Μια ψυχική κατολίσθηση εξασφαλίζει τη μη επιστροφή· θα σηκώνεις το χέρι αφρίζοντας και θα σπας τα πιάτα στο τραπέζι, αλλά από μέσα σου θα σκίζεις ψύχραιμα το εισιτήριο: στην ανάβαση, όπου ακουμπάς τα πόδια σου, οι πέτρες θα κυλάνε· όποιο κλαδί κι αν πιάσεις, θα κοπεί· απ' όποια ρίζα αρπαχτείς, θα ξεριζώνεται.
6 σχόλια:
Έτσι ακριβώς, ou ming.
Και ξέρεις ποιο είναι το συγκινητικό μ' εμάς τους ανθρώπους; Ότι συνεχίζουμε την πείσμονα ανάβαση, μόνο και μόνο για να βρεθούμε ξανά μ' αυτές τις πέτρες που κυλήσανε, με τα κλαδιά που σπάσανε, με τις ρίζες που ξεριζώθηκαν.
Ίσως μόνο και μόνο για να βρισκόμαστε ξανά και ξανά με αυτά που μας μοιάζουν.
Υπαρχουν σχοινιά και γάντζοι, κάθε είδους.
Ποσες κατολισθήσεις να αντέξουμε?
Να γίνουμε ορειβάτες!
για δες εδώ:
http://il.youtube.com/watch?v=ctbEd6TQqHE
x-ray ειμαστε, απλά δεν το εχουμε καταλάβει ακόμα:)
Δημοσίευση σχολίου