Πίσω απ' το άγαλμα του Καραουισκάκη

Ανέβα στη βέσπα, μου λέει, και βάλε τα πόδια σου εκεί. Εκεί έχει λεβιέδες και πεντάλ. Και τα πόδια του.
Η πόλη, ξέρετε πώς είναι η πόλη τη νύχτα. Σαν λούνα παρκ. Φωτάκια και αυτοκίνητα και κόσμος που περπατάει. Ανεβαίνουμε την Ασκληπιού, το κράνος του κοπανάει πού και πού πάνω στο κεφάλι μου.
Πριν ήμασταν σε εκείνο το μπαρ. Κι άλλο λούνα παρκ. Φωτάκια και κόσμος και άβολα σκαμπό. Χύθηκε ένα ποτήρι ουίσκι, βράχηκαν τα πατζάκια μας. Είπαμε τα πρώτα γεια, πώς πάνε οι δουλειές, κι ύστερα, εκεί που σκάβαμε με τα φτυαράκια μας την άμμο, νά' σου η μπουλντόζα κάνει ένα χραπ και βυθίζει τον βραχίονα μέχρι που βρίσκει νερό κι εκεί κολυμπάμε στα παιδικά μας χρόνια, εκεί κάνουμε βουτιές στα θολά νερά με γυμνά μάτια, εκεί να δούμε πού είναι η βλάβη στο σκάφος, πού είναι η ρωγμή, πού στράβωσε η προπέλα.

-Μου δίνετε μια χαρτοπετσέτα;

Στέκεται μπροστά στη σερβιτόρα, το πατζάκι του βρεγμένο, θέλεις κι εσύ με ρωτάει, όχι εντάξει, μια χαρά είμαι εγώ, του λέω, δεν είναι τίποτα, ένα σκουπιδάκι μπήκε στο πατζάκι μου.