26.4.10

Θα τους γαμήσω τον ουρανό, θα τους μαυρίσω τ' άστρα


Έβλεπα σήμερα αυτή τη σκηνή από την ταινία Η ψυχή στο στόμα του Γιάννη Οικονομίδη. Σκεφτόμουν ότι εκεί που ο ελληνικός κινηματογράφος φαινόταν να έχει αποκτήσει τόση σχέση με την παλλόμενη ζωή όση ο βέγκαν με το κρέας, γύρισε και με ένα χραπ έμπηξε τα δόντια του στο τρυφερό μας δέρμα· για να μας θυμίσει ότι τον ουρανό με τα άστρα δεν τον βλέπουν μόνο οι ερωτευμένοι, αλλά και όλοι οι ανάσκελα πεσμένοι και δαρμένοι.

22 σχόλια:

AA είπε...

Ρεαλητησμός...

Michael Sc είπε...

Το άντεξες να το δεις όλο Ouming;

ou ming είπε...

Την Ψυχή στο στόμα δεν την έχω δει, μόνο σκηνές. Το Σπιρτόκουτο και τον Μαχαιροβγάλτη τις είδα ολόκληρες και με ενθουσίασαν. Είναι ακραίες, αλλά ακραίο είναι και αυτό που ζούμε, αυτή η καφρίλα, που λέει και ο Οικονομίδης. Αυτό είμαστε, κι αν δεν μας αρέσει, δεν φταίει αυτός που κρατάει τον καθρέφτη και μας το δείχνει. Πέρα από αυτά, με ενθουσιάζει ο τρόπος που χειρίζεται τη γλώσσα, λίγες λέξεις σε πολλές επαναλήψεις σαν μια γυμναστική για τα νεύρα, τα τοπία που επιλέγει, η ασχήμεια σε όλο της το μεγαλείο, συμπυκνωμένη. Ναι, μου αρέσει πολύ.

Unknown είπε...

Αγαπώ και τον κινηματογράφο και έχω δει ταινίες για τις οποίες έχω φάει πολύ κράξιμο...αλλά!όταν ξεκίνησα να βλέπω το σπιρτόκουτο την έκλεισα 4 φορές για να ηρεμήσω πριν την ξαναξεκινήσω..έπεισα τον εαυτό μου να την δω και τα κατάφερα!αν ο σκοπός της ήταν να με εκνευρίσει τα κατάφερε!

ou ming είπε...

Τι να σας πω. Εξαρτάται ποιος θεωρείτε ότι είναι ο σκοπός μιας ταινίας. Δεν πιστεύω ότι όλες οι ταινίες πρέπει να λειτουργούν κατευναστικά ή αντικαταθλιπτικά. Υπάρχουν ειδικά σκευάσματα για αυτό. Δημιουργώντας πολλαπλά και ενισχυμένα είδωλα αυτού που ήδη ζω, το Σπιρτόκουτο μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι, με έκανε να γελάω για να μην κλαίω, μου έφερε ναυτία με τα σεμεδάκια και τα κρύσταλλα του σπιτιού -και καλά έκανε.

AA είπε...

Ou ming, όπως είπατε κι εσείς οι ταινίες είναι ακραίες. Τη "Ψυχή στο στόμα" δεν την έχω δεί εκτός απο τα αποσπάσματα στο youtube αλλά οι διάλογοι είναι τόσο υπερβολικοί που γίνοντε σχεδόν κωμικοί...Πάρτε για παράδειγμα το "κύπελο". Δεν ξέρω αν αυτό ήταν μέσα στις προδιαγραφές της ταινίας (Όταν δηλαδή είπε ο δημιουργός, "θα κάνω μια ταινία που να θέλει να πεί 1,2,3 πράγματα").

