Εδώ και μέρες -αφού ξαναδιάβασα την είδηση για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την άνοδο της στάθμης των υδάτων- μου έχει σφηνωθεί μια εικόνα στο μυαλό. Με φαντάζομαι καλοκαίρι, εβδομήντα χρονών, με τριγωνικό ψάθινο καπέλο και πετσετέ ρόμπα, να παίρνω το τρόλεϊ και να πηγαίνω για τα μπάνια μου στην Ομόνοια. Θα στέκομαι στην είσοδο του μετρό -που μέχρι τότε θα έχει γεμίσει νερό-, θα πιάνω τη μύτη μου και θα βουτάω στις σκοτεινές σήραγγες που άνοιξε κάποτε ο μετροπόντικας. Ίσως αυτή θα είναι η μοναδική πρόνοια για τα γηρατειά της δικής μου γενιάς. Όταν δεν θα μπορούμε πια να πηγαίνουμε στην παραλία, θα έρθει η παραλία σε μας.
6 σχόλια:
Αυτό είναι όταν λένε "κάνε τη πάπια";
σταθερή αξία τα αγαπημένα μου τρόλεϊ, και να βουλιάξει ο πλανήτης όλος, αυτά επιπλέουν!
:)
Σαγιονάρα αγαπητή ou-ming. Και καλά μπάνια στο μέλλον:)
Μα εσείς δεν σχολιαζετε απλώς το Global Warming! Εσείς γραφετε καλή επιστημονική φαντασία!
να σου πώ την αλήθεια,θα προτιμούσα να πήγαινα για σκι και σνοουμπορντ βουλιαγμένη ή σαντορίνη,πιο χάι -σιγουρα,θα συνειδητοποιούσαν και οι κυρίες της μυκονου,γιατί ενώ εχει 40,αυτοι τρελαίνονται για το 'χιόνι'
Γεια σε όλους. X-ray, την πάπια την κάνουμε πριν από αυτό. Emptyscreen, περιμένω με αγωνία φωτογραφίες από τρόλεϊ. Hal9000, θα τα πούμε στη σήραγγα. Yellow Kid, θα σας ευχαριστούσα πολύ, αλλά ίδρωσε η γλώσσα μου. Ισκαντέρ ντε καντινίστας, ανάθεμα αν κατάλαβα.
Δημοσίευση σχολίου