Ο συμπαθητικός κύριος με τον Ρεξ

Βγαίνω με το σκύλο βόλτα. Ανηφορίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στο λόφο. Μόλις πατάμε το πόδι μας στο χώμα, του λύνω την αλυσίδα και τρέχει μακριά. "Α! να η κοπέλα με τον Ξουτ", ακούω μια φωνή από την κορυφή. Τον ξέρω. Είναι ο κύριος με τη Φλώρα και τη Ντόρα, δυο σκυλίτσες που τον κοιτάζουν σαν αθεράπευτα ερωτευμένες. Τώρα πια γνωρίζω τους περισσότερους που έχουν σκυλιά και τα βγάζουν στο λόφο να τρέξουν. Εδώ και μήνες, όση ώρα τα σκυλιά μας παίζουν και κυνηγιούνται, πιάνουμε την κουβέντα. Έχω γνωρίσει πολλούς ξένους με σκυλιά που ή τα μαζεύουν από το δρόμο ή τα υιοθετούν από αγγελίες για αδέσποτα. Εκτός από το γεγονός ότι θαυμάζω το θάρρος τους να είναι ξένοι με σκύλο σε μια χώρα που ούτε τους ξένους συμπαθεί ούτε τους σκύλους, μου αρέσει να ακούω τα ελληνικά τους. Έτσι, σύμφωνα με την Πολωνέζα που έχει τον Μπόρις, τη λεκάνη για το νερό των σκυλιών πρέπει να την κρύβουμε κάτω από ένα συγκεκριμένο δέντρο, γιατί "την κλωτσάνε κάτι αλητάκια". Πόσα χρόνια είχα να ακούσω τη λέξη "αλητάκια"; Είκοσι; Μπορεί και είκοσι. Μια μέρα, κι ενώ η κυρία που έχει τη Ζωίτσα ισχυριζόταν ότι αν θέλει ο άντρας να κρατήσει το γάμο του, πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσει στη γυναίκα του ένα πλυντήριο πιάτων, ο συμπαθητικός κύριος με τον Ρεξ έκανε την εξής παρατήρηση: Ξέρετε κάτι; Δεν έχουμε πει ποτέ τα ονόματά μας, γνωριζόμαστε μόνο με τα ονόματα των σκύλων μας! Γελάσαμε πολύ. Και πιο πολύ ο νεαρός με τον Αλφόνς, ένα γαλλικό μπουλντόγκ.