Περιμένω το λεωφορείο στη στάση, κόσμος πολύς και κίνηση, συνταξιούχοι, καιρός μαύρος, μιζέρια. Είναι ένα παιδί -η μαμά αφηρημένη πέρα ως πέρα- έχει γονατίσει δίπλα σε ένα κολονάκι από αυτά που εμποδίζουν το πάρκινγκ πάνω στο πεζοδρόμιο και κρατάει έναν τζιαϊτζό και ένα πιρουνάκι από αυτά που βάζουν στις πατάτες στα γκούντις. Επί ώρα στηρίζει τον τζιαϊτζό όρθιο πάνω στο κολονάκι, ύστερα χώνει το πιρουνάκι κάτω από τον τζιαϊτζό και τον εκτινάσσει με το άλλο χέρι στον αέρα. Το βράδυ σημειώνω αυτή τη σκηνή, πέφτω και κοιμάμαι. Στον ύπνο μου κρατάω μια φωτογραφία που μου αρέσει -λέει- πολύ: ένα στρουμπουλό αγόρι παίζει κάτω από την επιγραφή "Οδός Γλυκιάς Κυριαρχίας".
5 σχόλια:
Πικρή κυριαρχία για τα αθρωπάκια που εκτινάζονται στον αέρα. :)
Μη αποδίδεις αρνητική σημασία στο «καιρός μαύρος» Ου, θεωρείται πλέον πολιτίκαλι ινκορέκτ.
Πολλά φιλιά
τέλειο._
Ου σας αγαπώ, νομίζω.
:)
X-ray, έτσι είναι τα πικρά παιδιά.
Ποετάσπρε, θα τα γυρίσω όλα ανάποδα. Φιλιά κι από μένα.
Αναστασία, ευχαριστώ.
Nomad, :)
Δημοσίευση σχολίου