Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Όση ώρα τον άκουγα, σκεφτόμουν πώς θα τα έγραφα. Ό,τι θέλεις, του έλεγε, ό,τι μου πεις, και γύριζε και τον κοίταζε και έφευγε το ταξί απ' την πορεία του για λίγο. Αφού ξέρεις, εγώ είμαι εδώ για σένα και του ακούμπησε το γόνατο. Ό,τι ώρα και να μου πεις, εγώ στο καφενείο ξενυχτάω, προχθές δύο η ώρα έφυγα και τώρα από πού να πάω. Από Αχαρνών, του είπε ο άλλος, να εδώ άσε με, πόσα να σου δώσω. Ό,τι θέλεις δώσε, και εκείνος του έβαλε στο χέρι κάτι τσαλακωμένα πεντάευρα και βγήκε. Συμπέρανα ότι το ταξί ήταν του άλλου και πού και πού του το έδινε για κάποιο λόγο. Η πληρωμή με μπέρδεψε. Αργότερα μου είπε ποιος ήταν ο άλλος, ποιος αυτός: ένα γλοιώδες σκουληκάκι. Και μου έφυγε η διάθεση να γράψω την ιστορία. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πηγαίναμε σε κάτι οικογενειακές γιορτές, σε κάτι αχανή τραπέζια και εκεί έβρισκα κόκα κόλα. Στο σπίτι των γονιών μου δεν υπήρχε ποτέ. Άρπαζα ένα ποτήρι, το κατέβαζα μονορούφι και δάκρυζαν τα μάτια μου απ' το ανθρακικό. Με το ποτήρι μου στο χέρι και το χαμηλό μου ανάστημα, χαμένη ανάμεσα στις θειάδες που με προσπερνούσαν βιαστικά μεταφέροντας πιατέλες, ένας μικρός οργασμός. Δεν θυμάμαι πια πότε μου φάνηκε για πρώτη φορά ξεθυμασμένο το μαγικό ποτό μου. Τώρα νιώθω πια ότι ο πλησίον πρέπει να αξίζει για να αγαπηθεί.