Άσχετα με αυτό θα ήθελα να σας ρωτήσω αν επιλέγετε συνειδητά σε ποιά post θα δώσετε τίτλους (;)....Αυτό το "Θα τους γαμμήσω τον ουρανό..." ήρθε μετά τα "Τρία Πουλάκια" (!!!) που ίσως να τραγουδούσαν μια "μονότονη ατονική μουσική" καθώς γράφατε το "πόστ σε ένα νεαρό blogger" που ξεκίνησε απο ένα "σημείωμα ψυγείου" για τη "κρίση που άγγιξε τα πάντα"...Και ποιός θα το περίμενε οτι σε ένα βιβλίο με "μαθήματα σωστής προφοράς" θα έβρισκε τη φράση "Θέλω να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μου";;;

ou ming είπε...

"οι διάλογοι είναι τόσο υπερβολικοί που γίνοντε σχεδόν κωμικοί". Το ακραίο το έχει αυτό το χαρακτηριστικό νομίζω. Όταν φτάσεις στο άκρο διασχίζεις τη γραμμή και μπαίνεις στην αντίθετη κατάσταση (βλ. γέλια στις κηδείες). Για τα 1,2,3 πράγματα που λέτε, αν ήταν μια τόσο λογική και εστιασμένη διαδικασία η ταινία, θα έλεγε αυτά τα 1,2,3 πράγματα και θα τελείωνε σε πέντε ίσως λεπτά. Φαντάζομαι ότι τα 1,2,3 πράγματα πρέπει να τα υποστηρίξεις με άφθονες σκηνές και διαλόγους, τα οποία δεν λένε άμεσα αυτά τα 1,2,3 πράγματα, αλλά δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ειπωθούν ή τα ενισχύουν όταν έχουν ειπωθεί. Δεν αρκεί να πω "είμαι η ου μινγκ και είμαι καλά". Πρέπει να το δείξω και να σας πείσω κιόλας.

Όσο για τους τίτλους, δεν υπάρχει λογική. Μόνο συναίσθημα :)
Πάντως, σήμερα το σκεφτόμουν, υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα ποστ, συνήθως ένα στοιχείο στο τρέχον ποστ γίνεται η αφορμή για το επόμενο.

Unknown είπε...

Δεν λέω ότι μάρεσει να βλέπω ταινίες αντικαταθλιπτικές, δεν με ενδιαφέρει να βλέπω ταινίες για να νοιώθω καλά..παράδειγμα μία αγαπημένη μου ελληνική (μιάς και μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο) είναι το "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη"..πολύ σκληρή όπως είναι πάντα ο Νικολαϊδης και παρόλα αυτά δεν με οδήγησε να μπήξω το μολύβι μέσα στο μάτι μου!

AA είπε...

"(βλ. γέλια στις κηδείες)"
Αυτό ακριβώς είχα υπ' όψην μου Ouming.

"...αν ήταν μια τόσο λογική και εστιασμένη διαδικασία η ταινία, θα έλεγε αυτά τα 1,2,3 πράγματα και θα τελείωνε σε πέντε ίσως λεπτά. Φαντάζομαι ότι..."
Καλά τα λέτε για τις σκηνές ή μάλλον συμφωνώ μαζί σας...είναι ο διαφορετικός τρόπος που επιλέγει κανείς για να πεί αυτό που έχει στο μυαλό του. Νομίζω οτι είναι λογική και εστιασμένη διαδικασία...όχι μόνο το να κάνεις μια ταινία. Ίσως στους ταλαντούχους ανθρώπους (μάλλον αυτούς που έχουν δουλέψει το ταλέντο τους) να μην φαίνεται γιατί γίνεται αυτόματα (ή μήπως αυθόρμητα;).

"Όσο για τους τίτλους, δεν υπάρχει λογική. Μόνο συναίσθημα :)"
Μα, κι εμένα μου έκανε μια αίσθηση αυτή η αντίθεση γι' αυτό σας το είπα :-D

"...υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα ποστ, συνήθως ένα στοιχείο στο τρέχον ποστ γίνεται η αφορμή για το επόμενο."
Είναι ξεκάθαρο στα δύο τελευταία σας post με τη παρομοίωση της απόστασης του βέγκαν και τη κρεμυδοελιά του....Όμως σίγουρα αυτό το νήμα είναι καθαρά δική σας (και του καθ' ενός) πλέξη...Είναι ένα ωραίο αυτό με τα blog, καταγράφουν διαδικασία, εξέλιξη...

ou ming είπε...

