Κρατώντας ένα μικρό καθρεφτάκι στο ένα χέρι και ένα τσιμπιδάκι στο άλλο, κοιτάζω προσεκτικά τα φρύδια μου και μια τρίχα που θέλω να βγάλω. Αν την τραβήξω απότομα, ξέρω ότι μπορεί να σπάσει και να κρυφτεί μέσα στο δέρμα, έχει συμβεί πολλές φορές. Έχω μάθει με τον καιρό να τραβάω το στέλεχος με την ίδια δύναμη με την οποία το συγκρατεί από την άλλη το δέρμα και ταυτόχρονα να κρατάω την αναπνοή μου για λίγα δευτερόλεπτα, για να μην θολώσει το καθρεφτάκι. Μια ανούσια ακροβατική στιγμή, η οποία μου υπενθυμίζει ότι ακόμη και η πιο μικρή τρίχα θέλει να ζήσει και, κυρίως, ότι όταν ξεριζώνεις κάτι απ' τη ζωή σου -έστω για λίγα δευτερόλεπτα- παύεις κι εσύ να αναπνέεις.
7 σχόλια:
τι ωραίο...
Περίεργο.
Κοιτάξτε να δείτε τι θυμήθηκα τώρα:
Στις βολές που κάναμε ως φαντάροι είχαμε έναν αξιωματικό που μας συμβούλευε πάντα να κρατάμε για λίγα δευτερόλεπτα την αναπνοή μας, από τη στιγμή που θα στοχεύσουμε μέχρι τη στιγμή που θα πατήσουμε τη σκανδάλη, έτσι ώστε η ανεπαίσθητη κίνηση του στήθους μας να μην αλλοιώσει την τροχιά της σφαίρας.
Μια καλημέρα ou ming :)
Ευχαριστώ, ανώνυμη/ε.
Κοπολόζο, είναι αυτή η όμορφη σταθερότητα που μας χαρίζουν οι νεκρικές στιγμές.
houli_v, καλημέρα, τι ωραίο σχόλιο είναι αυτό!
πόσο δίκηο έχετε - ξέρετε;
holydistance, δεν ξέρω αν έχω δίκιο, είναι μια παρατήρηση πάντως.
Κάπως έτσι λιποθυμάει κανείς κρατώντας την ανασα του.
Δημοσίευση σχολίου