Ακούω την πόρτα να τρίζει. Ανοίγει σιγά σιγά, ακούω το βήμα της στο πάτωμα, νιώθω το χέρι της στον κρόταφο, πέρασε μία ώρα, λέει. Δεν έχει δεύτερο χάδι. Φεύγει. Εκεί που στεκόταν ένα λεπτό πριν μένει κούφιος αέρας. Σηκώνομαι, ψάχνω τα παπούτσια μου στο πάτωμα, το ένα εδώ, το άλλο στην άλλη άκρη, το τρένο φεύγει σε δυο ώρες. Καθόμαστε στο τραπέζι στην κουζίνα. Δεν μιλάμε. Έχει φτιάξει δυο καφέδες, αλλά εδώ και ώρα έχουμε ενώσει τις μύτες των παπουτσιών μας και το μόνο που κάνουμε είναι να τις κοιτάμε. Ξέρεις Λίζα θέλω να της πω και χύνεται ένα μπαούλο αρλούμπες μέσα στο μυαλό μου. Ήταν ωραία θέλω να της πω. Να το ξανακάνουμε. Και γελάσαμε πολύ και ήταν ωραία δεν ήταν; Οι λέξεις κάνουν γρήγορες περιστροφές πάνω στη γλώσσα μου και πέφτουν κάτω ζαλισμένες. Μου ρίχνει μια ματιά και μου χαμογελάει. Ωραία ήταν, λέει. Θα σε πάω μέχρι το σταθμό, μην περιμένεις μόνος.
Στέκεται απέναντί μου και περιμένει να ανέβω στο τρένο. Της αρπάζω το κεφάλι και κολλάω το στόμα της στο στόμα μου. Μπορεί να εκτροχιαστεί, της λέω και μπαίνω μέσα. Κάθομαι στη θέση μου, ξεκινάμε. Γυρίζω στο τζάμι. Περπατάει σκυμμένη προς την έξοδο και χαμογελάει.
26 σχόλια:
Με συγκινήσατε πάλι.
Όταν μπλέχτηκα σ'ένα καραμπολέσκ ατύχημα στην εθνική και γλιστρούσα στην άσφαλτο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν πρόλαβα να πω σ'αγαπώ στους δικούς μου ανθρώπους.
(ακόμη δεν το'χω πει, δυσκολεύομαι)
Θα ήταν ωραία ιστορία αυτή, x-ray. Να τη γράψεις, εννοώ. Μπορεί έτσι να πεις πράγματα που δεν έχεις συνηθίσει να λες.
Δε θα μιλήσει κανείς άλλος εδώ μέσα;
Εγώ πιάνομαι ή να φύγω;
Φυσικά και πιάνεσαι, μη φύγεις.
(αναρωτιόμουν που πήγε όλος ο κόσμος).
Μιας και απ' ό,τι φαίνεται είμαστε οι δυο μας, δεν βράζουμε κανένα μακαρόνι για μακαρονοσαλάτα;
Φέρνω κρασί.
Φέρε και τη γάτα σου γιατί ο σκύλος μου βαριέται.
Την φώναξα αλλά δεν έρχεται...
θα βγήκε βόλτα.
Και βόλτα να μην βγήκε αποκλείεται να έρθει. Την έχω καταλάβει τι κουμάσι είναι.
Ωχ! Ελπίζω να μην άκουσε ότι την φώναξες κουμάσι, γιατί θα αγριέψει.
Τώρα, με αυτόν τον νέο τρόπο, και τα σχόλια μοιάζουν με κασκόλ!
Ωχ, κάτι ήθελα να διορθώσω στο σχόλιο και το έσβησα πάλι, πάει το σχέδιο του κασκόλ! Τι έλεγα στο προηγούμενο; Α, ναι. Εάν γράψεις κι άλλο σχόλιο να κλείσει ο κόμπος του κασκόλ, να μην γίνει πολύ μεγάλο και μπλέκετε στα πόδια. Κι αν είναι, να πούνε κι άλλοι για το ποστ γιατί είναι ωραίο (να γίνει patchwork το κασκολάκι).
Μην μου πιέζεις τους αναγνώστες. Και μην ανησυχείς. Μου στέλνουν τις παρατηρήσεις τους με μέηλ. Είναι πολύ διακριτικοί.
Ναι, έχετε δίκιο. Το πέρνω πίσω.
Πάμε να φάμε τη μακαρονάδα τώρα γιατί πείνασα.
Ελπίζω να μην είμαι παρα-χρωμία στο κασκολάκι και να πω πως το ποστ είναι πράγματι συγκινητικό.
Καλώς ήλθατε. Μα τι παραχρωμία, τι είναι αυτά που λέτε. Μου γράψατε δύο άνθρωποι για αυτό το ποστ, με νικ που αποτελείται από δύο μέρη, από τα οποία το πρώτο είναι χ.
Τελευταία κάτι ξετυλίγεται αργά-αργά στο blog σας (δεν είναι το κασκόλ) και είναι πολύ ενδιαφέρον. Κάπου καλά μας πάει, λέω.
Το κειμενάκι είναι πολύ ωραίο, συγκινήθηκα ολίγον.
Αυτό με το κασκόλ είναι πολύ ταιριαστό, αλλά καλοκαιριάτικα ζεσταίνει. Δεν το αλλάζετε σε κάτι πιο ανάλαφρο και αεράτο; Σε παρεό ας πούμε;-))))))
αν καταλαβα καλα επειδη δεν αφηνουμε σχολια, δεν θα φαμε μακαρονοσαλατα; ειναι αδικο.εδω ειμαστε.παντα εδω ειμαστε.λιγο αμηχανα νιωθουμε γι αυτο το φιλι στο στομα.δεν εχουμε συνηθισει να ακουμπιομαστε,αλλά οπως λεει ο αεροζολ καπου καλα μας παει.
Ωραίο και το ποστ, συγκινητικό και ανθρώπινα δοσμένο. Ωραίο και το κασκόλ, αν μη τι άλλο είναι πολύχρωμο, ακόμα κι αν δεν είναι καλοκαιρινο! Το πιο ωραίο όμως είναι ότι ένα φιλί κάπου εκεί έξω μάζεψε τόσο κόσμο - κι άλλο τόσο-γύρω από το κασκόλ!
aerosol, πώς το εννοείτε το καλά;
αποτέτοιε, λέτε να το βγάλω το κασκόλ;
ε, πώς το εννοείτε το καλά;
oblivion, λέτε να το αφήσω το κασκόλ;
Δεν το εννοώ, μαντάμ! Το καλά είναι καλά και όταν το βρούμε δεν έχουμε αμφιβολίες για το πόσο καλά είναι.
[Εεε... τα λέω καλά;]
Ζηλεύω...
Θέλω και γω να μπορώ να βρίσκω δικαιολογίες για να κάνω όσα φοβάμαι.
Αλλά πάντα ο Άδης φαντάζει τόσο μακρια...
Δημοσίευση σχολίου