Stilvi, είναι και θέμα γούστου, μάλλον καταρχάς θέμα γούστου, σαφώς.

ΑΑ,

"Νομίζω οτι είναι λογική και εστιασμένη διαδικασία"

μάλλον δεν το διατύπωσα καλά. Η τεχνική της δημιουργίας μιας ταινίας είναι υποθέτω γεμάτη πρακτικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίζονται λογικά και εστιασμένα. Εννοούσα όμως ότι υπάρχουν χίλια δυο πράγματα -φαντάζομαι, έτσι;- που δεν θα ξέρεις ακριβώς γιατί πρέπει να υπάρχουν στην ταινία, όμως δημιουργούν μια αίθηση. Δεν ξέρω αν είναι απόλυτα λογική επιλογή του Οικονομίδη π.χ. να χρησιμοποιεί μια πρόταση του τύπου "είσαι αρχίδι, αρχίδι είσαι, αρχίδι είσαι, ρε μαλάκα". Δεν ξέρω θέλω να πω αν κάθισε να σκεφτεί λογικά ότι μια φράση, η αντιστροφή της σειράς των λέξεων της φράσης και ξανά μια επανάληψη θα έχει το τάδε εφέ. Αυτό ίσως απλώς το νιώθει σωστό -δεν ξέρω- βασισμένος στο ταλέντο του.

AA είπε...

"δεν θα ξέρεις ακριβώς γιατί πρέπει να υπάρχουν στην ταινία, όμως δημιουργούν μια αίθηση."
Καταλήγω κι εγώ σε αυτό το συμπέρασμα, ειδικά όταν παρακολουθώ έναν σκηνοθέτη ή παραγωγό να μιλάει για τη ταινία του.

Τον διάλογο δεν τον σκέφτηκα με τον τρόπο που περιγράφετε (Και δεν έχετε κι άδικο). Ίσως η αίσθηση που μου δημιούργησε η ταινία να ήταν οτι προσπαθεί να περιγράψει ένα κομμάτι της πραγματικότητας αλλά το παρακάνει όπως είπαμε παραπάνω και αποξενώνει τον θεατή...συγγνώμη...τον ΑΑ.

Όταν έχεις γύρω σου τόσα μπινελίκια κάθε μέρα (...για πολύ συναίσθημα)...θές να τα δείς και σε μια ταινία με αυτό τον τρόπο στο x10?

"...αν κάθισε να σκεφτεί λογικά ότι μια φράση, η αντιστροφή της σειράς των λέξεων της φράσης και ξανά μια επανάληψη θα έχει το τάδε εφέ."
Ίσως να πρόκειται και για επιρροή :-)

ou ming είπε...

Όταν έχεις γύρω σου τόσα μπινελίκια κάθε μέρα (...για πολύ συναίσθημα)...θές να τα δείς και σε μια ταινία με αυτό τον τρόπο στο x10;

Εξαρτάται απ' την ταινία. Πίσω από τα μπινελίκια στις ταινίες του Οικονομίδη βλέπω έναν άνθρωπο που ανησυχεί, που καίγεται να μεταδώσει την ανησυχία του στους άλλους, που δεν ανησυχούν ή δεν ανησυχούν τόσο. Στις προθέσεις του διακρίνω την έγνοια του άλλου. Δεν σκέφτηκα λεπτό ότι οι ήρωές του βρίζουν για να βρίζουν. Ο Οικονομίδης ενδιαφέρεται. Για τους ανθρώπους, για το σημείο που φτάσαμε, για τους τόνους τρέλας και ασχήμειας που μας έχουν καταπλακώσει. Αυτά σου τα πετάει με έναν κουβά παγωμένο νερό στα μούτρα να συνέλθεις, καθώς τα αντανακλαστικά σου δεν έχουν σημειώσει και τις καλύτερες επιδόσεις (όχι τα δικά σου, όλων). Όχι μόνο συμμερίζομαι την ανησυχία του, αλλά θαυμάζω και την τόλμη του στον τρόπο που την εκφράζει.

