Μερικές φορές ανεβάζω ένα ποστ, μόνο για να πάψω να βλέπω το προηγούμενο. Ύστερα ούτε αυτό μου αρέσει κι ανεβάζω το επόμενο. Κι αν ούτε κι αυτό μου αρέσει, ανεβάζω το επόμενο. Έτσι χτίζεται ένα μπλογκ όπως σου κολλάει σελοτέιπ στο δάχτυλο και το πιάνεις με το άλλο χέρι και σου κολλάει στο άλλο χέρι και το ξαναπιάνεις με το δάχτυλο και σου κολλάει στο δάχτυλο και το ξαναπιάνεις με το άλλο χέρι. Αν είσαι αρνητικός άνθρωπος, η τρύπα κάνει το μακαρόνι. Είναι κι αυτός ένας τρόπος.
10 σχόλια:
Εξαιρετική παρομοίωση με το σελοτέιπ! Κόλλησα τελείως !
Μα το ίδιο συμβαίνει και με το ζυμάρι. Πρέπει να το ζυμώσεις καλά για να σταματήσει να σου κολλάει στα δάκτυλα...
Δεν είσαι η μόνη. Και δεν είμαι ο μόνος. Λες και είσαι στο μυαλό μου.
Χμ, δεν μου αρέσει και πολύ αυτό το σχόλιο. Θα γράψω καλύτερο την επόμενη φορά.
*
Ακριβώς έτσι.
Μια τρυπάδα al dente με ΠΕΣΤΩ παρακαλώ.
Για να εξαντλήσεις το χαρτί ενός φαξ, του στέλνεις μια σελίδα κείμενο, την οποία μόλις αρχίσει να βγαίνει από το φαξ την κολλάς με ένα σελοτέιπ στο τέλος της!
Έτσι δεν χτίζεται κι η καθημερινότητα;
Βεβαίως, εκτός από το σύμπτωμα του σελοτέιπ στα ποστ υπάρχει και το σύνδρομο του συρραπτικού στα σχόλια. Μαγκώνει το χέρι σου και δεν μπορείς να απαντήσεις επί μέρες.
Λιγομίλητη κε Αξιοσέβαστη Ου Μίνκ:
Εδω όμως διακρίνω ενα μικρόν χάσμαν της υπέρλαμπρης λογικής σας:
Προσπαθήστε να κολλήσετε δύο χαρτιά με μακαρόνι ή προσπαθήστε να φάτε ενα πίατο σελοτέιπ.
Dr.Φλάντζας
Δεν πειράζει (εμένα τουλάχιστον). Αντιθέτως, είναι ένα (ακριβό) κομματάκι της μέρας μου. Μη σταματήσεις.
Δημοσίευση σχολίου