τράβηξε κάποιος σε ένα μάγουλο. Οι γύρω λέξεις τρομαγμένες σ     κ        ό          ρ      π           ι        σ           α                ν 
δεξιά 
και
αριστερά

και έμεινε μόνο αυτή η μία






λέξη







στη μέση της σελίδας
.




7 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Σαν τις π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

να μην τις παίρνει ο άνεμος


(έγραφε ο Αναγνωστάκης)

Ανώνυμος είπε...

Οι λέξεις -μαζί με τις νύχτες- απλώνουν σαν αρμόνικες (του ιδίου, σχεδόν).

nefeli είπε...

Μερικές λέξεις χρειάζονται μαθηματα ορθοφωνίας και temper control.

ou ming είπε...

δύτη, να τις ταΐζουμε καλά μην είναι τόσο αδύνατες που πέσουνε στο
λ
ο
ύ
κ
ι
.

Ανώνυμε, τι θα πει "σχεδόν"; Για λίγο αναπτύξτε το κι ας γίνει και σενδόν.

nefeli, ποτέ δεν είναι ανέφελες οι λέξεις.

Ανώνυμος είπε...

Πω πω! Να την βγάλουμε γρήγορα πριν τρομάξουν οι άλλες και φύγουν.

Ανώνυμος είπε...

Σχεδόν, σχεδόν, γιατί ο ποιητής έγραφε πως οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες, αλλά εγώ έχω συνήθιο να τραβάω τα νοήματα των στίχων σαν υφάσματα τεντών.

chien andalou είπε...

ou, κλείνω τα μάτια και βλέπω λεξούλες να τρέχουν πανικόβλητες.
Υπέροχο.
(χεχε, προσέχω ότι για πολλοστή φορά καταπιάνεσαι με την αρμονία των λέξεων μέσα στην πρόταση)

Δύτη, μου θύμισες αυτό (από ποιητική συλλογή του Αγγελάκα):

Συγγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις
και δεν ήταν σφαίρες
κραυγές γλάρων
ή παιδικές μελωδίες


(ο Αγγελάκας δεν με ενθουσιάζει ως στιχουργός, αλλά η συγκεκριμένη φράση έχει γραφτεί ανεξίτηλα εντός μου)