Michael_Sc είπε...

Εγώ πάλι, δεν αντέχω τη βία ούτε για αστείο ως μέσο έκφρασης (καλλιτεχνικής) και εννοώ καθε μορφή βιας, ψυχολογικής ή άλλης. Μπορώ να τη δικαιολογήσω μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας.

Τη βία την έχω γνωρίσει ως εμπειρία επιβίωσης και αποφάσισα ότι είναι κάτι που χρήσιμο είναι να το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου κοιμισμένο. Μεχρι να τη χρειαστείς, άστη να κοιμάται.
Και επειδή ξέρω πολύ καλά τι είμαι και είμαστε όλοι οι άνθρωποι ικανοί να κάνουμε, απλά αρνούμαι να υποβάλλω τον εαυτό μου στη δοκιμασία του να δω τις ταινέις του Οικονομίδη.
Είναι κάπως, σα να μην απευθύνονται σε μένα, αν με εννοείτε... Είναι σα να πας σε κάποιον που κάνει διαλογισμό, να του προτείνεις να δει ας πούμε το "Σπιρτόκουτο". Ούτε θα το αντέξει ούτε θα του αρέσει.

ζζζζεν

ou ming είπε...

Όπως δεν έχουν πει οι 3 σωματοφύλακες, δεν είναι όλα για έναν και ένας για όλα. Βρίσκεις αυτό που σου μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνεις. Εμένα πάλι, επειδή η βία και ο θυμός είναι κοιμισμένα, τα ένιωσα να εκφράζονται μέσα από τις συγκεκριμένες ταινίες. Σαν να τα έλεγα εγώ, αν με εννοείτε κι εσείς. Ίσως για αυτόν το λόγο, αν με πας για διαλογισμό, θα γίνω σαν τους ήρωες του Οικονομίδη.

Ανώνυμος είπε...

Αυτός ο άνθρωπος μου καρφώνει τον εγκέφαλο. Δείχνει αυτό που διαλογιζόμαστε για να κρύψουμε.

[Μπορεί να δανείστηκα την εικόνα σας, Michael Sc, αλλά όχι κακοπροαίρετα!]

AA είπε...

"...τα αντανακλαστικά σου δεν έχουν σημειώσει και τις καλύτερες επιδόσεις (όχι τα δικά σου, όλων)."
Ελεύθερα ou ming, μ' αρέσουν οι παρατηρήσεις...διορθώνομαι. :-)

"Δεν σκέφτηκα λεπτό ότι οι ήρωές του βρίζουν για να βρίζουν."
Εμένα μου πέρασε απο το μυαλό...

"Αυτά σου τα πετάει με έναν κουβά παγωμένο νερό στα μούτρα να συνέλθεις..."
(AA spits water)
Εγώ (προφανώς) δεν το έλαβα αυτό.
Νομίζω οτι υπάρχουν σήμερα πολλοί κουβάδες με νερό που μας έρχοντε απο παντού.
Φανταστείτε μια μεγάλη μεταλική μπάλα να τρέχει στο κατήφορο. Για να τη σταματήσετε ή να τις αλλάξετε πορεία μπορείτε φυσικά να σταθείτε μπροστά της και να τη κλωτσήσετε. Μπορείτε όμως να ταξιδέψετε δίπλα της και να τη σπρώξετε...νομίζω οτι αυτό κάνει η κομωδία

(Αυτό το παράθυρο ήταν ώρα ανοιχτό και στο μεταξύ προχωρήσατε και συμφωνώ με αυτό που λέτε για τη γλώσσα :-) )

ou ming είπε...

aerosol, άλλο σχόλιο είχα γράψει πριν και το έσβησα, ήταν άσχετο, άσχετο ήταν το σχόλιο, το σχόλιο ήταν άσχετο, γαμώ την πουτάνα μου :) Συμφωνώ πάντως.

ΑΑ, θα μου πέρναγε απ' το μυαλό ότι οι ήρωες του Οικονομίδη βρίζουν για να βρίζουν ή βρίζουν για να βγάλουν γέλιο ή βρίζουν για να κόψουν εισιτήρια, αν ήταν ο Στάθης Ψάλτης. Όχι οι ήρωες του Οικονομίδη στις ταινίες που είδα. Προσωπικά, στη θέση του θα με προβλημάτιζε το φράγμα που απ' ό,τι φαίνεται υψώνει αυτού του είδους η γλώσσα μεταξύ του θεατή και της ταινίας, αλλά δεν είμαι ο Οικονομίδης και δεν με χαρακτηρίζει η τόλμη του. Αν υπήρχε η δυνατότητα να ακούγονται οι σκέψεις μας σε αυτή την πόλη, οι ταινίες του Οικονομίδη θα έμοιαζαν σεμνές. Το θέμα είναι γιατί έχουμε φτάσει σε αυτή την τρέλα, πώς φτάσαμε ως εδώ, πώς γίναμε έτσι. Αυτό νομίζω ότι λέει. Τώρα αυτό που λέτε για τον κουβά, ε, δεν μας πετυχαίνουν όλοι οι κουβάδες που μας εκτοξεύουν. Πάντως, τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη τον θεωρώ εξαιρετικά εύστοχο.

Vam33 είπε...

Δεν έχω δει τον Μαχαιροβγάλτη .Η ψυχή στο στόμα και το Σπιρτόκουτο τις βρίσκω εξαιρετικές.
Εκφράζει ένα ασφυκτικό σύμπαν που βιώνουν αρκετοί αν όχι όλοι κάποιες φορές
Καλημέρες

ou ming είπε...

Καλημέρα. Τον Μαχαιροβγάλτη τον είδα σε ειδική προβολή, δεν βγήκε ακόμη απ' όσο ξέρω.

ou ming είπε...

Stilvi, τώρα που ξαναδιάβασα το δεύτερο σχόλιό σας, αυτό με το μπηγμένο μολύβι μέσα στο μάτι σας, θυμήθηκα το μύθο του Οιδίποδα. Ενισχύετε την άποψή μου για το πόσο καλός είναι ο Οικονομίδης :)

Thrass είπε...

Έχω δει μόνο την Ψυχή στο Στόμα. Με προειδοποίησαν ότι τα νερά φωνάζουν και έπρεπε να δω γιατί δεν πνίγεται κανείς.

Δε βρήκα την επαναληπτικότητα κωμική, τη βρήκα μελωδική. Η σκηνή, ας πούμε, "πούτσο και ξύλο" έχει μια ανεπανάληπτη μελωδικότητα. Ο Κούντερα υποστηρίζει ότι για να καταλάβεις κάτι πρέπει να δεις την ομορφιά μέσα του. Ε, ο Οικονομίδης πραγματικά έψαξε για την ομορφιά μέσα στα μπινελίκια.

Στο περιβάλλον μου τα μπινελίκια δεν προφέρονται συχνά, συνήθως εννοούνται. Ήταν αναζωογονητικό επιτέλους να τα ακούσω. Μάλλον ο Οικονομίδης δίνει φωνή σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας μουγκό.

Ορίστε, δεν έγραψα ποτέ το ποστ που οργάνωνα για την ταινία, οπότε την πλήρωσες εσύ, ou ming!

ou ming είπε...

Καθόλου δεν την πλήρωσα :)

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο συμφωνώ, Thrass, με αυτά που λες. Ότι ο Οικονομίδης συνέθεσε μια μελωδία από μπινελίκια. Ότι στο αισθητικό κομμάτι θέτει έναν δύσκολο στόχο και τον πετυχαίνει: να υπηρετήσει άξια την τέχνη του, χωρίς καμία βοήθεια από όμορφα τοπία, όμορφους ανθρώπους, όμορφες λέξεις, χρησιμοποιώντας υλικά που βρίσκει στα σκουπίδια.